GENEWA – Światowa gospodarka nadal nadmiernie eksploatuje przyrodę, mimo że jest od niej w pełni zależna. Łatwo zrozumieć, dlaczego jest to niezrównoważone, zwłaszcza w świetle niebezpiecznie nasilających się zmian klimatycznych. Biorąc pod uwagę, że luka w finansowaniu bioróżnorodności szacowana jest na około 700-900 miliardów dolarów rocznie, przed październikową Konferencją Narodów Zjednoczonych w Sprawie Bioróżnorodności w Cali w Kolumbii (COP16) nasilają się apele o „inwestowanie w przyrodę.”
Te pełne dobrych intencji wysiłki umykają jednak szerszej perspektywie. Inwestowanie w przyrodę nie uratuje jej tak długo, jak długo globalna gospodarka będzie zużywać więcej zasobów naturalnych, niż planeta jest w stanie utrzymać. To tak, jakby próbować przejść na gospodarkę niskoemisyjną, stosując drogie systemy magazynowania dwutlenku węgla, jednocześnie pozwalając przemysłom intensywnie wykorzystującym paliwa kopalne na emisję coraz większej ilości gazów cieplarnianych.
Zamiast tego potrzebna jest globalna gospodarka regeneracyjna, która chroni i przywraca przyrodę, a tym samym pomaga światu osiągnąć kluczowe cele klimatyczne. Krótko mówiąc, musimy dążyć do zrównoważonej i sprawiedliwej biogospodarki.
Biogospodarka obejmuje szeroki zakres sektorów i działań biznesowych. Najbardziej oczywiste są regeneracyjne formy rolnictwa, rybołówstwa, leśnictwa i akwakultury. Istnieje również wiele sposobów łączenia technologii z produkcją lądową i morską, od bioplastików po bioenergię i biofarmaceutyki. Wreszcie, istnieje wiele możliwości sfinansowania wartości natury poprzez wysoce zintegrowane i sprawiedliwe kredyty węglowe i bioróżnorodności oparte na przyrodzie.
Potencjał jest ogromny. Światowe Forum Biogospodarki szacuje obecną wartość globalnej biogospodarki na 4 biliony dolarów, a niektóre prognozy wskazują, że do 2050 r. może ona wzrosnąć do 30 bilionów dolarów lub więcej. Biogospodarka nie jest jednak automatycznie zrównoważona lub sprawiedliwa. Może ona niszczyć przyrodę, na przykład poprzez przełowienie i wylesianie. Może również pogłębiać nierówności: odnotowano już przypadki zawłaszczania ziemi przez zagranicznych inwestorów, przez co kraje bogate w przyrodę i lokalne społeczności na Globalnym Południu znajdują się w gorszej sytuacji.
Na przykład, jednym z głównych pytań w agendzie bioróżnorodności jest to, jak zapewnić sprawiedliwy podział zysków uzyskanych z cyfrowego sekwencjonowania zasobów genetycznych. Dane dotyczące sekwencji DNA - zwane w kręgach politycznych „informacjami o sekwencjach cyfrowych” (DSI) - zrewolucjonizowały nauki przyrodnicze i napędzają innowacje w sektorach takich jak bezpieczeństwo żywnościowe, medycyna, zielona energia i ochrona różnorodności biologicznej. Otwarty dostęp do sekwencji wirusa SARS-CoV-2 był częściowo odpowiedzialny za szybki rozwój zestawów diagnostycznych i szczepionek.
DSI ma również wiele zastosowań komercyjnych i oferuje nowe możliwości rozwoju gospodarczego. Obiecujące jest to, że negocjatorzy niedawno uzgodnili projekt zalecenia dotyczącego operacjonalizacji uczciwego i sprawiedliwego podziału korzyści z DSI, w tym utworzenia globalnego funduszu, który zostanie rozważony na COP16.
Brazylia - pełniąca obecnie rolę przewodniczącego G20 - objęła przewodnictwo w promowaniu sprawiedliwej, zrównoważonej biogospodarki. Obejmuje to ustanowienie Inicjatywy G20 na rzecz Biogospodarki, która niedawno zdefiniowała dziesięć dobrowolnych zasad wysokiego szczebla, które pomogą decydentom kultywować biogospodarkę, która promuje integrację społeczną, zapewnia zrównoważone miejsca pracy i przyspiesza postęp w kierunku celów klimatycznych i przyrodniczych. Istnieją duże nadzieje, że Brazylia będzie kontynuować te prace podczas swojej prezydencji w Konferencji ONZ w Sprawie Zmian Klimatu w 2025 r., a Republika Południowej Afryki będzie realizować podobny program, gdy obejmie prezydencję G20 pod koniec roku.
Już teraz można podjąć kilka kroków w celu ułatwienia inwestycji w biogospodarkę. Stworzenie wspólnych standardów pomiarowych i rachunkowości kapitału naturalnego może pomóc agencjom takim jak ONZ ds. Handlu i Rozwoju oraz Światowa Organizacja Handlu w ulepszeniu ustaleń dotyczących biobiznesu i rozwiązaniu problemów związanych z dotacjami. Wycena przyrody mogłaby pomóc w napędzaniu inwestycji poprzez zwiększenie wartości ekonomicznej zrównoważonej biogospodarki. Opracowanie zasad handlu i inwestycji, zajęcie się brakami w danych i zapewnienie systematycznej analizy ma kluczowe znaczenie dla rozwoju solidnej biogospodarki. Grupy regionalne - jak Unia Europejska i Unia Afrykańska - są dobrze przygotowane do rozpoczęcia wdrażania tych zmian.
Rozwój udanej biogospodarki wymaga zintegrowanego podejścia, które zaczyna się od polityki wspierającej. Regeneracyjne rolnictwo - podobnie jak bioplastiki i bioenergia - z trudem konkuruje z wysokoemisyjnymi alternatywami, które często otrzymują znaczne dotacje. „Biobiznesy,” które w dużej mierze opierają się na technologii, potrzebują wspierającego ekosystemu partnerstw biznesowych, badań i innowacji, regulacji i finansowania publicznego, którego często brakuje w krajach o niskich i średnich dochodach.
Takie wyzwania utrudniają krajom Globalnego Południa rozwój sektorów tworzących wartość dodaną, które w zrównoważony sposób wykorzystują ich zasoby naturalne. Co więcej, podczas gdy kilka rządów w coraz większym stopniu opracowuje strategie biogospodarki, kryzysy zadłużeniowe i wynikająca z nich presja fiskalna często stanowią barierę dla odblokowania krajowych finansów publicznych lub przyciągania inwestycji prywatnych.
Instytucje finansowania rozwoju mogą i odgrywają ważną rolę na Globalnym Południu. Na przykład w 2024 r. Międzynarodowa Korporacja Finansowa przeznaczyła 56 mld USD dla prywatnych firm i instytucji finansowych w krajach rozwijających się. Jednak wiele z tych instytucji nie posiada strategii lub nie koncentruje się na biogospodarce, mimo że inwestowanie w sprawiedliwe i zrównoważone wykorzystanie, ochronę i regenerację zasobów naturalnych może chronić różnorodność biologiczną, przyspieszyć działania na rzecz klimatu, generować przyzwoite miejsca pracy i przyspieszyć wdrażanie czystych technologii. Wykorzystanie tych możliwości wymaga więcej niż jednej inwestycji na raz. Tylko poprzez połączenie strategii krajowych i regionalnych ze współpracą międzynarodową możemy zbudować zrównoważoną, sprawiedliwą biogospodarkę, której potrzebujemy.
Z angielskiego przetłumaczyła Marz McNamer
GENEWA – Światowa gospodarka nadal nadmiernie eksploatuje przyrodę, mimo że jest od niej w pełni zależna. Łatwo zrozumieć, dlaczego jest to niezrównoważone, zwłaszcza w świetle niebezpiecznie nasilających się zmian klimatycznych. Biorąc pod uwagę, że luka w finansowaniu bioróżnorodności szacowana jest na około 700-900 miliardów dolarów rocznie, przed październikową Konferencją Narodów Zjednoczonych w Sprawie Bioróżnorodności w Cali w Kolumbii (COP16) nasilają się apele o „inwestowanie w przyrodę.”
Te pełne dobrych intencji wysiłki umykają jednak szerszej perspektywie. Inwestowanie w przyrodę nie uratuje jej tak długo, jak długo globalna gospodarka będzie zużywać więcej zasobów naturalnych, niż planeta jest w stanie utrzymać. To tak, jakby próbować przejść na gospodarkę niskoemisyjną, stosując drogie systemy magazynowania dwutlenku węgla, jednocześnie pozwalając przemysłom intensywnie wykorzystującym paliwa kopalne na emisję coraz większej ilości gazów cieplarnianych.
Zamiast tego potrzebna jest globalna gospodarka regeneracyjna, która chroni i przywraca przyrodę, a tym samym pomaga światu osiągnąć kluczowe cele klimatyczne. Krótko mówiąc, musimy dążyć do zrównoważonej i sprawiedliwej biogospodarki.
Biogospodarka obejmuje szeroki zakres sektorów i działań biznesowych. Najbardziej oczywiste są regeneracyjne formy rolnictwa, rybołówstwa, leśnictwa i akwakultury. Istnieje również wiele sposobów łączenia technologii z produkcją lądową i morską, od bioplastików po bioenergię i biofarmaceutyki. Wreszcie, istnieje wiele możliwości sfinansowania wartości natury poprzez wysoce zintegrowane i sprawiedliwe kredyty węglowe i bioróżnorodności oparte na przyrodzie.
Potencjał jest ogromny. Światowe Forum Biogospodarki szacuje obecną wartość globalnej biogospodarki na 4 biliony dolarów, a niektóre prognozy wskazują, że do 2050 r. może ona wzrosnąć do 30 bilionów dolarów lub więcej. Biogospodarka nie jest jednak automatycznie zrównoważona lub sprawiedliwa. Może ona niszczyć przyrodę, na przykład poprzez przełowienie i wylesianie. Może również pogłębiać nierówności: odnotowano już przypadki zawłaszczania ziemi przez zagranicznych inwestorów, przez co kraje bogate w przyrodę i lokalne społeczności na Globalnym Południu znajdują się w gorszej sytuacji.
Na przykład, jednym z głównych pytań w agendzie bioróżnorodności jest to, jak zapewnić sprawiedliwy podział zysków uzyskanych z cyfrowego sekwencjonowania zasobów genetycznych. Dane dotyczące sekwencji DNA - zwane w kręgach politycznych „informacjami o sekwencjach cyfrowych” (DSI) - zrewolucjonizowały nauki przyrodnicze i napędzają innowacje w sektorach takich jak bezpieczeństwo żywnościowe, medycyna, zielona energia i ochrona różnorodności biologicznej. Otwarty dostęp do sekwencji wirusa SARS-CoV-2 był częściowo odpowiedzialny za szybki rozwój zestawów diagnostycznych i szczepionek.
BLACK FRIDAY SALE: Subscribe for as little as $34.99
Subscribe now to gain access to insights and analyses from the world’s leading thinkers – starting at just $34.99 for your first year.
Subscribe Now
DSI ma również wiele zastosowań komercyjnych i oferuje nowe możliwości rozwoju gospodarczego. Obiecujące jest to, że negocjatorzy niedawno uzgodnili projekt zalecenia dotyczącego operacjonalizacji uczciwego i sprawiedliwego podziału korzyści z DSI, w tym utworzenia globalnego funduszu, który zostanie rozważony na COP16.
Brazylia - pełniąca obecnie rolę przewodniczącego G20 - objęła przewodnictwo w promowaniu sprawiedliwej, zrównoważonej biogospodarki. Obejmuje to ustanowienie Inicjatywy G20 na rzecz Biogospodarki, która niedawno zdefiniowała dziesięć dobrowolnych zasad wysokiego szczebla, które pomogą decydentom kultywować biogospodarkę, która promuje integrację społeczną, zapewnia zrównoważone miejsca pracy i przyspiesza postęp w kierunku celów klimatycznych i przyrodniczych. Istnieją duże nadzieje, że Brazylia będzie kontynuować te prace podczas swojej prezydencji w Konferencji ONZ w Sprawie Zmian Klimatu w 2025 r., a Republika Południowej Afryki będzie realizować podobny program, gdy obejmie prezydencję G20 pod koniec roku.
Już teraz można podjąć kilka kroków w celu ułatwienia inwestycji w biogospodarkę. Stworzenie wspólnych standardów pomiarowych i rachunkowości kapitału naturalnego może pomóc agencjom takim jak ONZ ds. Handlu i Rozwoju oraz Światowa Organizacja Handlu w ulepszeniu ustaleń dotyczących biobiznesu i rozwiązaniu problemów związanych z dotacjami. Wycena przyrody mogłaby pomóc w napędzaniu inwestycji poprzez zwiększenie wartości ekonomicznej zrównoważonej biogospodarki. Opracowanie zasad handlu i inwestycji, zajęcie się brakami w danych i zapewnienie systematycznej analizy ma kluczowe znaczenie dla rozwoju solidnej biogospodarki. Grupy regionalne - jak Unia Europejska i Unia Afrykańska - są dobrze przygotowane do rozpoczęcia wdrażania tych zmian.
Rozwój udanej biogospodarki wymaga zintegrowanego podejścia, które zaczyna się od polityki wspierającej. Regeneracyjne rolnictwo - podobnie jak bioplastiki i bioenergia - z trudem konkuruje z wysokoemisyjnymi alternatywami, które często otrzymują znaczne dotacje. „Biobiznesy,” które w dużej mierze opierają się na technologii, potrzebują wspierającego ekosystemu partnerstw biznesowych, badań i innowacji, regulacji i finansowania publicznego, którego często brakuje w krajach o niskich i średnich dochodach.
Takie wyzwania utrudniają krajom Globalnego Południa rozwój sektorów tworzących wartość dodaną, które w zrównoważony sposób wykorzystują ich zasoby naturalne. Co więcej, podczas gdy kilka rządów w coraz większym stopniu opracowuje strategie biogospodarki, kryzysy zadłużeniowe i wynikająca z nich presja fiskalna często stanowią barierę dla odblokowania krajowych finansów publicznych lub przyciągania inwestycji prywatnych.
Instytucje finansowania rozwoju mogą i odgrywają ważną rolę na Globalnym Południu. Na przykład w 2024 r. Międzynarodowa Korporacja Finansowa przeznaczyła 56 mld USD dla prywatnych firm i instytucji finansowych w krajach rozwijających się. Jednak wiele z tych instytucji nie posiada strategii lub nie koncentruje się na biogospodarce, mimo że inwestowanie w sprawiedliwe i zrównoważone wykorzystanie, ochronę i regenerację zasobów naturalnych może chronić różnorodność biologiczną, przyspieszyć działania na rzecz klimatu, generować przyzwoite miejsca pracy i przyspieszyć wdrażanie czystych technologii. Wykorzystanie tych możliwości wymaga więcej niż jednej inwestycji na raz. Tylko poprzez połączenie strategii krajowych i regionalnych ze współpracą międzynarodową możemy zbudować zrównoważoną, sprawiedliwą biogospodarkę, której potrzebujemy.
Z angielskiego przetłumaczyła Marz McNamer