LONDEN – ʻDe baby is dood. We kunnen hier niets meer voor u doen.ʼ Tegen de tijd dat zij deze verschrikkelijke woorden hoorde, had de zwangere Yasmelis Casanova al een lange en pijnlijke reis achter de rug, waarbij ze door meerdere COVID-19-checkpoints was gegaan, op weg naar het ziekenhuis in het Venezolaanse Caracas. Ze bloedde urenlang zonder behandeld te worden. Toen artsen in een tweede ziekenhuis haar eindelijk opereerden, haalden ze zonder haar voorafgaande toestemming haar eierstokken weg. Vervolgens bracht ze daar twintig dagen vrijwel helemaal alleen door; als gevolg van de COVID-19-beperkingen was bezoek verboden.
Venezuela’s gezondheidszorginfrastructuur was al aan het afbrokkelen vóór de pandemie, maar de COVID-19-crisis heeft de zaak tot het punt van ineenstorting gebracht. Veel vrouwen die met verloskundige noodgevallen worden geconfronteerd hebben nu moeite een ziekenhuis te bereiken, laat staan toegang te verkrijgen tot adequate zorg. Maar dergelijke situaties doen zich ook buiten Venezuela voor, in zowel rijke als arme landen.
Een maand geleden heeft openDemocracy de resultaten gepubliceerd van een mondiaal onderzoek naar de behandeling van vrouwen die bevallen tijdens de COVID-19-pandemie. In 45 landen – van Canada tot Kameroen, van het Verenigd Koninkrijk tot Ecuador – ontdekten we wat artsen en juristen beschrijven als ʻschokkendeʼ en ʻniet-noodzakelijkeʼ schendingen van wetten en richtlijnen van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO), die bedoeld zijn om vrouwen en pasgeborenen tijdens de pandemie te beschermen.
De specifieke COVID-19-richtlijnen van de WHO stellen bijvoorbeeld dat vrouwen door een persoon van hun eigen keuze vergezeld mogen worden tijdens de bevalling. Maar in heel Eurazië en Latijns-Amerika – waaronder minstens vijftien Europese landen – werden vrouwen gedwongen te bevallen zonder metgezel.
Langs dezelfde lijnen stelt de WHO dat procedures als keizersnedes alleen maar mogen worden uitgevoerd als ze medisch noodzakelijk zijn of de instemming van de vrouw genieten. Toch berichtten vrouwen uit elf landen dat ze niet hadden ingestemd met procedures als keizersnedes, opwekkingen (van weeën) en episiotomieën (het insnijden van de vagina van een vrouw) die bij hen werden uitgevoerd, of zeiden ze dat ze niet geloofden dat deze procedures medisch noodzakelijk waren.
De richtlijnen van de WHO houden ook in dat vrouwen steun moeten ontvangen bij het geven van borstvoeding en de kans moeten krijgen op huidcontact met hun pasgeborenen. Maar in minstens vijftien landen werden moeders gescheiden van hun pasgeborenen – waaronder in minstens zes Europese landen – en in minstens zeven landen werden ze weerhouden van het geven van borstvoeding, ook al is er geen sluitend bewijsmateriaal dat COVID-19 kan worden doorgegeven via moedermelk.
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
Artsen en gezondheidsdeskundigen zijn het erover eens: niets van dit alles is nodig om de verspreiding van COVID-19 tegen te gaan.
Daarnaast zijn er meerdere berichten geweest over sterfgevallen onder zwangere vrouwen in Afrika, nadat vervoersbeperkingen en andere lockdownrestricties ervoor zorgden dat vrouwen geen ziekenhuizen konden bereiken. Veel vrouwen in ontwikkelingslanden zagen zich gedwongen om te bevallen in onhygiënische en onveilige omstandigheden. Deskundigen waarschuwen nu dat de COVID-19-restricties en de ontwrichtingen van de gezondheidszorg binnen slechts zes maanden kunnen leiden tot misschien wel 56.700 extra gevallen van moedersterfte in lage- en middeninkomenslanden.
Als dit nog niet genoeg is om de tekortkomingen van de huidige maatregelen om COVID-19 te voorkomen aan de kaak te stellen, bedenk dan eens hoe onevenredig die maatregelen worden opgelegd (en weer opgeheven). In sommige delen van Engeland kunnen vrouwen hun partners nu meenemen naar de kroeg, maar niet naar een gesprek met de vroedvrouw.
Dit is de weerspiegeling van een lange geschiedenis van de ʻloterijʼ die de toegang bepaalt tot de gezondheidszorg en andere diensten, van klinieken voor in vitro-bevruchting tot opvanghuizen voor de slachtoffers van huiselijk geweld. En dit alles sluit aan op een breder mondiaal patroon van het afwaarderen van de rechten en behoeften van vrouwen, ook tijdens de bevalling. Alleen al afgelopen jaar bleek uit een onderzoek van de WHO dat 42 procent van de vrouwen die waren geïnterviewd in Ghana, Guinee, Myanmar en Nigeria zei lichamelijk of verbaal geweld te hebben ondergaan, te zijn gestigmatiseerd, of te hebben geleden onder discriminatie in gezondheidszorgfaciliteiten tijdens de bevalling.
In Latijns-Amerika hebben diverse landen – waaronder Argentinië, Ecuador, Mexico, Uruguay en Venezuela – wetten aangenomen tegen het zonder voorafgaande toestemming uitvoeren van medische procedures, zoals keizersnedes. Maar deze wetten worden zelden nageleefd, en bericht wordt dat de autoriteiten en medische stafleden dergelijk geweld tijdens de bevalling goedpraten.
Al vóór de pandemie werd maar liefst 40 procent van de babyʼs in Latijns-Amerika ter wereld gebracht door middel van een keizersnede, hoewel deze methode grotere risicoʼs voor moeder en kind met zich meebrengt. De WHO beveelt een percentage van rond de 15 procent aan, en benadrukt dat keizersnedes pas mogen worden uitgevoerd als er een medische noodzaak voor is.
Bovendien lagen de meeste Afrikaanse landen al niet meer op koers om hun doelstelling te verwezenlijken van het beperken van de moeder- en kindersterfte vóór 2030, één van de Duurzame Ontwikkelingsdoelstellingen van de Verenigde Naties. Zoals Jesca Nsungwa Sabiiti, de Oegandese commissaris voor de gezondheid van moeder en kind, heeft opgemerkt, zal de pandemie de verwezenlijking van deze doelstelling waarschijnlijk nog verder achterop laten raken.
Maar net zoals de COVID-19-crisis de vooruitgang in de weg kan zitten, kan zij ook voor veranderingen zorgen, door regeringen en de civil society opnieuw te laten nadenken over hoe onze gezondheidszorgsystemen, economieën en samenlevingen zijn georganiseerd. Tot nu toe zijn de gesprekken – met name onder beleidsmakers – doorgaans op kortetermijnoplossingen gericht geweest. Als we de ʻeerlijke, veerkrachtige en duurzameʼ post-COVID-wereld willen opbouwen waar veel leiders voor pleiten, moeten we een ambitieuzere visie omarmen van wat de volksgezondheid werkelijk inhoudt.
Wetten die de kwetsbaren beschermen moeten bijvoorbeeld daadwerkelijk worden uitgevoerd en afgedwongen. Gezondheidszorginstanties moeten schendingen ervan onderzoeken en medische providers rekenschap laten afleggen. En overheden en donoren moeten veel meer middelen beschikbaar stellen voor probleemgebieden als de gezondheid van moeder en kind, en voor het implementeren van een op rechten gebaseerde aanpak van medische opleidingen en het aanbieden van diensten over de hele linie.
De problematiek strekt zich uit tot ver buiten de directe medische zorg. Vandaag de dag kunnen vrouwen gevangenisstraf krijgen voor miskramen (zoals in El Salvador) en worden vastgezet als ze de ziekenhuisrekening na een bevalling niet kunnen betalen (zoals in Kenia). Structurele ongelijkheid en discriminatie op grond van gender, ras, klasse, invaliditeit en meer geeft nog steeds vorm aan ieder aspect van ons leven, zowel in rijke als arme economieën. Al dit falen ondermijnt de volksgezondheid.
Veel te veel vrouwen hebben zich bij het bevallen tijdens de pandemie eenzaam, bang en getraumatiseerd gevoeld. Bij het onderzoek van openDemocracy gaf een vrouw in Italië uitdrukking aan haar hoop dat beleidsmakers en medische providers lering zouden trekken uit haar lijden, en uit het lijden van mensen zoals zij, zodat andere vrouwen niet hoefden te verduren wat zij had moeten doorstaan. We zijn het aan deze vrouwen verschuldigd dat we dat doen.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
China’s prolonged reliance on fiscal stimulus has distorted economic incentives, fueling a housing glut, a collapse in prices, and spiraling public debt. With further stimulus off the table, the only sustainable path is for the central government to relinquish more economic power to local governments and the private sector.
argues that the country’s problems can be traced back to its response to the 2008 financial crisis.
World order is a matter of degree: it varies over time, depending on technological, political, social, and ideological factors that can affect the global distribution of power and influence norms. It can be radically altered both by broader historical trends and by a single major power's blunders.
examines the role of evolving power dynamics and norms in bringing about stable arrangements among states.
LONDEN – ʻDe baby is dood. We kunnen hier niets meer voor u doen.ʼ Tegen de tijd dat zij deze verschrikkelijke woorden hoorde, had de zwangere Yasmelis Casanova al een lange en pijnlijke reis achter de rug, waarbij ze door meerdere COVID-19-checkpoints was gegaan, op weg naar het ziekenhuis in het Venezolaanse Caracas. Ze bloedde urenlang zonder behandeld te worden. Toen artsen in een tweede ziekenhuis haar eindelijk opereerden, haalden ze zonder haar voorafgaande toestemming haar eierstokken weg. Vervolgens bracht ze daar twintig dagen vrijwel helemaal alleen door; als gevolg van de COVID-19-beperkingen was bezoek verboden.
Venezuela’s gezondheidszorginfrastructuur was al aan het afbrokkelen vóór de pandemie, maar de COVID-19-crisis heeft de zaak tot het punt van ineenstorting gebracht. Veel vrouwen die met verloskundige noodgevallen worden geconfronteerd hebben nu moeite een ziekenhuis te bereiken, laat staan toegang te verkrijgen tot adequate zorg. Maar dergelijke situaties doen zich ook buiten Venezuela voor, in zowel rijke als arme landen.
Een maand geleden heeft openDemocracy de resultaten gepubliceerd van een mondiaal onderzoek naar de behandeling van vrouwen die bevallen tijdens de COVID-19-pandemie. In 45 landen – van Canada tot Kameroen, van het Verenigd Koninkrijk tot Ecuador – ontdekten we wat artsen en juristen beschrijven als ʻschokkendeʼ en ʻniet-noodzakelijkeʼ schendingen van wetten en richtlijnen van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO), die bedoeld zijn om vrouwen en pasgeborenen tijdens de pandemie te beschermen.
De specifieke COVID-19-richtlijnen van de WHO stellen bijvoorbeeld dat vrouwen door een persoon van hun eigen keuze vergezeld mogen worden tijdens de bevalling. Maar in heel Eurazië en Latijns-Amerika – waaronder minstens vijftien Europese landen – werden vrouwen gedwongen te bevallen zonder metgezel.
Langs dezelfde lijnen stelt de WHO dat procedures als keizersnedes alleen maar mogen worden uitgevoerd als ze medisch noodzakelijk zijn of de instemming van de vrouw genieten. Toch berichtten vrouwen uit elf landen dat ze niet hadden ingestemd met procedures als keizersnedes, opwekkingen (van weeën) en episiotomieën (het insnijden van de vagina van een vrouw) die bij hen werden uitgevoerd, of zeiden ze dat ze niet geloofden dat deze procedures medisch noodzakelijk waren.
De richtlijnen van de WHO houden ook in dat vrouwen steun moeten ontvangen bij het geven van borstvoeding en de kans moeten krijgen op huidcontact met hun pasgeborenen. Maar in minstens vijftien landen werden moeders gescheiden van hun pasgeborenen – waaronder in minstens zes Europese landen – en in minstens zeven landen werden ze weerhouden van het geven van borstvoeding, ook al is er geen sluitend bewijsmateriaal dat COVID-19 kan worden doorgegeven via moedermelk.
Introductory Offer: Save 30% on PS Digital
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
Artsen en gezondheidsdeskundigen zijn het erover eens: niets van dit alles is nodig om de verspreiding van COVID-19 tegen te gaan.
Daarnaast zijn er meerdere berichten geweest over sterfgevallen onder zwangere vrouwen in Afrika, nadat vervoersbeperkingen en andere lockdownrestricties ervoor zorgden dat vrouwen geen ziekenhuizen konden bereiken. Veel vrouwen in ontwikkelingslanden zagen zich gedwongen om te bevallen in onhygiënische en onveilige omstandigheden. Deskundigen waarschuwen nu dat de COVID-19-restricties en de ontwrichtingen van de gezondheidszorg binnen slechts zes maanden kunnen leiden tot misschien wel 56.700 extra gevallen van moedersterfte in lage- en middeninkomenslanden.
Als dit nog niet genoeg is om de tekortkomingen van de huidige maatregelen om COVID-19 te voorkomen aan de kaak te stellen, bedenk dan eens hoe onevenredig die maatregelen worden opgelegd (en weer opgeheven). In sommige delen van Engeland kunnen vrouwen hun partners nu meenemen naar de kroeg, maar niet naar een gesprek met de vroedvrouw.
Dit is de weerspiegeling van een lange geschiedenis van de ʻloterijʼ die de toegang bepaalt tot de gezondheidszorg en andere diensten, van klinieken voor in vitro-bevruchting tot opvanghuizen voor de slachtoffers van huiselijk geweld. En dit alles sluit aan op een breder mondiaal patroon van het afwaarderen van de rechten en behoeften van vrouwen, ook tijdens de bevalling. Alleen al afgelopen jaar bleek uit een onderzoek van de WHO dat 42 procent van de vrouwen die waren geïnterviewd in Ghana, Guinee, Myanmar en Nigeria zei lichamelijk of verbaal geweld te hebben ondergaan, te zijn gestigmatiseerd, of te hebben geleden onder discriminatie in gezondheidszorgfaciliteiten tijdens de bevalling.
In Latijns-Amerika hebben diverse landen – waaronder Argentinië, Ecuador, Mexico, Uruguay en Venezuela – wetten aangenomen tegen het zonder voorafgaande toestemming uitvoeren van medische procedures, zoals keizersnedes. Maar deze wetten worden zelden nageleefd, en bericht wordt dat de autoriteiten en medische stafleden dergelijk geweld tijdens de bevalling goedpraten.
Al vóór de pandemie werd maar liefst 40 procent van de babyʼs in Latijns-Amerika ter wereld gebracht door middel van een keizersnede, hoewel deze methode grotere risicoʼs voor moeder en kind met zich meebrengt. De WHO beveelt een percentage van rond de 15 procent aan, en benadrukt dat keizersnedes pas mogen worden uitgevoerd als er een medische noodzaak voor is.
Bovendien lagen de meeste Afrikaanse landen al niet meer op koers om hun doelstelling te verwezenlijken van het beperken van de moeder- en kindersterfte vóór 2030, één van de Duurzame Ontwikkelingsdoelstellingen van de Verenigde Naties. Zoals Jesca Nsungwa Sabiiti, de Oegandese commissaris voor de gezondheid van moeder en kind, heeft opgemerkt, zal de pandemie de verwezenlijking van deze doelstelling waarschijnlijk nog verder achterop laten raken.
Maar net zoals de COVID-19-crisis de vooruitgang in de weg kan zitten, kan zij ook voor veranderingen zorgen, door regeringen en de civil society opnieuw te laten nadenken over hoe onze gezondheidszorgsystemen, economieën en samenlevingen zijn georganiseerd. Tot nu toe zijn de gesprekken – met name onder beleidsmakers – doorgaans op kortetermijnoplossingen gericht geweest. Als we de ʻeerlijke, veerkrachtige en duurzameʼ post-COVID-wereld willen opbouwen waar veel leiders voor pleiten, moeten we een ambitieuzere visie omarmen van wat de volksgezondheid werkelijk inhoudt.
Wetten die de kwetsbaren beschermen moeten bijvoorbeeld daadwerkelijk worden uitgevoerd en afgedwongen. Gezondheidszorginstanties moeten schendingen ervan onderzoeken en medische providers rekenschap laten afleggen. En overheden en donoren moeten veel meer middelen beschikbaar stellen voor probleemgebieden als de gezondheid van moeder en kind, en voor het implementeren van een op rechten gebaseerde aanpak van medische opleidingen en het aanbieden van diensten over de hele linie.
De problematiek strekt zich uit tot ver buiten de directe medische zorg. Vandaag de dag kunnen vrouwen gevangenisstraf krijgen voor miskramen (zoals in El Salvador) en worden vastgezet als ze de ziekenhuisrekening na een bevalling niet kunnen betalen (zoals in Kenia). Structurele ongelijkheid en discriminatie op grond van gender, ras, klasse, invaliditeit en meer geeft nog steeds vorm aan ieder aspect van ons leven, zowel in rijke als arme economieën. Al dit falen ondermijnt de volksgezondheid.
Veel te veel vrouwen hebben zich bij het bevallen tijdens de pandemie eenzaam, bang en getraumatiseerd gevoeld. Bij het onderzoek van openDemocracy gaf een vrouw in Italië uitdrukking aan haar hoop dat beleidsmakers en medische providers lering zouden trekken uit haar lijden, en uit het lijden van mensen zoals zij, zodat andere vrouwen niet hoefden te verduren wat zij had moeten doorstaan. We zijn het aan deze vrouwen verschuldigd dat we dat doen.
openDemocracy blijft wereldwijd schendingen van de rechten van bevallende vrouwen volgen. Zie de gehele kaart en stuur hier bewijsmateriaal heen.
Vertaling: Menno Grootveld