NEW YORK – De COVID-19-crisis zal veel particuliere en publieke debiteuren opschepen met onhoudbare schulden. We bevinden ons nog steeds in de ʻpre-Keynesiaanseʼ aanbodsschok-cum-afgeleide-vraagschok-fase van wat waarschijnlijk een mondiale depressie gaat worden. Maar als het virus eenmaal is overwonnen zullen huishoudens uit voorzorg gaan sparen, en zullen bedrijven terughoudend zijn met kapitaaluitgaven, wat zal leiden tot een verdere daling van de algemene vraag – de Keynesiaanse fase. Met tekorten gefinancierde begrotingsimpulsen, gemonetariseerd waar mogelijk, zullen waarschijnlijk het enige instrument zijn waarmee het productiegat kan worden gedicht.
Als de bron van ’s werelds dominante reservemunt kennen de Verenigde Staten minder beperkingen dan andere landen van het vermogen van de federale overheid om te lenen en de publieke schulden te monetariseren. Via het economische beleidsantwoord tot nu toe – de Coronavirus Aid, Relief, and Economic Security (CARES) Act – is $2,3 bln geoormerkt voor inkomenssteun, subsidies, leningen, aankopen van aandelen en obligaties, en andere garanties. Volgens het begrotingskantoor van het Congres zal deze wet het federale tekort het komende decennium met ʻslechtsʼ zoʼn $1,7 bln doen oplopen. Het verschil weerspiegelt de $454 mrd die opzij is gezet voor de financiering van garanties voor noodkredietfaciliteiten die zijn ingericht door de Federal Reserve (het federale stelsel van Amerikaanse centrale banken), in de veronderstelling dat nooit echt een beroep op deze garanties zal worden gedaan.
Was het maar waar. Een andere begrotingswet ter waarde van $3 bln, onlangs aangenomen door het door de Democraten gecontroleerde Huis van Afgevaardigden, zal waarschijnlijk in een of andere vorm overgenomen worden door de Senaat, en daar zouden nóg meer impulsen op kunnen volgen. De wetgevers beseffen dat zelfs in de VS veel overheden van staten en gemeenten niet over de middelen beschikken om de crisis te doorstaan zonder garanties van schulden en leningen, of rechtstreekse geldafdracht door de federale overheid.
NEW YORK – De COVID-19-crisis zal veel particuliere en publieke debiteuren opschepen met onhoudbare schulden. We bevinden ons nog steeds in de ʻpre-Keynesiaanseʼ aanbodsschok-cum-afgeleide-vraagschok-fase van wat waarschijnlijk een mondiale depressie gaat worden. Maar als het virus eenmaal is overwonnen zullen huishoudens uit voorzorg gaan sparen, en zullen bedrijven terughoudend zijn met kapitaaluitgaven, wat zal leiden tot een verdere daling van de algemene vraag – de Keynesiaanse fase. Met tekorten gefinancierde begrotingsimpulsen, gemonetariseerd waar mogelijk, zullen waarschijnlijk het enige instrument zijn waarmee het productiegat kan worden gedicht.
Als de bron van ’s werelds dominante reservemunt kennen de Verenigde Staten minder beperkingen dan andere landen van het vermogen van de federale overheid om te lenen en de publieke schulden te monetariseren. Via het economische beleidsantwoord tot nu toe – de Coronavirus Aid, Relief, and Economic Security (CARES) Act – is $2,3 bln geoormerkt voor inkomenssteun, subsidies, leningen, aankopen van aandelen en obligaties, en andere garanties. Volgens het begrotingskantoor van het Congres zal deze wet het federale tekort het komende decennium met ʻslechtsʼ zoʼn $1,7 bln doen oplopen. Het verschil weerspiegelt de $454 mrd die opzij is gezet voor de financiering van garanties voor noodkredietfaciliteiten die zijn ingericht door de Federal Reserve (het federale stelsel van Amerikaanse centrale banken), in de veronderstelling dat nooit echt een beroep op deze garanties zal worden gedaan.
Was het maar waar. Een andere begrotingswet ter waarde van $3 bln, onlangs aangenomen door het door de Democraten gecontroleerde Huis van Afgevaardigden, zal waarschijnlijk in een of andere vorm overgenomen worden door de Senaat, en daar zouden nóg meer impulsen op kunnen volgen. De wetgevers beseffen dat zelfs in de VS veel overheden van staten en gemeenten niet over de middelen beschikken om de crisis te doorstaan zonder garanties van schulden en leningen, of rechtstreekse geldafdracht door de federale overheid.