NAIROBI - Pandemia COVID-19, spotęgowana zakłóceniami w łańcuchu dostaw i rosnącą inflacją, uwydatniła słabość afrykańskich systemów żywnościowych, prowadząc do 60% wzrostugłodu na kontynencie w samym tylko 2020 roku. A zmiany klimatyczne, które zgodnie z oczekiwaniami mają doprowadzić do degradacji ekosystemów słodkowodnych i gruntów ornych, czyniąc ogromne obszary Afryki niezdatnymidozamieszkania, tylko pogorszą tę sytuację.
Podczas gdy pandemia i wojna na Ukrainie zaostrzyły globalny brak bezpieczeństwa żywnościowego, wtrącającmilionyludzi w skrajne ubóstwo i niwecząc dziesięciolecia postępu, w krajach afrykańskich o niższych dochodach sytuacja jest jeszcze bardziej tragiczna. Liczba ludności tego kontynentu osiągnęła 1,4 mld i może się podwoićdo 2050 r., podczas gdy wydajność rolnictwa - pomimo poprawy - pozostaje znacznie poniżej światowych standardów. Zmusiło to rządy do większego uzależnienia od importużywności, co pociągnęło za sobą wzrost cen.
Są jednak pewne jasne punkty. Na przykład Etiopia, Maroko i Rwanda zdołały zwiększyć wydajność rolnictwa poprzez zdefiniowanie wizji dla swoich krajowych sektorów, zgromadzenie publicznych i prywatnych interesariuszy, zbudowanie niezbędnej infrastruktury oraz zaangażowanie w ciągłą edukację i adaptację. W rezultacie kraje te zwiększyły produkcję rolną, poprawiły bezpieczeństwo żywnościowe, podniosły dochody rolników i wzmocniły odporność lokalnych systemów żywnościowych na wstrząsy zewnętrzne.
Weźmy pod uwagę Etiopię, gdzie krajowe plony wzrosły o 76%, a całkowita produkcja żywności wzrosła o 50% od czasu utworzenia AgencjiTransformacjiRolnej (ATA) w 2010 roku. Według szacunków ATA, reformy rolne uratowały 150 000 osób przed śmiercią głodową, zmniejszyły liczbę niedożywionych Etiopczyków o 11,5 miliona i wydobyły z ubóstwa około 286 000 osób.
Podobnie, marokański PlanMarocVert (Plan Zielonego Maroka), rozpoczęty w 2008 roku w celu modernizacji krajowego rolnictwa i promowania zrównoważonego wzrostu gospodarczego, ożywił sektor rolniczy. Agencja Rozwoju Rolnictwa, utworzona w celu wspierania realizacji planu, szacuje, że PKB w rolnictwie wzrastał o 5,25% roczniewlatach 2008-18, szybciej niż cała gospodarka (3,8%). Spowodowało to 117% wzrost eksportu rolnego i 342 000 nowychmiejscpracy. Poprawiło się również zarządzanie działkami wodnymi, a systemy nawadniania kroplowego zwiększyły się czterokrotnie do 542 000 hektarów.
Od 2004 roku Rwanda opracowuje i wdraża swój StrategicznyPlanTransformacjiRolnictwa(PSTA). Według szacunku z International Food Policy Research Institute, każdy dolar, który rząd wydaje na rolnictwo, odpowiada wzrostowi PKB o 2,05 USD, co oznacza, że program dostarczył 730 milionów dolarów zysków ekonomicznych w latach 2018-2021, pomagając wydobyć 1,1 miliona osób z ubóstwa. Plan strategiczny Rwandy poprawił również zarządzanie działami wodnymi i ochronę gleby.
At a time when democracy is under threat, there is an urgent need for incisive, informed analysis of the issues and questions driving the news – just what PS has always provided. Subscribe now and save $50 on a new subscription.
Subscribe Now
To, co łączy te trzy kraje, to głębokie zrozumienie stojących przed nimi wyzwań, jasna wizja sprostania im oraz silne zaangażowanie w rozwój skutecznych mechanizmów zarządzania, niezbędnych do wdrożenia rozwiązań. Opierając się na tych przykładach, zidentyfikowaliśmy cztery kluczowe zasady, które mogą pomóc innym krajom afrykańskim w skutecznym przekształceniu ich własnych sektorów rolnych.
Po pierwsze, przede wszystkim kluczowe znaczenie ma spójne planowanie. Rządy muszą ustanowić jasny pełnomocnictwo, określić swoje priorytety, dopasować polisy i zmobilizować zasoby. W Rwandzie mandat PSTA polegał na wykorzystaniu wzrostu gospodarczego opartego na zasadach rynkowych w celu zreformowania rolnictwaopartegowdużejmierzenaprodukcjiwłasnej. Przygotowując najnowszą wersję swojego planu, znaną jako PSTA 4, rząd współpracowałzpartneramirozwojowymi, aby opracować przyszłościową strategię aby była zgodna ze zobowiązaniami Rwandy w ramach DeklaracjizMalabo Unii Afrykańskiej oraz CelamiZrównoważonegoRozwojuONZ. PSTA 4 skupia się na zachęcaniu do inwestycji w sektorze prywatnym i przestawieniu się na towaryrolneowyższejwartości, aby zwiększyć zyski i uchwycić wzrost produktywności, zgodnie z wizją, którą rząd Rwandy określił prawie 20 lat temu.
Po drugie, aby zapewnić trwałość projektów w dłuższym okresie, decydenci muszą zapewnić sobie poparcie najwyższych przywódców politycznych, odpowiednich władz lokalnych i innych interesariuszy, takich jak partnerzy rozwojowi i grupy społeczeństwa obywatelskiego. W Etiopii ówczesny premier MelesZenawi publicznie poparł utworzenie ATA. Kolejne rządy nadal wspierały ten plan, dając ATA priorytetowy dostęp do rzadkiej twardej waluty w celu finansowania importu.
Po trzecie, organizując plany rolne wokół organizacji dostosowanej do potrzeb, rządy mogą stworzyć strukturę zarządzania, która umożliwia wykwalifikowanym pracownikom współpracę ze wszystkimi zainteresowanymi stronami w zakresie prowadzenia działań transformacyjnych. ATA, na przykład, łączy lokalne i międzynarodowe doświadczenie i koordynuje z ministerstwami odpowiedzialnymi za ziemię, wodę, rolnictwo i przemysł w celu opracowania i wdrożenia polityki.
Na koniec - proces wdrażania zorientowany na wyniki może prowadzić do lepszych rezultatów. Rozwijając głęboką bazę wiedzy na temat sektora rolnego, a następnie dostosowując się w miarę pojawiania się nowych danych, rządy mogą zidentyfikować szybkie sukcesy i programy o dużym potencjale rozwoju. Na przykład Maroko opracowało szczegółowe plany dla 16 regionów oraz planydziałania określające ponad 700 projektów. Aby śledzić postępy, urzędnicy monitorowali określone wskaźniki wydajności, takie jak plony i produktywność dla zwierząt gospodarskich, drobiu i innych sektorów.
Afryka jest oczywiście niezwykle zróżnicowana. Jej kraje różnią się pod względem językowym, geograficznym, liczebności populacji, systemów politycznych i polityk gospodarczych, co wyklucza stosowanie jednego uniwersalnego podejścia. Jednak Etiopia, Maroko i Rwanda - choć bardzo się od siebie różnią - zdołały poprawić bezpieczeństwo żywnościowe i dobrobyt gospodarczy, stosując się do czterech przedstawionych tu zasad. Ich sukces pokazuje, że zrównoważony, odporny na zmiany klimatu kontynent jest nie tylko możliwy, ale i osiągalny.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
At the end of a year of domestic and international upheaval, Project Syndicate commentators share their favorite books from the past 12 months. Covering a wide array of genres and disciplines, this year’s picks provide fresh perspectives on the defining challenges of our time and how to confront them.
ask Project Syndicate contributors to select the books that resonated with them the most over the past year.
NAIROBI - Pandemia COVID-19, spotęgowana zakłóceniami w łańcuchu dostaw i rosnącą inflacją, uwydatniła słabość afrykańskich systemów żywnościowych, prowadząc do 60% wzrostu głodu na kontynencie w samym tylko 2020 roku. A zmiany klimatyczne, które zgodnie z oczekiwaniami mają doprowadzić do degradacji ekosystemów słodkowodnych i gruntów ornych, czyniąc ogromne obszary Afryki niezdatnymi do zamieszkania, tylko pogorszą tę sytuację.
Podczas gdy pandemia i wojna na Ukrainie zaostrzyły globalny brak bezpieczeństwa żywnościowego, wtrącając miliony ludzi w skrajne ubóstwo i niwecząc dziesięciolecia postępu, w krajach afrykańskich o niższych dochodach sytuacja jest jeszcze bardziej tragiczna. Liczba ludności tego kontynentu osiągnęła 1,4 mld i może się podwoić do 2050 r., podczas gdy wydajność rolnictwa - pomimo poprawy - pozostaje znacznie poniżej światowych standardów. Zmusiło to rządy do większego uzależnienia od importu żywności, co pociągnęło za sobą wzrost cen.
Są jednak pewne jasne punkty. Na przykład Etiopia, Maroko i Rwanda zdołały zwiększyć wydajność rolnictwa poprzez zdefiniowanie wizji dla swoich krajowych sektorów, zgromadzenie publicznych i prywatnych interesariuszy, zbudowanie niezbędnej infrastruktury oraz zaangażowanie w ciągłą edukację i adaptację. W rezultacie kraje te zwiększyły produkcję rolną, poprawiły bezpieczeństwo żywnościowe, podniosły dochody rolników i wzmocniły odporność lokalnych systemów żywnościowych na wstrząsy zewnętrzne.
Weźmy pod uwagę Etiopię, gdzie krajowe plony wzrosły o 76%, a całkowita produkcja żywności wzrosła o 50% od czasu utworzenia Agencji Transformacji Rolnej (ATA) w 2010 roku. Według szacunków ATA, reformy rolne uratowały 150 000 osób przed śmiercią głodową, zmniejszyły liczbę niedożywionych Etiopczyków o 11,5 miliona i wydobyły z ubóstwa około 286 000 osób.
Podobnie, marokański Plan Maroc Vert (Plan Zielonego Maroka), rozpoczęty w 2008 roku w celu modernizacji krajowego rolnictwa i promowania zrównoważonego wzrostu gospodarczego, ożywił sektor rolniczy. Agencja Rozwoju Rolnictwa, utworzona w celu wspierania realizacji planu, szacuje, że PKB w rolnictwie wzrastał o 5,25% rocznie w latach 2008-18, szybciej niż cała gospodarka (3,8%). Spowodowało to 117% wzrost eksportu rolnego i 342 000 nowych miejsc pracy. Poprawiło się również zarządzanie działkami wodnymi, a systemy nawadniania kroplowego zwiększyły się czterokrotnie do 542 000 hektarów.
Od 2004 roku Rwanda opracowuje i wdraża swój Strategiczny Plan Transformacji Rolnictwa (PSTA). Według szacunku z International Food Policy Research Institute, każdy dolar, który rząd wydaje na rolnictwo, odpowiada wzrostowi PKB o 2,05 USD, co oznacza, że program dostarczył 730 milionów dolarów zysków ekonomicznych w latach 2018-2021, pomagając wydobyć 1,1 miliona osób z ubóstwa. Plan strategiczny Rwandy poprawił również zarządzanie działami wodnymi i ochronę gleby.
HOLIDAY SALE: PS for less than $0.7 per week
At a time when democracy is under threat, there is an urgent need for incisive, informed analysis of the issues and questions driving the news – just what PS has always provided. Subscribe now and save $50 on a new subscription.
Subscribe Now
To, co łączy te trzy kraje, to głębokie zrozumienie stojących przed nimi wyzwań, jasna wizja sprostania im oraz silne zaangażowanie w rozwój skutecznych mechanizmów zarządzania, niezbędnych do wdrożenia rozwiązań. Opierając się na tych przykładach, zidentyfikowaliśmy cztery kluczowe zasady, które mogą pomóc innym krajom afrykańskim w skutecznym przekształceniu ich własnych sektorów rolnych.
Po pierwsze, przede wszystkim kluczowe znaczenie ma spójne planowanie. Rządy muszą ustanowić jasny pełnomocnictwo, określić swoje priorytety, dopasować polisy i zmobilizować zasoby. W Rwandzie mandat PSTA polegał na wykorzystaniu wzrostu gospodarczego opartego na zasadach rynkowych w celu zreformowania rolnictwa opartego w dużej mierze na produkcji własnej. Przygotowując najnowszą wersję swojego planu, znaną jako PSTA 4, rząd współpracował z partnerami rozwojowymi, aby opracować przyszłościową strategię aby była zgodna ze zobowiązaniami Rwandy w ramach Deklaracji z Malabo Unii Afrykańskiej oraz Celami Zrównoważonego Rozwoju ONZ. PSTA 4 skupia się na zachęcaniu do inwestycji w sektorze prywatnym i przestawieniu się na towary rolne o wyższej wartości, aby zwiększyć zyski i uchwycić wzrost produktywności, zgodnie z wizją, którą rząd Rwandy określił prawie 20 lat temu.
Po drugie, aby zapewnić trwałość projektów w dłuższym okresie, decydenci muszą zapewnić sobie poparcie najwyższych przywódców politycznych, odpowiednich władz lokalnych i innych interesariuszy, takich jak partnerzy rozwojowi i grupy społeczeństwa obywatelskiego. W Etiopii ówczesny premier Meles Zenawi publicznie poparł utworzenie ATA. Kolejne rządy nadal wspierały ten plan, dając ATA priorytetowy dostęp do rzadkiej twardej waluty w celu finansowania importu.
Po trzecie, organizując plany rolne wokół organizacji dostosowanej do potrzeb, rządy mogą stworzyć strukturę zarządzania, która umożliwia wykwalifikowanym pracownikom współpracę ze wszystkimi zainteresowanymi stronami w zakresie prowadzenia działań transformacyjnych. ATA, na przykład, łączy lokalne i międzynarodowe doświadczenie i koordynuje z ministerstwami odpowiedzialnymi za ziemię, wodę, rolnictwo i przemysł w celu opracowania i wdrożenia polityki.
Na koniec - proces wdrażania zorientowany na wyniki może prowadzić do lepszych rezultatów. Rozwijając głęboką bazę wiedzy na temat sektora rolnego, a następnie dostosowując się w miarę pojawiania się nowych danych, rządy mogą zidentyfikować szybkie sukcesy i programy o dużym potencjale rozwoju. Na przykład Maroko opracowało szczegółowe plany dla 16 regionów oraz plany działania określające ponad 700 projektów. Aby śledzić postępy, urzędnicy monitorowali określone wskaźniki wydajności, takie jak plony i produktywność dla zwierząt gospodarskich, drobiu i innych sektorów.
Afryka jest oczywiście niezwykle zróżnicowana. Jej kraje różnią się pod względem językowym, geograficznym, liczebności populacji, systemów politycznych i polityk gospodarczych, co wyklucza stosowanie jednego uniwersalnego podejścia. Jednak Etiopia, Maroko i Rwanda - choć bardzo się od siebie różnią - zdołały poprawić bezpieczeństwo żywnościowe i dobrobyt gospodarczy, stosując się do czterech przedstawionych tu zasad. Ich sukces pokazuje, że zrównoważony, odporny na zmiany klimatu kontynent jest nie tylko możliwy, ale i osiągalny.
Z angielskiego przetłumaczyła Marz McNamer