NEW YORK – In 2020 stierven naar schatting 287.000 vrouwen tijdens de zwangerschap, tijdens de bevalling of kort na de bevalling, volgens de meest recente gegevens van de Inter-Agency Group van de Verenigde Naties voor het inschatten van de moedersterfte, waartoe ook het Bevolkingsfonds van de Verenigde Naties (UNFPA) behoort, waarvan ik uitvoerend directeur ben. Dit cijfer komt ongeveer overeen met het dodental van de tsunami van 2004 in de Indische Oceaan of van de aardbeving van 2010 in Haïti, twee van de dodelijkste natuurrampen in de moderne geschiedenis.
Menselijke verwoestingen van deze omvang worden gewoonlijk gevolgd door wekenlange berichtgeving, een golf van publieke steun en oproepen tot dringende actie. Toch blijft het duizelingwekkende aantal vrouwen dat jaarlijks sterft tijdens het geven van leven grotendeels een stille crisis. Nog verontrustender is dat de Inter-Agency Group heeft vastgesteld dat de vooruitgang bij het terugdringen van moedersterfte tot stilstand is gekomen.
Hoevelen van ons kennen niet iemand die tijdens een zwangerschap of bevalling is overleden of bijna was overleden? Misschien is de alomtegenwoordigheid van het lijden een deel van het probleem – moedersterfte lijkt onvermijdelijk. Toch is de overgrote meerderheid van de gevallen te voorkomen met eenvoudige ingrepen die op de lange termijn geld besparen.
Een van de meest kosteneffectieve manieren om de moedersterfte wereldwijd terug te dringen is investeren in zorg op gemeenschapsniveau, waaronder het opleiden en inzetten van verloskundigen. Om dit te bereiken moet het personeelsbestand aanzienlijk worden uitgebreid – de wereld kampt momenteel met een tekort van negenhonderdduizend verloskundigen – en moeten hardnekkige gendernormen worden tegengegaan die de bijdragen van vooral vrouwen devalueren.
Verlaging van het hoge aantal onbedoelde zwangerschappen is een andere cruciale stap naar vermindering van de moedersterfte. Uit onderzoek van het UNFPA blijkt dat bijna de helft van alle zwangerschappen onbedoeld is, dat ruim zestig procent van de onbedoelde zwangerschappen eindigt in een abortus, en dat naar schatting vijfenveertig procent van alle abortussen onveilig is, waardoor ze een van de belangrijkste oorzaken van moedersterfte zijn. Beleidsmakers weten hoe ze dit probleem moeten aanpakken: de toegang tot goede voorbehoedsmiddelen uitbreiden, de seksuele voorlichting verbeteren en het recht van vrouwen beschermen om te beslissen of, wanneer en met wie ze kinderen krijgen.
De wereldleiders hebben aanzienlijke vooruitgang geboekt toen zij werden opgeroepen tot het redden van het leven van vrouwen. In 2000 stemden de regeringen in met de Millennium Development Goals, die tot doel hadden de wereldwijde moedersterfte tegen 2015 met vijfenzeventig procent te verminderen. De daling van het aantal sterfgevallen met vierenveertig procent in die periode was een belangrijk resultaat – ook al werd het gestelde doel uiteindelijk niet gehaald.
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
In 2015 hebben de landen, met de zeventien Duurzame Ontwikkelingsdoelstellingen van de VN, zich er opnieuw toe verbonden de moedersterfte terug te dringen, ditmaal tot minder dan zeventig sterfgevallen per honderdduizend levendgeborenen in 2030. Maar acht jaar later is dat doel nog lang niet bereikt en is de vooruitgang gestagneerd. In feite is het moedersterftecijfer in twee regio’s – Europa en Noord-Amerika, en Latijns-Amerika en het Caribisch gebied – sinds 2016 gestegen, en deze schattingen, die in 2020 aflopen, houden geen rekening met het volledige effect van de COVID-19-pandemie op de gezondheidsstelsels.
Een van de factoren die bijdragen aan deze stagnatie is dat er te weinig wordt geïnvesteerd in de aanpak van de aanhoudende raciale en etnische verschillen in de zorg voor moeders. In de Verenigde Staten was het moedersterftecijfer voor zwarte vrouwen in 2021 bijvoorbeeld 2,6 keer zo hoog als voor witte vrouwen. Vergelijkbare verschillen kunnen worden waargenomen onder de afstammelingen van Afrikanen in Latijns-Amerika en het Caribisch gebied.
Een holistische, op de gemeenschap gebaseerde aanpak van de zorg is van cruciaal belang om deze verschillen weg te werken. Aan het begin van mijn carrière werkte ik als kinderarts en HIV-onderzoeker in Harlem in een tijd dat crackcocaïne en AIDS de armste en meest gemarginaliseerde patiënten en gemeenschappen teisterden. Het werd me duidelijk dat ik geen kind kon behandelen zonder de bredere sociale context en de uitdagingen voor de moeder van het kind te begrijpen. En de medische behoeften van de moeders en zwangere vrouwen die ik ontmoette vielen vaak in het niet bij de urgentie van hun sociale behoeften, waardoor het belang werd benadrukt van de behandeling van de hele persoon.
Hoewel de vooruitgang op het gebied van moedersterfte wereldwijd stagneert, zijn er enkele sprankjes hoop. Nepal heeft de moedersterfte bijvoorbeeld tussen 2015 en 2020 met bijna een derde verminderd, nadat het percentage tussen 2000 en 2015 was gehalveerd. In deze periode heeft de regering de gezondheidsuitgaven verdubbeld, abortus gelegaliseerd en de kraamzorg gratis gemaakt.
Ook in Sri Lanka is de moedersterfte sinds 1935 om de twaalf jaar minstens gehalveerd, grotendeels dankzij een gezondheidsstelsel dat gratis diensten verleent aan de hele bevolking en dankzij een spectaculaire toename van het aantal geschoolde vroedvrouwen, die nu 97 procent van de geboorten bijwonen, tegenover dertig procent in 1940.
Hoewel de meest recente cijfers over moedersterfte de schade aantonen die wordt veroorzaakt door verwaarlozing van levensreddende oplossingen, is er een manier om een einde te maken aan dit onnodige lijden. De opbouw van verloskundige capaciteit en gelijke toegang tot hoogwaardige seksuele en reproductieve gezondheidszorg zouden de gezondheidsresultaten voor moeders en zwangere vrouwen aanzienlijk verbeteren.
Maar om weer op het goede spoor te komen, moeten regeringen, gemeenschappen en alle belanghebbenden zich weer bewust worden van de urgente noodzaak om voldoende financiële middelen beschikbaar te stellen en een gunstig juridisch en sociaal klimaat voor deze ingrepen te scheppen. We kennen de redenen waarom er nog steeds vrouwen sterven tijdens de bevalling. Onverschilligheid zou daar niet bij mogen horen.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
Donald Trump and Elon Musk's reign of disruption is crippling research universities’ ability to serve as productive partners in innovation, thus threatening the very system that they purport to celebrate. The Chinese, who are increasingly becoming frontier innovators in their own right, will be forever grateful.
warns that the pillars of US dynamism and competitiveness are being systematically toppled.
US Treasury Secretary Scott Bessent’s defense of President Donald Trump’s trade tariffs as a step toward “rebalancing” the US economy misses the point. While some economies, like China and Germany, need to increase domestic spending, the US needs to increase national saving.
thinks US Treasury Secretary Scott Bessent is neglecting the need for spending cuts in major federal programs.
NEW YORK – In 2020 stierven naar schatting 287.000 vrouwen tijdens de zwangerschap, tijdens de bevalling of kort na de bevalling, volgens de meest recente gegevens van de Inter-Agency Group van de Verenigde Naties voor het inschatten van de moedersterfte, waartoe ook het Bevolkingsfonds van de Verenigde Naties (UNFPA) behoort, waarvan ik uitvoerend directeur ben. Dit cijfer komt ongeveer overeen met het dodental van de tsunami van 2004 in de Indische Oceaan of van de aardbeving van 2010 in Haïti, twee van de dodelijkste natuurrampen in de moderne geschiedenis.
Menselijke verwoestingen van deze omvang worden gewoonlijk gevolgd door wekenlange berichtgeving, een golf van publieke steun en oproepen tot dringende actie. Toch blijft het duizelingwekkende aantal vrouwen dat jaarlijks sterft tijdens het geven van leven grotendeels een stille crisis. Nog verontrustender is dat de Inter-Agency Group heeft vastgesteld dat de vooruitgang bij het terugdringen van moedersterfte tot stilstand is gekomen.
Hoevelen van ons kennen niet iemand die tijdens een zwangerschap of bevalling is overleden of bijna was overleden? Misschien is de alomtegenwoordigheid van het lijden een deel van het probleem – moedersterfte lijkt onvermijdelijk. Toch is de overgrote meerderheid van de gevallen te voorkomen met eenvoudige ingrepen die op de lange termijn geld besparen.
Een van de meest kosteneffectieve manieren om de moedersterfte wereldwijd terug te dringen is investeren in zorg op gemeenschapsniveau, waaronder het opleiden en inzetten van verloskundigen. Om dit te bereiken moet het personeelsbestand aanzienlijk worden uitgebreid – de wereld kampt momenteel met een tekort van negenhonderdduizend verloskundigen – en moeten hardnekkige gendernormen worden tegengegaan die de bijdragen van vooral vrouwen devalueren.
Verlaging van het hoge aantal onbedoelde zwangerschappen is een andere cruciale stap naar vermindering van de moedersterfte. Uit onderzoek van het UNFPA blijkt dat bijna de helft van alle zwangerschappen onbedoeld is, dat ruim zestig procent van de onbedoelde zwangerschappen eindigt in een abortus, en dat naar schatting vijfenveertig procent van alle abortussen onveilig is, waardoor ze een van de belangrijkste oorzaken van moedersterfte zijn. Beleidsmakers weten hoe ze dit probleem moeten aanpakken: de toegang tot goede voorbehoedsmiddelen uitbreiden, de seksuele voorlichting verbeteren en het recht van vrouwen beschermen om te beslissen of, wanneer en met wie ze kinderen krijgen.
De wereldleiders hebben aanzienlijke vooruitgang geboekt toen zij werden opgeroepen tot het redden van het leven van vrouwen. In 2000 stemden de regeringen in met de Millennium Development Goals, die tot doel hadden de wereldwijde moedersterfte tegen 2015 met vijfenzeventig procent te verminderen. De daling van het aantal sterfgevallen met vierenveertig procent in die periode was een belangrijk resultaat – ook al werd het gestelde doel uiteindelijk niet gehaald.
Introductory Offer: Save 30% on PS Digital
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
In 2015 hebben de landen, met de zeventien Duurzame Ontwikkelingsdoelstellingen van de VN, zich er opnieuw toe verbonden de moedersterfte terug te dringen, ditmaal tot minder dan zeventig sterfgevallen per honderdduizend levendgeborenen in 2030. Maar acht jaar later is dat doel nog lang niet bereikt en is de vooruitgang gestagneerd. In feite is het moedersterftecijfer in twee regio’s – Europa en Noord-Amerika, en Latijns-Amerika en het Caribisch gebied – sinds 2016 gestegen, en deze schattingen, die in 2020 aflopen, houden geen rekening met het volledige effect van de COVID-19-pandemie op de gezondheidsstelsels.
Een van de factoren die bijdragen aan deze stagnatie is dat er te weinig wordt geïnvesteerd in de aanpak van de aanhoudende raciale en etnische verschillen in de zorg voor moeders. In de Verenigde Staten was het moedersterftecijfer voor zwarte vrouwen in 2021 bijvoorbeeld 2,6 keer zo hoog als voor witte vrouwen. Vergelijkbare verschillen kunnen worden waargenomen onder de afstammelingen van Afrikanen in Latijns-Amerika en het Caribisch gebied.
Een holistische, op de gemeenschap gebaseerde aanpak van de zorg is van cruciaal belang om deze verschillen weg te werken. Aan het begin van mijn carrière werkte ik als kinderarts en HIV-onderzoeker in Harlem in een tijd dat crackcocaïne en AIDS de armste en meest gemarginaliseerde patiënten en gemeenschappen teisterden. Het werd me duidelijk dat ik geen kind kon behandelen zonder de bredere sociale context en de uitdagingen voor de moeder van het kind te begrijpen. En de medische behoeften van de moeders en zwangere vrouwen die ik ontmoette vielen vaak in het niet bij de urgentie van hun sociale behoeften, waardoor het belang werd benadrukt van de behandeling van de hele persoon.
Hoewel de vooruitgang op het gebied van moedersterfte wereldwijd stagneert, zijn er enkele sprankjes hoop. Nepal heeft de moedersterfte bijvoorbeeld tussen 2015 en 2020 met bijna een derde verminderd, nadat het percentage tussen 2000 en 2015 was gehalveerd. In deze periode heeft de regering de gezondheidsuitgaven verdubbeld, abortus gelegaliseerd en de kraamzorg gratis gemaakt.
Ook in Sri Lanka is de moedersterfte sinds 1935 om de twaalf jaar minstens gehalveerd, grotendeels dankzij een gezondheidsstelsel dat gratis diensten verleent aan de hele bevolking en dankzij een spectaculaire toename van het aantal geschoolde vroedvrouwen, die nu 97 procent van de geboorten bijwonen, tegenover dertig procent in 1940.
Hoewel de meest recente cijfers over moedersterfte de schade aantonen die wordt veroorzaakt door verwaarlozing van levensreddende oplossingen, is er een manier om een einde te maken aan dit onnodige lijden. De opbouw van verloskundige capaciteit en gelijke toegang tot hoogwaardige seksuele en reproductieve gezondheidszorg zouden de gezondheidsresultaten voor moeders en zwangere vrouwen aanzienlijk verbeteren.
Maar om weer op het goede spoor te komen, moeten regeringen, gemeenschappen en alle belanghebbenden zich weer bewust worden van de urgente noodzaak om voldoende financiële middelen beschikbaar te stellen en een gunstig juridisch en sociaal klimaat voor deze ingrepen te scheppen. We kennen de redenen waarom er nog steeds vrouwen sterven tijdens de bevalling. Onverschilligheid zou daar niet bij mogen horen.
Vertaling: Menno Grootveld