NEW YORK – De mondiale gezondheidszorg staat opnieuw in de middelpunt van de belangstelling. In september heeft de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties twee bijeenkomsten op hoog niveau georganiseerd – een over het uitroeien van tuberculose (TB), en een andere over het bestrijden van niet-besmettelijke ziekten (NCDs). Het was de eerste keer ooit dat de VN twee gezondheidszorgcrises zo prominent op zijn jaarlijkse agenda had gezet.
Maar nu deze besprekingen voorbij zijn, moet de mondiale gezondheidszorggemeenschap zich richten op het zeker stellen van de noodzakelijke politieke toezeggingen om de internationale coördinatie en planning te ondersteunen. Eén model dat de moeite van het kopieëren waard is in de strijd tegen zowel TB als de NCDs is de wereldwijde aanpak van de HIV-epidemie.
Met name drie lessen zijn daarbij van belang. In de eerste plaats werd de mondiale reactie op AIDS, naarmate die zich verspreidde, geconfronteerd met de dubbele uitdaging om moeilijk te bereiken gemeenschappen mee te nemen en tegelijkertijd de steun te blijven voortzetten aan het groeiend aantal patiënten dat al een behandeling onderging. De HIV-programma's zijn vervolgens diensten gaan aanbieden op basis van de voorkeuren van patiënten. Zulke nieuwe modellen van het verlenen van zorg kunnen ook de druk van grote aantallen patiënten op de gezondheidszorgfaciliteiten en de gezondheidszorgwerkers verlichten.
In verschillende landen krijgen stabiele patiënten die er de voorkeur aan geven hun gezondheidszorgverstrekker minder vaak te bezoeken bijvoorbeeld een voorraad medicaties mee naar huis waar ze maandenlang mee toe kunnen. In Zuid-Afrika, waar maar liefst 4,3 miljoen mensen met HIV een behandeling ondergaan, kunnen medicijnen op recept worden verkregen bij verkoopapparaten die door apothekers beheerd worden. In Lesotho, waar mensen soms uren van een kliniek wonen, worden HIV-testen thuis aangeboden en wordt de gemeenschapszorg voor degenen die HIV blijken te hebben ondersteund door plaatselijke gezondheidszorgwerkers.
Voor een soortgelijke aanpak kan gekozen worden als het om TB en NCDs gaat. Voor TB kan dit een langere periode betekenen tussen opeenvolgende controles van patiënten die een behandeling ondergaan en geen tekenen vertonen van resistentie tegen de verstrekte medicijnen, terwijl degenen die last hebben van bijwerkingen of een ingewikkelder behandeling nodig hebben intensievere zorg kunnen krijgen. Op dezelfde manier hoeven patiënten met NCDs die goed gecontroleerd worden, geen symptomen vertonen en goed reageren op de voorschreven medicatie wellicht slechts zo nu en dan een bezoekje te brengen aan een gezondheidszorgverstrekker, terwijl de ingewikkelder gevallen kunnen profiteren van regelmatiger medische controles en consulten.
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
In de tweede plaats waren de HIV-programma's deels succesvol omdat zij doeleinden formuleerden voor de hele “zorgketen” – van diagnose tot behandeling. De “90-90-90”-doelstellingen, die werden opgesteld door het Joint United Nations Programme on HIV/AIDS (UNAIDS) – waarin staat dat 90% van de mensen met HIV een diagnose moet hebben gekregen, dat 90% van de gediagnosticeerden een behandeling moet ondergaan, en dat bij 90% van de behandelden het virus onder controle moet zijn –, hebben ertoe bijgedragen de mondiale reactie op AIDS richting te geven. De modellen duiden er zelfs op dat als deze doelstellingen worden verwezenlijkt, HIV in het jaar 2030 geen gevaar meer zal vormen voor de volksgezondheid.
Het formuleren van doelstellingen is nuttig voor het benchmarken van de vooruitgang en het onderkennen van gaten in de dekking. In veel landen doet het grootste gat in de dekking van HIV-diensten zich bijvoorbeeld voor in de sfeer van de diagnose, met name bij mannen en jongeren. Als gevolg daarvan bieden veel programma's nu nieuwe opties om deze groepen te bereiken, zoals vertrouwelijk testen op de werkplek en zelftests. Een ander gat bevindt zich bij bevolkingsgroepen die in sommige landen niet vertegenwoordigd en/of gestigmatiseerd zijn, zoals mannen die seks hebben met mannen.
Doelstellingen langs de hele zorgketen kunnen net zo weldadig zijn in het geval van TB en de NCDs. Het Stop TB Partnership heeft bijvoorbeeld een 90-(90)-90 behandelingsdoelstelling voor de ziekte voorgesteld, hoewel dit nog breed moet worden aanvaard. Op het gebied van de NCDs ligt de nadruk op het verwezenlijken van Sustainable Development Goal 3.4 van de VN, die oproept tot een reductie met een derde van de voortijdige sterfgevallen als gevolg van dergelijke ziekten tegen 2030. Maar dit laatstgenoemde doel staat niet los van de NCD-zorgketen van diagnose en behandeling. Het zou bijvoorbeeld nuttig zijn als programma's monitoren hoeveel mensen met hoge bloeddruk zijn gediagnosticeerd en onder behandeling zijn geplaatst, welk deel van degenen die onder behandeling staan bloeddrukcontroles hebben ondergaan, en welk behandelingsniveau vereist zou zijn om het aantal premature sterfgevallen in de gewenste mate te verminderen.
Tenslotte konden de inspanningen op het gebied van AIDS uitgebreid worden als gevolg van krachtige pleidooien en samenwerkingen die de markten voor diagnostische en behandelingsprogramma's herschiepen. Door medicatiebehoeften te voorspellen, orders bijeen te voegen en de concurrentie te bevorderen, in samenhang met krachtige lobby-activiteiten, konden beleidsmakers en providers marktvoordelen veilig stellen. De hieruit voortvloeiende schaalvoordelen stelden leveranciers in staat om over te stappen van oplossingen in een laag volume en met een hoge marge naar winstmodellen met een hoog volume en een lage marge. Als gevolg daarvan hebben deze inspanningen de kosten van jaarlijkse HIV-behandelingen teruggebracht van ruim $10.000 per patiënt in 2001 naar nog geen $100 in 2016.
Op dezelfde manier zal het voor het beheersen van TB en NCDs nodig zijn medicaties makkelijker en betaalbaarder te maken. Hoewel de reactie op TB heeft geleid tot strategische bondgenootschappen, teneinde de dekking uit te breiden, blijven er grote gaten bestaan. De grootste daarvan zijn behandelingen voor kinderen en patiënten met resistente TB. Op het gebied van de NCDs hebben bedrijven als Novartis, Pfizer, en de Indiase geneesmiddelenfabrikant Cipla pogingen gedaan om betaalbare medicijnen aan patiënten in Afrika aan te bieden. Maar hoewel donaties ertoe kunnen bijdragen de initiële vraag te stimuleren, zal een doelbewustere marktaanpak nodig zijn om prijsreducties te bewerkstelligen. Een multisectorale coalitie die in 2017 werd gelanceerd zou kunnen helpen de efficiëntie te bevorderen, maar zij zal extra steun nodig hebben om te kunnen slagen.
Tedros Adhanom Ghebreyesus, de directeur-generaal van de Wereldgezondheidsorganisatie, heeft onlangs een beroep gedaan op regeringen om hun leiderschap serieus te nemen en hun investeringen in gezondheidssystemen ter bestrijding van TB en NCDs uit te breiden. Maar hoewel er ongetwijfeld meer hulpmiddelen nodig zullen zijn, zullen die vergezeld moeten gaan van gezonde strategieën die gemeenschappen aan zich binden, de programmering begeleiden, en de preventie en zorg opschalen. Het beste van alles is dat het dankzij de blauwdruk van de reactie op AIDS niet nodig zal zijn het wiel opnieuw uit te vinden.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
By trying to running the state like a private business, Elon Musk and other anti-government types are creating a mess that someone else will have to clean up. Governments and businesses serve vastly different purposes, answer to different constituencies, and operate on entirely different timelines.
explain why ongoing efforts to run the state like a business are doomed to fail.
US President Donald Trump says he wants to preserve the dollar's international role as a reserve and payment currency. If that's true, the history of pound sterling suggests he should be promoting financial stability, limiting the use of tariffs, and strengthening America's geopolitical alliances.
applies three lessons from prewar Britain that the Trump administration appears determined to ignore.
NEW YORK – De mondiale gezondheidszorg staat opnieuw in de middelpunt van de belangstelling. In september heeft de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties twee bijeenkomsten op hoog niveau georganiseerd – een over het uitroeien van tuberculose (TB), en een andere over het bestrijden van niet-besmettelijke ziekten (NCDs). Het was de eerste keer ooit dat de VN twee gezondheidszorgcrises zo prominent op zijn jaarlijkse agenda had gezet.
Maar nu deze besprekingen voorbij zijn, moet de mondiale gezondheidszorggemeenschap zich richten op het zeker stellen van de noodzakelijke politieke toezeggingen om de internationale coördinatie en planning te ondersteunen. Eén model dat de moeite van het kopieëren waard is in de strijd tegen zowel TB als de NCDs is de wereldwijde aanpak van de HIV-epidemie.
Sinds 2001, toen de Algemene Vergadering van de VN haar eerste bijeenkomst hield over HIV en AIDS, heeft het ontwikkelingspad van de ziekte een dramatische verandering ondergaan. Vandaag de dag krijgen zo'n 22 miljoen mensen met HIV een behandeling. Als gevolg daarvan is het aantal AIDS-doden met de helft gedaald – van 1,9 miljoen in 2003 naar 940.000 in 2017– terwijlhet tempo waarin nieuwe infecties zich hebben voorgedaan in een aantal van de zwaarst getroffen landen met bijna de helft is afgenomen. De pogingen om TB en NCDs onder controle te brengen – die net als HIV en AIDS een zware last zijn voor lage- en middeninkomenslanden – kunnen veel baat hebben bij de lessen die kunnen worden getrokken uit de reactie op HIV.
Met name drie lessen zijn daarbij van belang. In de eerste plaats werd de mondiale reactie op AIDS, naarmate die zich verspreidde, geconfronteerd met de dubbele uitdaging om moeilijk te bereiken gemeenschappen mee te nemen en tegelijkertijd de steun te blijven voortzetten aan het groeiend aantal patiënten dat al een behandeling onderging. De HIV-programma's zijn vervolgens diensten gaan aanbieden op basis van de voorkeuren van patiënten. Zulke nieuwe modellen van het verlenen van zorg kunnen ook de druk van grote aantallen patiënten op de gezondheidszorgfaciliteiten en de gezondheidszorgwerkers verlichten.
In verschillende landen krijgen stabiele patiënten die er de voorkeur aan geven hun gezondheidszorgverstrekker minder vaak te bezoeken bijvoorbeeld een voorraad medicaties mee naar huis waar ze maandenlang mee toe kunnen. In Zuid-Afrika, waar maar liefst 4,3 miljoen mensen met HIV een behandeling ondergaan, kunnen medicijnen op recept worden verkregen bij verkoopapparaten die door apothekers beheerd worden. In Lesotho, waar mensen soms uren van een kliniek wonen, worden HIV-testen thuis aangeboden en wordt de gemeenschapszorg voor degenen die HIV blijken te hebben ondersteund door plaatselijke gezondheidszorgwerkers.
Voor een soortgelijke aanpak kan gekozen worden als het om TB en NCDs gaat. Voor TB kan dit een langere periode betekenen tussen opeenvolgende controles van patiënten die een behandeling ondergaan en geen tekenen vertonen van resistentie tegen de verstrekte medicijnen, terwijl degenen die last hebben van bijwerkingen of een ingewikkelder behandeling nodig hebben intensievere zorg kunnen krijgen. Op dezelfde manier hoeven patiënten met NCDs die goed gecontroleerd worden, geen symptomen vertonen en goed reageren op de voorschreven medicatie wellicht slechts zo nu en dan een bezoekje te brengen aan een gezondheidszorgverstrekker, terwijl de ingewikkelder gevallen kunnen profiteren van regelmatiger medische controles en consulten.
Introductory Offer: Save 30% on PS Digital
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
In de tweede plaats waren de HIV-programma's deels succesvol omdat zij doeleinden formuleerden voor de hele “zorgketen” – van diagnose tot behandeling. De “90-90-90”-doelstellingen, die werden opgesteld door het Joint United Nations Programme on HIV/AIDS (UNAIDS) – waarin staat dat 90% van de mensen met HIV een diagnose moet hebben gekregen, dat 90% van de gediagnosticeerden een behandeling moet ondergaan, en dat bij 90% van de behandelden het virus onder controle moet zijn –, hebben ertoe bijgedragen de mondiale reactie op AIDS richting te geven. De modellen duiden er zelfs op dat als deze doelstellingen worden verwezenlijkt, HIV in het jaar 2030 geen gevaar meer zal vormen voor de volksgezondheid.
Het formuleren van doelstellingen is nuttig voor het benchmarken van de vooruitgang en het onderkennen van gaten in de dekking. In veel landen doet het grootste gat in de dekking van HIV-diensten zich bijvoorbeeld voor in de sfeer van de diagnose, met name bij mannen en jongeren. Als gevolg daarvan bieden veel programma's nu nieuwe opties om deze groepen te bereiken, zoals vertrouwelijk testen op de werkplek en zelftests. Een ander gat bevindt zich bij bevolkingsgroepen die in sommige landen niet vertegenwoordigd en/of gestigmatiseerd zijn, zoals mannen die seks hebben met mannen.
Doelstellingen langs de hele zorgketen kunnen net zo weldadig zijn in het geval van TB en de NCDs. Het Stop TB Partnership heeft bijvoorbeeld een 90-(90)-90 behandelingsdoelstelling voor de ziekte voorgesteld, hoewel dit nog breed moet worden aanvaard. Op het gebied van de NCDs ligt de nadruk op het verwezenlijken van Sustainable Development Goal 3.4 van de VN, die oproept tot een reductie met een derde van de voortijdige sterfgevallen als gevolg van dergelijke ziekten tegen 2030. Maar dit laatstgenoemde doel staat niet los van de NCD-zorgketen van diagnose en behandeling. Het zou bijvoorbeeld nuttig zijn als programma's monitoren hoeveel mensen met hoge bloeddruk zijn gediagnosticeerd en onder behandeling zijn geplaatst, welk deel van degenen die onder behandeling staan bloeddrukcontroles hebben ondergaan, en welk behandelingsniveau vereist zou zijn om het aantal premature sterfgevallen in de gewenste mate te verminderen.
Tenslotte konden de inspanningen op het gebied van AIDS uitgebreid worden als gevolg van krachtige pleidooien en samenwerkingen die de markten voor diagnostische en behandelingsprogramma's herschiepen. Door medicatiebehoeften te voorspellen, orders bijeen te voegen en de concurrentie te bevorderen, in samenhang met krachtige lobby-activiteiten, konden beleidsmakers en providers marktvoordelen veilig stellen. De hieruit voortvloeiende schaalvoordelen stelden leveranciers in staat om over te stappen van oplossingen in een laag volume en met een hoge marge naar winstmodellen met een hoog volume en een lage marge. Als gevolg daarvan hebben deze inspanningen de kosten van jaarlijkse HIV-behandelingen teruggebracht van ruim $10.000 per patiënt in 2001 naar nog geen $100 in 2016.
Op dezelfde manier zal het voor het beheersen van TB en NCDs nodig zijn medicaties makkelijker en betaalbaarder te maken. Hoewel de reactie op TB heeft geleid tot strategische bondgenootschappen, teneinde de dekking uit te breiden, blijven er grote gaten bestaan. De grootste daarvan zijn behandelingen voor kinderen en patiënten met resistente TB. Op het gebied van de NCDs hebben bedrijven als Novartis, Pfizer, en de Indiase geneesmiddelenfabrikant Cipla pogingen gedaan om betaalbare medicijnen aan patiënten in Afrika aan te bieden. Maar hoewel donaties ertoe kunnen bijdragen de initiële vraag te stimuleren, zal een doelbewustere marktaanpak nodig zijn om prijsreducties te bewerkstelligen. Een multisectorale coalitie die in 2017 werd gelanceerd zou kunnen helpen de efficiëntie te bevorderen, maar zij zal extra steun nodig hebben om te kunnen slagen.
Tedros Adhanom Ghebreyesus, de directeur-generaal van de Wereldgezondheidsorganisatie, heeft onlangs een beroep gedaan op regeringen om hun leiderschap serieus te nemen en hun investeringen in gezondheidssystemen ter bestrijding van TB en NCDs uit te breiden. Maar hoewel er ongetwijfeld meer hulpmiddelen nodig zullen zijn, zullen die vergezeld moeten gaan van gezonde strategieën die gemeenschappen aan zich binden, de programmering begeleiden, en de preventie en zorg opschalen. Het beste van alles is dat het dankzij de blauwdruk van de reactie op AIDS niet nodig zal zijn het wiel opnieuw uit te vinden.
Vertaling: Menno Grootveld