NEW YORK – Terwijl we allemaal al een hoge prijs betalen voor de klimaatverandering, zullen de kinderen en jongeren van nu het veel slechter hebben, en dat ook nog eens veel langer. Sterker nog, de klimaatverandering zal alleen maar erger worden voor de rest van hun leven als we op de huidige weg doorgaan. Daarom heeft een groep jonge Amerikanen in 2015 een rechtszaak aangespannen tegen de Verenigde Staten, om te eisen dat de klimaatverandering op een verantwoorde manier wordt meegenomen in overheidsbeslissingen.
Ik zal er al lang niet meer zijn voordat de gevolgen van de klimaatverandering zich in hun volle omvang zullen openbaren, maar elk van de 21 jongeren die de rechtszaak, Juliana v. US, hebben aangespannen, zullen hun leven op fundamentele wijze zien veranderen. Nu hun toekomst op het spel staat, is het geen haalbare optie om aan Amerikaanse kinderen te vragen om te wachten tot ze oud genoeg zijn om voor verandering te stemmen.
Het rechtssysteem (als het werkt) is een belangrijk mechanisme waarmee het publiek gekozen leiders ter verantwoording kan roepen. En voor kinderen is het op dit late tijdstip hun enige redmiddel. De klimaatverandering, inmiddels een belangrijke oorzaak van angst en depressie bij jongeren, heeft al invloed op hun lichamelijke en geestelijke gezondheid.
De ‘Juliana 21’ vertegenwoordigen alle Amerikanen. We hebben allemaal recht op een leefbaar klimaat, met schone lucht en schoon water. Maar in plaats van de rechtszaak door te laten gaan, lijkt de federale overheid er fel tegen gekant de jongeren hun pleidooi te laten houden. In de negen jaar sinds de Juliana-zaak werd aangespannen, hebben de 21 jongeren en hun juridische team veertien pogingen van de Amerikaanse overheid het hoofd moeten bieden om de zaak tegen te houden. (Full disclosure: ik ben pro bono getuige-deskundige geweest in deze zaak).
Vorige maand nog vroeg de federale regering voor de zevende keer in de Juliana-rechtszaak om een gerechtelijk bevelschrift, een extreme juridische tactiek waarbij een hogere rechtbank een lagere rechtbank opdraagt een zaak niet te behandelen (in plaats van de gebruikelijke procedure te volgen, waarbij de hogere rechtbank zich pas over een zaak uitspreekt nadat deze door lagere rechtbanken is behandeld). Deze nieuwe stap ondermijnt de rechtsgang en weerhoudt de 21 jongeren ervan hun bewijsmateriaal te laten beoordelen in een openbare rechtszaak.
De acties van de regering zijn raadselachtig als je bedenkt dat rechtbanken over de hele wereld en in de VS jonge eisers hebben toegestaan soortgelijke rechtszaken te beginnen. In een andere zaak bijvoorbeeld, die was aangespannen door de non-profitorganisatie Our Children’s Trust (die ook de Juliana-zaak aanhangig had gemaakt), bepaalde een rechtbank in Montana onlangs dat elke extra ton broeikasgasuitstoot de toch al ernstige grondwettelijke schade voor de jonge eisers zou verergeren. De rechter oordeelde daarom dat overheidsfunctionarissen deze schade zorgvuldig in overweging moeten nemen bij het beoordelen van aanvragen voor vergunningen voor het winnen van fossiele brandstoffen. Nu het Hooggerechtshof van Montana een poging van de staat om de implementatie van deze baanbrekende uitspraak op te schorten heeft verworpen, zijn overheidsinstanties al bezig om de nieuwe norm toe te passen.
Juliana heeft op haar eigen manier ook al juridische geschiedenis geschreven: tegen geen enkele andere zaak in de VS zijn zeven verzoeken om een gerechtelijk bevelschrift ingediend. Zoals de aanklagers opmerken: ‘Van de ruim veertigduizend civiele zaken waarin de VS een gedaagde is die vertegenwoordigd wordt door het Ministerie van Justitie,’ heeft alleen bij Juliana ‘de advocaat-generaal geprobeerd een rechtszaak tegen te houden… puur op basis van het feit dat het de overheid te veel geld kost om door te gaan.’
Zoals de rechtbank in Montana erkende, wordt de klimaatcrisis met de dag ernstiger. Elke dag wordt er meer kooldioxide uitgestoten in de atmosfeer en elke dag geeft de Amerikaanse overheid tientallen miljoenen dollars uit aan het subsidiëren van de fossiele brandstofindustrie. Dit kost ons dubbel geld, want we betalen zowel voor de subsidie zelf als voor de schade aan milieu en gezondheid die wordt veroorzaakt door het boren naar en aandrijven van onze energiesectoren met zeer vervuilende brandstoffen, in plaats van met schone en beschikbare hernieuwbare energie.
Als de prijs van het procederen in deze zaak te hoog is voor de overheid, dan komt dat deels doordat de regering een negen jaar durende strijd heeft gevoerd om de stemmen van de 21 jongeren te smoren. Nog meer uitstel zou de totale verwachte proceskosten alleen maar verder doen oplopen. Bovendien blijkt uit mijn eigen beoordeling van de milieukosten die in de afgelopen negen jaar van vertragingen zijn gemaakt, dat deze veel hoger zijn dan de financiële kosten die de regering noemt.
Dit is geen kwestie van een overheid die zegt: ‘We bemoeien ons niet met het ministerie van Justitie.’ In dit geval is de regering de aangeklaagde en zij is volledig verantwoordelijk voor de acties van haar advocaat-generaal.
Het beste resultaat – moreel, economisch en ecologisch – zou zijn om een schikking te treffen met de jongeren. Het enige wat zij willen is dat de regering bij het nemen van beleidsbeslissingen rekening houdt met de gevolgen van de klimaatverandering voor hen en latere generaties. Dat lijkt een no-brainer.
Als de regering om de een of andere merkwaardige reden geen schikking wil treffen, dan moet ze op zijn minst toestaan dat de zaak voor de rechter komt. De Amerikaanse grondwet en het rechtssysteem zijn krachtige middelen om vorm te geven aan wat onze democratie oplevert voor jonge mensen die geen stem hebben in een levensbedreigende langetermijnkwestie zoals de klimaatcrisis.
De Juliana 21 begrijpen dat als de advocaat-generaal er opnieuw in slaagt hun rechtszaak uit te stellen, ze machteloos zullen blijven staan om hun regering ervan te weerhouden het probleem nog erger te maken. Net zoals het dringend noodzakelijk is om de klimaatcrisis aan te pakken, is het nu ook dringend noodzakelijk om de advocaat-generaal ervan te weerhouden zijn toevlucht te nemen tot de buitengewone tactiek om het Ninth Circuit Court of Appeals of het Hooggerechtshof te vragen de zaak te verwerpen, waardoor de jonge eisers hun recht op een rechtszaak wordt ontzegd.
We moeten achter de Juliana 21 gaan staan. In dit geval is uitstel van recht echt ontzegging van recht.
Vertaling: Menno Grootveld
NEW YORK – Terwijl we allemaal al een hoge prijs betalen voor de klimaatverandering, zullen de kinderen en jongeren van nu het veel slechter hebben, en dat ook nog eens veel langer. Sterker nog, de klimaatverandering zal alleen maar erger worden voor de rest van hun leven als we op de huidige weg doorgaan. Daarom heeft een groep jonge Amerikanen in 2015 een rechtszaak aangespannen tegen de Verenigde Staten, om te eisen dat de klimaatverandering op een verantwoorde manier wordt meegenomen in overheidsbeslissingen.
Ik zal er al lang niet meer zijn voordat de gevolgen van de klimaatverandering zich in hun volle omvang zullen openbaren, maar elk van de 21 jongeren die de rechtszaak, Juliana v. US, hebben aangespannen, zullen hun leven op fundamentele wijze zien veranderen. Nu hun toekomst op het spel staat, is het geen haalbare optie om aan Amerikaanse kinderen te vragen om te wachten tot ze oud genoeg zijn om voor verandering te stemmen.
Het rechtssysteem (als het werkt) is een belangrijk mechanisme waarmee het publiek gekozen leiders ter verantwoording kan roepen. En voor kinderen is het op dit late tijdstip hun enige redmiddel. De klimaatverandering, inmiddels een belangrijke oorzaak van angst en depressie bij jongeren, heeft al invloed op hun lichamelijke en geestelijke gezondheid.
De ‘Juliana 21’ vertegenwoordigen alle Amerikanen. We hebben allemaal recht op een leefbaar klimaat, met schone lucht en schoon water. Maar in plaats van de rechtszaak door te laten gaan, lijkt de federale overheid er fel tegen gekant de jongeren hun pleidooi te laten houden. In de negen jaar sinds de Juliana-zaak werd aangespannen, hebben de 21 jongeren en hun juridische team veertien pogingen van de Amerikaanse overheid het hoofd moeten bieden om de zaak tegen te houden. (Full disclosure: ik ben pro bono getuige-deskundige geweest in deze zaak).
Vorige maand nog vroeg de federale regering voor de zevende keer in de Juliana-rechtszaak om een gerechtelijk bevelschrift, een extreme juridische tactiek waarbij een hogere rechtbank een lagere rechtbank opdraagt een zaak niet te behandelen (in plaats van de gebruikelijke procedure te volgen, waarbij de hogere rechtbank zich pas over een zaak uitspreekt nadat deze door lagere rechtbanken is behandeld). Deze nieuwe stap ondermijnt de rechtsgang en weerhoudt de 21 jongeren ervan hun bewijsmateriaal te laten beoordelen in een openbare rechtszaak.
De acties van de regering zijn raadselachtig als je bedenkt dat rechtbanken over de hele wereld en in de VS jonge eisers hebben toegestaan soortgelijke rechtszaken te beginnen. In een andere zaak bijvoorbeeld, die was aangespannen door de non-profitorganisatie Our Children’s Trust (die ook de Juliana-zaak aanhangig had gemaakt), bepaalde een rechtbank in Montana onlangs dat elke extra ton broeikasgasuitstoot de toch al ernstige grondwettelijke schade voor de jonge eisers zou verergeren. De rechter oordeelde daarom dat overheidsfunctionarissen deze schade zorgvuldig in overweging moeten nemen bij het beoordelen van aanvragen voor vergunningen voor het winnen van fossiele brandstoffen. Nu het Hooggerechtshof van Montana een poging van de staat om de implementatie van deze baanbrekende uitspraak op te schorten heeft verworpen, zijn overheidsinstanties al bezig om de nieuwe norm toe te passen.
BLACK FRIDAY SALE: Subscribe for as little as $34.99
Subscribe now to gain access to insights and analyses from the world’s leading thinkers – starting at just $34.99 for your first year.
Subscribe Now
Juliana heeft op haar eigen manier ook al juridische geschiedenis geschreven: tegen geen enkele andere zaak in de VS zijn zeven verzoeken om een gerechtelijk bevelschrift ingediend. Zoals de aanklagers opmerken: ‘Van de ruim veertigduizend civiele zaken waarin de VS een gedaagde is die vertegenwoordigd wordt door het Ministerie van Justitie,’ heeft alleen bij Juliana ‘de advocaat-generaal geprobeerd een rechtszaak tegen te houden… puur op basis van het feit dat het de overheid te veel geld kost om door te gaan.’
Zoals de rechtbank in Montana erkende, wordt de klimaatcrisis met de dag ernstiger. Elke dag wordt er meer kooldioxide uitgestoten in de atmosfeer en elke dag geeft de Amerikaanse overheid tientallen miljoenen dollars uit aan het subsidiëren van de fossiele brandstofindustrie. Dit kost ons dubbel geld, want we betalen zowel voor de subsidie zelf als voor de schade aan milieu en gezondheid die wordt veroorzaakt door het boren naar en aandrijven van onze energiesectoren met zeer vervuilende brandstoffen, in plaats van met schone en beschikbare hernieuwbare energie.
Als de prijs van het procederen in deze zaak te hoog is voor de overheid, dan komt dat deels doordat de regering een negen jaar durende strijd heeft gevoerd om de stemmen van de 21 jongeren te smoren. Nog meer uitstel zou de totale verwachte proceskosten alleen maar verder doen oplopen. Bovendien blijkt uit mijn eigen beoordeling van de milieukosten die in de afgelopen negen jaar van vertragingen zijn gemaakt, dat deze veel hoger zijn dan de financiële kosten die de regering noemt.
Dit is geen kwestie van een overheid die zegt: ‘We bemoeien ons niet met het ministerie van Justitie.’ In dit geval is de regering de aangeklaagde en zij is volledig verantwoordelijk voor de acties van haar advocaat-generaal.
Het beste resultaat – moreel, economisch en ecologisch – zou zijn om een schikking te treffen met de jongeren. Het enige wat zij willen is dat de regering bij het nemen van beleidsbeslissingen rekening houdt met de gevolgen van de klimaatverandering voor hen en latere generaties. Dat lijkt een no-brainer.
Als de regering om de een of andere merkwaardige reden geen schikking wil treffen, dan moet ze op zijn minst toestaan dat de zaak voor de rechter komt. De Amerikaanse grondwet en het rechtssysteem zijn krachtige middelen om vorm te geven aan wat onze democratie oplevert voor jonge mensen die geen stem hebben in een levensbedreigende langetermijnkwestie zoals de klimaatcrisis.
De Juliana 21 begrijpen dat als de advocaat-generaal er opnieuw in slaagt hun rechtszaak uit te stellen, ze machteloos zullen blijven staan om hun regering ervan te weerhouden het probleem nog erger te maken. Net zoals het dringend noodzakelijk is om de klimaatcrisis aan te pakken, is het nu ook dringend noodzakelijk om de advocaat-generaal ervan te weerhouden zijn toevlucht te nemen tot de buitengewone tactiek om het Ninth Circuit Court of Appeals of het Hooggerechtshof te vragen de zaak te verwerpen, waardoor de jonge eisers hun recht op een rechtszaak wordt ontzegd.
We moeten achter de Juliana 21 gaan staan. In dit geval is uitstel van recht echt ontzegging van recht.
Vertaling: Menno Grootveld