SEATTLE – Een groot deel van de vooruitgang in de Arabische landen van het Midden-Oosten en Noord-Afrika van de afgelopen decennia lijkt te zijn teruggedraaid door de politieke onrust en de burgeroorlogen waardoor de regio is getroffen. Deze terugslag is vooral zichtbaar in de gezondheidszorgsystemen van Egypte, Jordanië, Libië, Syrië, Tunesië en Jemen, die voorheen juist steeds beter aan het worden waren.
Vóór 2010 was de levensverwachting in deze landen gestaag gestegen, en waren infectieziekten en kinder- en moedersterfte op de terugtocht. Vandaag hebben ontwrichtingen van hun gezondheidszorgsystemen de trauma's en de ellende echter erger gemaakt die zijn voortgekomen uit de vele conflicten in deze regio.
Dit wordt duidelijk uit een recent onderzoek voor The Lancet, waarvan ik mede-auteur was en waarin data uit de Global Burden of Disease Study 2013 werden onderzocht om de gevolgen van de verslechtering van de gezondheidszorgsystemen in de landen in het oostelijke deel van het Middellandse Zee-gebied in kaart te brengen.
We kwamen erachter dat de verwachte levensduur sinds 2010 over de hele linie is gedaald. Als het tempo van de stijging van de levensduur uit de jaren 1990-2008 in Syrië zich gestaag had voortgezet, zou de levensverwachting vijf jaar hoger zijn voor vrouwen en zes jaar hoger voor mannen dan zij nu is. In Libië is de levensverwachting voor vrouwen met zes jaar afgenomen, en die voor mannen met negen jaar. En in Egypte, Tunesië en Jemen is zij tussen 2010 en 2013 met 0,25 jaar gedaald.
De grotere daling van de levensverwachting in Syrië en Libië was te verwachten, gezien de burgeroorlogen in deze landen. De Speciale Gezant van de Verenigde Naties in Syrië schat dat 400.000 mensen de afgelopen vijf jaar in dat land zijn omgekomen als gevolg van het geweld. Bovendien heeft de onrust andere, minder voor de hand liggende, maar evenzeer verontrustende gevolgen gehad. Na tussen 1990 en 2010 met een jaarlijks gemiddelde van 5,6% te zijn afgenomen, is de kindersterfte in Syrië de afgelopen jaren met 9,3% gestegen.
In door de oorlog verscheurde landen wordt infrastructuur doorgaans lukraak verwoest. Ondanks internationale resoluties, waarin aanvallen op gezondheidszorgfaciliteiten worden verboden, komen dergelijke aanvallen regelmatig voor. Bovendien vluchten, als er sprake is van oorlog en ernstige sociale onrust, medische en psychische professionals vaak naar veiliger oorden, waardoor degenen die achterblijven – ongeacht hun status of inkomen – verstoken blijven van fundamentele behandelingen voor van alles, uiteenlopend van fysieke verwondingen tot drugs- en alcoholmisbruik.
Project Syndicate is returning to Climate Week NYC with an even more expansive program. Join us live on September 22 as we welcome speakers from around the world at our studio in Manhattan to address critical dimensions of the climate debate.
Register Now
In feite zijn de conflicten in deze regio vooral gevaarlijk voor mensen die kampen met psychische stoornissen of drugsmisbruik. Het percentage van alle ziekten dat wordt vertegenwoordigd door psychologische of met drugsgebruik samenhangende stoornissen, gemeten in levensjaren, is van 4% in 1990 gestegen naar ruim 7% in 2013, waarbij de stijging in sommige landen dramatischer is geweest dan in andere. Nu de onrust nog steeds niet ten einde is, zal de impact in 2016 zelfs nog groter zijn.
Negatieve ontwikkelingen in de gezondheidszorg manifesteren zich zelfs in landen die wél economische groei hebben ervaren. In zowel Qatar als de Verenigde Arabische Emiraten is sprake van toenemend drugs- en alcoholgebruik, wat erop duidt dat de stress van de nabijheid van het geweld elders, in combinatie met de toegenomen openheid en de enorme groei van de illegale drugsproductie in conflictgebieden als Afghanistan, mensen ertoe kan brengen middelen te gaan gebruiken om het hoofd te kunnen bieden aan die stress.
Gebieden die grenzen aan deze conflictzones gaan ook steeds meer gebukt onder de grootste vluchtelingencrisis van de afgelopen zeventig jaar. De toestroom van mensen naar de kampen in Libanon en Jordanië heeft de sanitaire voorzieningen volledig overrompeld, wat heeft geleid tot de uitbraak van besmettelijke ziekten en de terugkeer in sommige gebieden van ziekten die vrijwel waren uitgeroeid, zoals polio onder de Syrische vluchtelingen in Irak. De meeste landen die vluchtelingen opnemen zijn eenvoudigweg niet toegerust om te kunnen omgaan met zo'n massale toestroom van mensen die gebruik willen maken van de gezondheidszorg en de sociale voorzieningen.
De snelle achteruitgang van de gezondheidszorgsystemen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika in de afgelopen vijf jaar is alarmerend. Maar de vooruitgang die veel landen in de regio in eerdere decennia hebben geboekt, biedt grond voor de hoop dat die achteruitgang ongedaan kan worden gemaakt. Grotere investeringen in onderwijs, diagnose en behandeling zouden bijvoorbeeld kunnen helpen om het stigma dat in veel Arabische landen rust op psychische aandoeningen terug te dringen.
Maar een hervatting van de vooruitgang in de regio is onmogelijk zonder politieke oplossingen die het geweld en de sociale onrust verminderen. Zoals we concluderen in onze studie “is een gezonde oostelijk-mediterrane regio een politiek stabiele oostelijk-mediterrane regio, waarvan de hele wereld zal profiteren.”
Het stabiliseren van een land dat uiteen wordt gereten door een conflict is een basisvoorwaarde voor het verbeteren van het gezondheidszorgsysteem van dat land. Als die stabiliteit eenmaal is verwezenlijkt, moeten de regionale en lokale inspanningen worden opgevoerd om de ziektepreventie en de gezondheidszorginfrastructuur te verbeteren, en de regio terug te zetten op een pad naar een beter en gezonder leven voor zijn inwoners.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
New research on the importance of cross-border knowledge and technology spillovers suggests that government support alone cannot guarantee success in an industry. That is why Taiwan and South Korea's semiconductor industrial policies succeeded, while China's has not.
demonstrates that while subsidies can help, knowledge and technology transfers are crucial.
To secure a lasting peace, Ukraine’s allies must make Vladimir Putin understand that he cannot dictate the terms. Guaranteeing Ukraine’s security will require increased military support, a clear path to NATO membership, and international support for President Volodymyr Zelensky’s peace plan.
outline steps that global leaders can take to ensure a Ukrainian victory and deter future Russian aggression.
SEATTLE – Een groot deel van de vooruitgang in de Arabische landen van het Midden-Oosten en Noord-Afrika van de afgelopen decennia lijkt te zijn teruggedraaid door de politieke onrust en de burgeroorlogen waardoor de regio is getroffen. Deze terugslag is vooral zichtbaar in de gezondheidszorgsystemen van Egypte, Jordanië, Libië, Syrië, Tunesië en Jemen, die voorheen juist steeds beter aan het worden waren.
Vóór 2010 was de levensverwachting in deze landen gestaag gestegen, en waren infectieziekten en kinder- en moedersterfte op de terugtocht. Vandaag hebben ontwrichtingen van hun gezondheidszorgsystemen de trauma's en de ellende echter erger gemaakt die zijn voortgekomen uit de vele conflicten in deze regio.
Dit wordt duidelijk uit een recent onderzoek voor The Lancet, waarvan ik mede-auteur was en waarin data uit de Global Burden of Disease Study 2013 werden onderzocht om de gevolgen van de verslechtering van de gezondheidszorgsystemen in de landen in het oostelijke deel van het Middellandse Zee-gebied in kaart te brengen.
We kwamen erachter dat de verwachte levensduur sinds 2010 over de hele linie is gedaald. Als het tempo van de stijging van de levensduur uit de jaren 1990-2008 in Syrië zich gestaag had voortgezet, zou de levensverwachting vijf jaar hoger zijn voor vrouwen en zes jaar hoger voor mannen dan zij nu is. In Libië is de levensverwachting voor vrouwen met zes jaar afgenomen, en die voor mannen met negen jaar. En in Egypte, Tunesië en Jemen is zij tussen 2010 en 2013 met 0,25 jaar gedaald.
De grotere daling van de levensverwachting in Syrië en Libië was te verwachten, gezien de burgeroorlogen in deze landen. De Speciale Gezant van de Verenigde Naties in Syrië schat dat 400.000 mensen de afgelopen vijf jaar in dat land zijn omgekomen als gevolg van het geweld. Bovendien heeft de onrust andere, minder voor de hand liggende, maar evenzeer verontrustende gevolgen gehad. Na tussen 1990 en 2010 met een jaarlijks gemiddelde van 5,6% te zijn afgenomen, is de kindersterfte in Syrië de afgelopen jaren met 9,3% gestegen.
In door de oorlog verscheurde landen wordt infrastructuur doorgaans lukraak verwoest. Ondanks internationale resoluties, waarin aanvallen op gezondheidszorgfaciliteiten worden verboden, komen dergelijke aanvallen regelmatig voor. Bovendien vluchten, als er sprake is van oorlog en ernstige sociale onrust, medische en psychische professionals vaak naar veiliger oorden, waardoor degenen die achterblijven – ongeacht hun status of inkomen – verstoken blijven van fundamentele behandelingen voor van alles, uiteenlopend van fysieke verwondingen tot drugs- en alcoholmisbruik.
PS Events: Climate Week NYC 2024
Project Syndicate is returning to Climate Week NYC with an even more expansive program. Join us live on September 22 as we welcome speakers from around the world at our studio in Manhattan to address critical dimensions of the climate debate.
Register Now
In feite zijn de conflicten in deze regio vooral gevaarlijk voor mensen die kampen met psychische stoornissen of drugsmisbruik. Het percentage van alle ziekten dat wordt vertegenwoordigd door psychologische of met drugsgebruik samenhangende stoornissen, gemeten in levensjaren, is van 4% in 1990 gestegen naar ruim 7% in 2013, waarbij de stijging in sommige landen dramatischer is geweest dan in andere. Nu de onrust nog steeds niet ten einde is, zal de impact in 2016 zelfs nog groter zijn.
Negatieve ontwikkelingen in de gezondheidszorg manifesteren zich zelfs in landen die wél economische groei hebben ervaren. In zowel Qatar als de Verenigde Arabische Emiraten is sprake van toenemend drugs- en alcoholgebruik, wat erop duidt dat de stress van de nabijheid van het geweld elders, in combinatie met de toegenomen openheid en de enorme groei van de illegale drugsproductie in conflictgebieden als Afghanistan, mensen ertoe kan brengen middelen te gaan gebruiken om het hoofd te kunnen bieden aan die stress.
Gebieden die grenzen aan deze conflictzones gaan ook steeds meer gebukt onder de grootste vluchtelingencrisis van de afgelopen zeventig jaar. De toestroom van mensen naar de kampen in Libanon en Jordanië heeft de sanitaire voorzieningen volledig overrompeld, wat heeft geleid tot de uitbraak van besmettelijke ziekten en de terugkeer in sommige gebieden van ziekten die vrijwel waren uitgeroeid, zoals polio onder de Syrische vluchtelingen in Irak. De meeste landen die vluchtelingen opnemen zijn eenvoudigweg niet toegerust om te kunnen omgaan met zo'n massale toestroom van mensen die gebruik willen maken van de gezondheidszorg en de sociale voorzieningen.
De snelle achteruitgang van de gezondheidszorgsystemen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika in de afgelopen vijf jaar is alarmerend. Maar de vooruitgang die veel landen in de regio in eerdere decennia hebben geboekt, biedt grond voor de hoop dat die achteruitgang ongedaan kan worden gemaakt. Grotere investeringen in onderwijs, diagnose en behandeling zouden bijvoorbeeld kunnen helpen om het stigma dat in veel Arabische landen rust op psychische aandoeningen terug te dringen.
Maar een hervatting van de vooruitgang in de regio is onmogelijk zonder politieke oplossingen die het geweld en de sociale onrust verminderen. Zoals we concluderen in onze studie “is een gezonde oostelijk-mediterrane regio een politiek stabiele oostelijk-mediterrane regio, waarvan de hele wereld zal profiteren.”
Het stabiliseren van een land dat uiteen wordt gereten door een conflict is een basisvoorwaarde voor het verbeteren van het gezondheidszorgsysteem van dat land. Als die stabiliteit eenmaal is verwezenlijkt, moeten de regionale en lokale inspanningen worden opgevoerd om de ziektepreventie en de gezondheidszorginfrastructuur te verbeteren, en de regio terug te zetten op een pad naar een beter en gezonder leven voor zijn inwoners.
Vertaling: Menno Grootveld