STANFORD – Over de hele wereld worden geavanceerde economieën geconfronteerd met grotere budgettaire uitdagingen, om de eenvoudige reden dat de meeste landen een opgeblazen, financieel onhoudbare verzorgingsstaat hebben. Zoals Mario Draghi ruim tien jaar geleden zei, toen hij president was van de Europese Centrale Bank: ‘Het Europese sociale model is al verdwenen.’ Ook Amerika dreigt in dezelfde val te lopen als het de uitgaven niet in de hand houdt en de staatsschuld niet beteugelt.
De rekensom is eenvoudig. Neem het geval van sociale uitkeringen die worden gefinancierd door loonbelastingen. Het gemiddelde loonbelastingtarief dat nodig is om dergelijke uitgaven te dekken (nu of later met rente, indien gefinancierd met staatsschuld) is gelijk aan het afhankelijkheidspercentage maal het vervangingspercentage – dat wil zeggen de verhouding tussen uitkeringsontvangers en belastingbetalende werknemers, vermenigvuldigd met de verhouding tussen de gemiddelde uitkeringen en de gemiddelde lonen die worden belast.
Deze vergelijking omvat niet eens de belastingen die nodig zijn om andere door de overheid gefinancierde programma’s te betalen, van defensie en de politie tot wegen en scholen. Ja, er kunnen andere soorten belastingen gebruikt worden om deze kosten te dekken en er kunnen verschillende veranderingen aangebracht worden in de uitkeringsformules en belastingstelsels. Maar uiteindelijk, als je veel mensen hebt die aanzienlijke uitkeringen ontvangen, zul je (aan het eind van de rit) zeer hoge belastingtarieven hebben. Zoals Shakespeare’s Hamlet mijmerde: ‘Ai, daar wringt de schoen.’
STANFORD – Over de hele wereld worden geavanceerde economieën geconfronteerd met grotere budgettaire uitdagingen, om de eenvoudige reden dat de meeste landen een opgeblazen, financieel onhoudbare verzorgingsstaat hebben. Zoals Mario Draghi ruim tien jaar geleden zei, toen hij president was van de Europese Centrale Bank: ‘Het Europese sociale model is al verdwenen.’ Ook Amerika dreigt in dezelfde val te lopen als het de uitgaven niet in de hand houdt en de staatsschuld niet beteugelt.
De rekensom is eenvoudig. Neem het geval van sociale uitkeringen die worden gefinancierd door loonbelastingen. Het gemiddelde loonbelastingtarief dat nodig is om dergelijke uitgaven te dekken (nu of later met rente, indien gefinancierd met staatsschuld) is gelijk aan het afhankelijkheidspercentage maal het vervangingspercentage – dat wil zeggen de verhouding tussen uitkeringsontvangers en belastingbetalende werknemers, vermenigvuldigd met de verhouding tussen de gemiddelde uitkeringen en de gemiddelde lonen die worden belast.
Deze vergelijking omvat niet eens de belastingen die nodig zijn om andere door de overheid gefinancierde programma’s te betalen, van defensie en de politie tot wegen en scholen. Ja, er kunnen andere soorten belastingen gebruikt worden om deze kosten te dekken en er kunnen verschillende veranderingen aangebracht worden in de uitkeringsformules en belastingstelsels. Maar uiteindelijk, als je veel mensen hebt die aanzienlijke uitkeringen ontvangen, zul je (aan het eind van de rit) zeer hoge belastingtarieven hebben. Zoals Shakespeare’s Hamlet mijmerde: ‘Ai, daar wringt de schoen.’