BERKELEY – De dreiging van een shutdown van de Amerikaanse overheid tijdens de kerstdagen, veroorzaakt door Amerika’s meest beruchte ‘Scrooges’ – Elon Musk, Donald Trump en J.D. Vance – is op het nippertje voorkomen. Toch is het belangrijk om terug te blikken op wat er precies is gebeurd. Deze gebeurtenis is namelijk een treffende illustratie van het gebrekkige bestuur dat de Verenigde Staten (en de rest van de wereld) te wachten staat wanneer Trump in januari opnieuw president wordt.
Op de avond voor de deadline van 20 december, waarop een wetsvoorstel moest worden aangenomen om de financiering van de federale overheid overeind te houden, bereikten de leiders van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden en de Senaat een compromis. Dit akkoord geeft hen drie maanden extra de tijd. Hoewel geen van beide partijen echt tevreden was met de deal, konden ze er allebei mee leven. Er waren voldoende stemmen om het voorstel goed te keuren, en de staf van president Joe Biden stond klaar om het ter ondertekening aan hem voor te leggen.
Maar toen ging Musk compleet uit zijn dak en wakkerde hij, zoals Politico het omschreef, een ‘reactie’ tegen de tijdelijke wet aan met ‘onjuiste en misleidende beweringen.’ Hij bracht de Republikeinen in rep en roer met ruim honderd berichten op X (voorheen Twitter). Eén van zijn onjuiste beweringen was dat het wetsvoorstel de ontwikkeling van biologische wapens zou financieren. In werkelijkheid ging het om de financiering van laboratoria die bedoeld zijn om toekomstige pandemieën te bestrijden en te onderzoeken. (Het is belangrijk te bedenken dat COVID-19 lang niet zo besmettelijk of dodelijk was als bijvoorbeeld Ebola; we kunnen er niet vanuit gaan dat we de volgende keer evenveel geluk hebben).
Musk beweerde ook ten onrechte dat elk lid van het Congres een loonsverhoging van veertig procent zou krijgen, terwijl het in werkelijkheid om een salarisverhoging van 3,8 procent ging, onafhankelijk van het wetsvoorstel. Daarnaast claimde hij dat het wetsvoorstel een subsidie van drie miljard dollar zou omvatten voor de bouw van een nieuw stadion voor de Washington Commanders (NFL), wat niet klopte. In werkelijkheid ging het om de overdracht van de locatie van het RFK Stadium – waar geen NFL-team speelt of plannen heeft om te spelen – aan de overheid van het District of Columbia, zodat de plek herontwikkeld kan worden.
Dit zijn slechts enkele van de vele onwaarheden die Musk verspreidde. Hoewel deze makkelijk te ontkrachten waren, slaagde hij erin de Republikeinen te intimideren met zijn dreigement: ‘Elk lid van het Huis of de Senaat dat voor deze schandalige uitgavenwet stemt, verdient het om over twee jaar weggestemd te worden!’ In plaats van Musks gebrek aan kennis aan de kaak te stellen, kozen de Republikeinen ervoor om hem te steunen.
Op de ochtend van 18 december lieten enkele GOP-vertegenwoordigers weten dat Trump zelf geen bezwaar had tegen het wetsvoorstel. Maar later die middag gingen hij en Vance in de aanval. Ze noemden de Republikeinen in het Congres ‘dwaas en onbekwaam’ omdat ze zouden toestaan dat het land in 2025 het schuldenplafond bereikt. Volgens hen moesten de Republikeinen nu een ‘tijdelijke financieringswet aannemen ZONDER CADEAUTJES AAN DE DEMOCRATEN en deze combineren met een verhoging van het schuldenplafond. Al het andere is verraad aan ons land.’
At a time of escalating global turmoil, there is an urgent need for incisive, informed analysis of the issues and questions driving the news – just what PS has always provided.
Subscribe to Digital or Digital Plus now to secure your discount.
Subscribe Now
Hoe dan ook, op 19 december was de Democratische leiding in het Huis de weg kwijt en wisten ze niet meer wie de touwtjes in handen had en met wie ze eigenlijk moesten onderhandelen. Jamie Raskin vroeg zich hardop af: ‘Is Mike Johnson werkelijk de voorzitter van het Huis? Of is het Donald Trump? Of misschien Elon Musk? Of iemand anders?’ (Senator Rand Paul suggereerde zelfs dat Musk als voorzitter geïnstalleerd zou kunnen worden).
Uiteindelijk wisten Mike Johnson en de Democratische leider in het Huis, Hakeem Jeffries, op het laatste moment een deal te sluiten. Deze deal bevatte aanzienlijke beleidsconcessies aan de Democraten en geen verhoging van het schuldenplafond, wat neerkomt op een beleidsnederlaag voor Trump, Musk en Vance. Maar dat lijkt hen niet te deren, want beleid is voor hen niet de echte prioriteit. Trump en de aankomende Republikeinse meerderheid in het Congres rekenen op de fanatieke steun van een overwegend slecht geïnformeerd – of zelfs ronduit misleid – kiezerspubliek. Voor die kiezers maakt het niet uit (of ze beseffen het niet eens) dat meer Democraten dan Republikeinen voor Johnsons wetsvoorstel in het Huis hebben gestemd. Dit bracht Musk zelfs tot de vraag: ‘Is dit nu een Republikeins of een Democratisch wetsvoorstel?’
Dit is de huidige staat van de Amerikaanse politiek en bestuur: het lijkt steeds meer op een show, vergelijkbaar met professioneel worstelen. De kern van de democratische besluitvorming – waarin kiezers vertegenwoordigers kiezen die beleid maken, waarvan de effecten invloed hebben op toekomstige verkiezingsuitslagen – is volledig uit elkaar gevallen.
Toch zullen er consequenties zijn, en het is maar de vraag of Trump, Musk en Vance daar in hun berekeningen voldoende rekening mee hebben gehouden. Zoals Paul Krugmanopmerkt: ‘Sinds de verkiezingen lijken de financiële markten erop te wedden dat Trump weinig zal waarmaken van zijn verkiezingsbeloften… Ze negeren de rampzalige gevolgen van zaken als handelsoorlogen en massadeportaties.’ Maar die markten lijken zich steeds meer te vergissen. Een onnodige en vermijdbare ‘shutdown van de overheid, gebaseerd op volledig valse beweringen over een onschuldige kortetermijnfinancieringsmaatregel, wijst erop dat de verspreiders van desinformatie zelf gevangen zitten in hun eigen leugens.’
Zouden de Republikeinse wetgevers opnieuw in contact kunnen komen met hun eigen politieke achterban? Zouden de Democraten in staat zijn om bij de tussentijdse verkiezingen van 2026 duurzame en substantiële wetgevende meerderheden te behalen? Het is niet onmogelijk, maar ik zou er mijn geld niet op zetten. Alles wijst erop dat Amerika’s grotendeels disfunctionele federale regering het land aanzienlijke schade zal berokkenen – en Trump moet zijn ambtstermijn nog beginnen.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
US President Donald Trump’s import tariffs have triggered a wave of retaliatory measures, setting off a trade war with key partners and raising fears of a global downturn. But while Trump’s protectionism and erratic policy shifts could have far-reaching implications, the greatest victim is likely to be the United States itself.
warns that the new administration’s protectionism resembles the strategy many developing countries once tried.
It took a pandemic and the threat of war to get Germany to dispense with the two taboos – against debt and monetary financing of budgets – that have strangled its governments for decades. Now, it must join the rest of Europe in offering a positive vision of self-sufficiency and an “anti-fascist economic policy.”
welcomes the apparent departure from two policy taboos that have strangled the country's investment.
BERKELEY – De dreiging van een shutdown van de Amerikaanse overheid tijdens de kerstdagen, veroorzaakt door Amerika’s meest beruchte ‘Scrooges’ – Elon Musk, Donald Trump en J.D. Vance – is op het nippertje voorkomen. Toch is het belangrijk om terug te blikken op wat er precies is gebeurd. Deze gebeurtenis is namelijk een treffende illustratie van het gebrekkige bestuur dat de Verenigde Staten (en de rest van de wereld) te wachten staat wanneer Trump in januari opnieuw president wordt.
Op de avond voor de deadline van 20 december, waarop een wetsvoorstel moest worden aangenomen om de financiering van de federale overheid overeind te houden, bereikten de leiders van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden en de Senaat een compromis. Dit akkoord geeft hen drie maanden extra de tijd. Hoewel geen van beide partijen echt tevreden was met de deal, konden ze er allebei mee leven. Er waren voldoende stemmen om het voorstel goed te keuren, en de staf van president Joe Biden stond klaar om het ter ondertekening aan hem voor te leggen.
Maar toen ging Musk compleet uit zijn dak en wakkerde hij, zoals Politico het omschreef, een ‘reactie’ tegen de tijdelijke wet aan met ‘onjuiste en misleidende beweringen.’ Hij bracht de Republikeinen in rep en roer met ruim honderd berichten op X (voorheen Twitter). Eén van zijn onjuiste beweringen was dat het wetsvoorstel de ontwikkeling van biologische wapens zou financieren. In werkelijkheid ging het om de financiering van laboratoria die bedoeld zijn om toekomstige pandemieën te bestrijden en te onderzoeken. (Het is belangrijk te bedenken dat COVID-19 lang niet zo besmettelijk of dodelijk was als bijvoorbeeld Ebola; we kunnen er niet vanuit gaan dat we de volgende keer evenveel geluk hebben).
Musk beweerde ook ten onrechte dat elk lid van het Congres een loonsverhoging van veertig procent zou krijgen, terwijl het in werkelijkheid om een salarisverhoging van 3,8 procent ging, onafhankelijk van het wetsvoorstel. Daarnaast claimde hij dat het wetsvoorstel een subsidie van drie miljard dollar zou omvatten voor de bouw van een nieuw stadion voor de Washington Commanders (NFL), wat niet klopte. In werkelijkheid ging het om de overdracht van de locatie van het RFK Stadium – waar geen NFL-team speelt of plannen heeft om te spelen – aan de overheid van het District of Columbia, zodat de plek herontwikkeld kan worden.
Dit zijn slechts enkele van de vele onwaarheden die Musk verspreidde. Hoewel deze makkelijk te ontkrachten waren, slaagde hij erin de Republikeinen te intimideren met zijn dreigement: ‘Elk lid van het Huis of de Senaat dat voor deze schandalige uitgavenwet stemt, verdient het om over twee jaar weggestemd te worden!’ In plaats van Musks gebrek aan kennis aan de kaak te stellen, kozen de Republikeinen ervoor om hem te steunen.
Op de ochtend van 18 december lieten enkele GOP-vertegenwoordigers weten dat Trump zelf geen bezwaar had tegen het wetsvoorstel. Maar later die middag gingen hij en Vance in de aanval. Ze noemden de Republikeinen in het Congres ‘dwaas en onbekwaam’ omdat ze zouden toestaan dat het land in 2025 het schuldenplafond bereikt. Volgens hen moesten de Republikeinen nu een ‘tijdelijke financieringswet aannemen ZONDER CADEAUTJES AAN DE DEMOCRATEN en deze combineren met een verhoging van het schuldenplafond. Al het andere is verraad aan ons land.’
Winter Sale: Save 40% on a new PS subscription
At a time of escalating global turmoil, there is an urgent need for incisive, informed analysis of the issues and questions driving the news – just what PS has always provided.
Subscribe to Digital or Digital Plus now to secure your discount.
Subscribe Now
Hoe dan ook, op 19 december was de Democratische leiding in het Huis de weg kwijt en wisten ze niet meer wie de touwtjes in handen had en met wie ze eigenlijk moesten onderhandelen. Jamie Raskin vroeg zich hardop af: ‘Is Mike Johnson werkelijk de voorzitter van het Huis? Of is het Donald Trump? Of misschien Elon Musk? Of iemand anders?’ (Senator Rand Paul suggereerde zelfs dat Musk als voorzitter geïnstalleerd zou kunnen worden).
Uiteindelijk wisten Mike Johnson en de Democratische leider in het Huis, Hakeem Jeffries, op het laatste moment een deal te sluiten. Deze deal bevatte aanzienlijke beleidsconcessies aan de Democraten en geen verhoging van het schuldenplafond, wat neerkomt op een beleidsnederlaag voor Trump, Musk en Vance. Maar dat lijkt hen niet te deren, want beleid is voor hen niet de echte prioriteit. Trump en de aankomende Republikeinse meerderheid in het Congres rekenen op de fanatieke steun van een overwegend slecht geïnformeerd – of zelfs ronduit misleid – kiezerspubliek. Voor die kiezers maakt het niet uit (of ze beseffen het niet eens) dat meer Democraten dan Republikeinen voor Johnsons wetsvoorstel in het Huis hebben gestemd. Dit bracht Musk zelfs tot de vraag: ‘Is dit nu een Republikeins of een Democratisch wetsvoorstel?’
Dit is de huidige staat van de Amerikaanse politiek en bestuur: het lijkt steeds meer op een show, vergelijkbaar met professioneel worstelen. De kern van de democratische besluitvorming – waarin kiezers vertegenwoordigers kiezen die beleid maken, waarvan de effecten invloed hebben op toekomstige verkiezingsuitslagen – is volledig uit elkaar gevallen.
Toch zullen er consequenties zijn, en het is maar de vraag of Trump, Musk en Vance daar in hun berekeningen voldoende rekening mee hebben gehouden. Zoals Paul Krugmanopmerkt: ‘Sinds de verkiezingen lijken de financiële markten erop te wedden dat Trump weinig zal waarmaken van zijn verkiezingsbeloften… Ze negeren de rampzalige gevolgen van zaken als handelsoorlogen en massadeportaties.’ Maar die markten lijken zich steeds meer te vergissen. Een onnodige en vermijdbare ‘shutdown van de overheid, gebaseerd op volledig valse beweringen over een onschuldige kortetermijnfinancieringsmaatregel, wijst erop dat de verspreiders van desinformatie zelf gevangen zitten in hun eigen leugens.’
Zouden de Republikeinse wetgevers opnieuw in contact kunnen komen met hun eigen politieke achterban? Zouden de Democraten in staat zijn om bij de tussentijdse verkiezingen van 2026 duurzame en substantiële wetgevende meerderheden te behalen? Het is niet onmogelijk, maar ik zou er mijn geld niet op zetten. Alles wijst erop dat Amerika’s grotendeels disfunctionele federale regering het land aanzienlijke schade zal berokkenen – en Trump moet zijn ambtstermijn nog beginnen.
Vertaling: Menno Grootveld