BERLIJN – De terreuraanslagen van 13 november in Parijs – die het hart van Frankrijk en van heel Europa troffen – hebben de terreurdreiging van de Islamitische Staat tot een eerste prioriteit van de buitenlands-politieke agenda gemaakt. Volgens mij kan het antwoord op zulke aanslagen niet bestaan uit het sluiten van onze deuren en het barricaderen van onze ramen. Door het opgeven van onze manier van leven en het opgeven van onze open samenlevingen zouden we de terroristen een plezier doen.
Ons antwoord moet in de eerste en voornaamste plaats een politiek antwoord zijn: méér waakzaamheid in eigen land, en een intensievere samenwerking met de veiligheidsautoriteiten van onze partners. Wij in het Westen moeten vastberadenheid tonen in de strijd tegen sociale uitsluiting die vervreemding teweegbrengt, wat inhoudt dat we onze inspanningen moeten verdubbelen om islamitische en andere immigranten op alle niveaus te integreren. Tegelijkertijd moeten we het kwaad van ISIS te lijf gaan op de plekken waar het vandaan is gekomen: in Irak en Syrië.
Op de avond van de aanslagen in Parijs heeft Duitsland belooft Frankrijk terzijde te zullen staan. We hebben onlangs besloten dat onze verantwoordelijkheid om deze belofte na te komen betekent dat we een militaire bijdrage zullen leveren aan de strijd tegen ISIS.
We weten allemaal dat het terrorisme niet met bommen alleen kan worden verslagen. Maar we weten ook dat we de dreiging van ISIS niet zonder militaire middelen het hoofd zullen kunnen bieden, en dat er, tenzij ISIS militair wordt verslagen, over een jaar misschien niets meer zal zijn om een politieke oplossing voor Syrië of Irak op te bouwen.
Ik ben onlangs twee dagen in Irak geweest. Het afgelopen jaar is ISIS met succes uit een kwart van het territorium verdreven dat de beweging eerder in handen had. Maar de moeilijkste taken bij het bestrijden van ISIS liggen nog vóór ons. Drie componenten zijn van cruciaal belang voor het slagen van onze politieke strategie.
De eerste component bestaat uit steun voor degenen die de strijd met ISIS aangaan. De Duitse beslissing van afgelopen zomer om de Koerdische pesjmerga's wapens en munitie te leveren was niet zonder risico, maar het was de juiste stap. In november hebben de pesjmerga's, eveneens dankzij Duitse steun, de Syrische stad Sinjar weten te bevrijden, waar ISIS vorig jaar zomer vreselijke bloedbaden onder de Yazidi's aanrichtte. De opmars van ISIS had geen halt toegeroepen kunnen worden zonder de luchtaanvallen van de geallieerden.
At a time when democracy is under threat, there is an urgent need for incisive, informed analysis of the issues and questions driving the news – just what PS has always provided. Subscribe now and save $50 on a new subscription.
Subscribe Now
In de tweede plaats weten we van vroegere conflicten hoe belangrijk het is om het publieke vertrouwen te herstellen in gebieden die van ISIS zijn bevrijd. Dat is de reden dat we investeren in het stabiliseren van deze regio's, en de politiemacht, scholen, elektriciteitsnetwerken en watertoevoer herstellen. Dankzij Duitse hulp konden ruim 150.000 mensen naar huis terugkeren nadat de stad Tikrit was bevrijd.
De derde component van de strategie is het moeilijkst te verwezenlijken en desondanks het belangrijkst. Op de lange termijn kunnen de conflicten en de chaos die het ISIS mogelijk hebben gemaakt zich te verspreiden alleen maar worden overwonnen als alle bevolkingsgroepen in Irak en Syrië een gedeeld politiek perspectief hebben.
In Irak heeft premier Haider al-Abadi een moedig hervormingsprogramma gelanceerd om de weg te plaveien voor meer politieke participatie van de soennieten. In Syrië is zo'n politiek proces uiteraard nog ver te zoeken: niettemin moeten we allemaal doen wat we kunnen om in deze richting te werken.
Het Duits buitenlands beleid staat bij deze inspanningen in de frontlinie. Ik heb het afgelopen jaar talloze (en dikwijls moeilijke) gesprekken gevoerd in Riyad, Teheran, Ankara, Beiroet, Amman en Wenen om te helpen de kloof tussen de landen in de regio te overbruggen – en aldus hun handlangers in te tomen, die elkaar in Syrië bestrijden.
Ik ben gesterkt door het feit dat we er voor het eerst na bijna vijf jaar burgeroorlog in zijn geslaagd alle belangrijke staten aan de onderhandelingstafel in Wenen te krijgen, en we het eens zijn geworden over een routekaart naar een staakt-het-vuren en een politiek overgangsproces, Het is nog te vroeg om te juichen, maar er is eindelijk een minimale consensus – niet alleen gedeeld door Rusland en de Verenigde Staten, maar ook door Iran en Saoedi-Arabië – over een weg voorwaarts om het Syrische conflict op te lossen. De bijeenkomst tussen Syrische oppositiegroeperingen in Riyad in december was de eerste stap op deze route.
Het bereiken van een politieke overeenkomst zal een lange en moeilijke weg zijn, en de uitkomst daarvan ligt niet geheel in onze handen. Sommige partners die we graag aan boord zien komen streven belangen na die heel anders zijn dan de onze. Sommige belangen zijn strijdig met elkaar.
Maar klagen over de complexiteit van de situatie in Syrië mag geen alternatief zijn voor actie. Het feit dat sommige politieke realiteiten niet sporen met het vriend-vijand-schema mag geen excuus zijn om achterover te leunen en te wachten tot de tegenstellingen en conflicten in de regio zichzelf oplossen – of tot er geen Syrische staat of instellingen meer zijn om te redden.
De succesvolle onderhandelingen om het Iraanse nucleaire programma aan banden te leggen hebben aangetoond dat een doortastend beleid van goed vertrouwen kan werken. Ook in Libië, met een ervaren Duitse diplomaat aan het roer bij besprekingen die worden gehouden onder auspiciën van de Verenigde Naties, hebben we de kans een politieke route te vinden die terugvoert naar een ordelijke staat.
Als makers van het buitenlands beleid moeten we de realiteit, met al haar onzekerheden, onder ogen zien en de verantwoordelijkheid nemen voor onze daden en het ontbreken daarvan – zelfs als er geen garanties zijn op succes. Dit maakt het des te belangrijker dat we zeker van onze zaak zijn. We zullen niet in staat zijn ISIS te weerstaan en de dreiging van het islamistisch terrorisme het hoofd te bieden door de ophaalbrug omhoog te trekken; wat we nodig hebben is vasthoudendheid en een politieke strategie die zorgvuldig het militaire, humanitaire en diplomatieke engagement integreert.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
BERLIJN – De terreuraanslagen van 13 november in Parijs – die het hart van Frankrijk en van heel Europa troffen – hebben de terreurdreiging van de Islamitische Staat tot een eerste prioriteit van de buitenlands-politieke agenda gemaakt. Volgens mij kan het antwoord op zulke aanslagen niet bestaan uit het sluiten van onze deuren en het barricaderen van onze ramen. Door het opgeven van onze manier van leven en het opgeven van onze open samenlevingen zouden we de terroristen een plezier doen.
Ons antwoord moet in de eerste en voornaamste plaats een politiek antwoord zijn: méér waakzaamheid in eigen land, en een intensievere samenwerking met de veiligheidsautoriteiten van onze partners. Wij in het Westen moeten vastberadenheid tonen in de strijd tegen sociale uitsluiting die vervreemding teweegbrengt, wat inhoudt dat we onze inspanningen moeten verdubbelen om islamitische en andere immigranten op alle niveaus te integreren. Tegelijkertijd moeten we het kwaad van ISIS te lijf gaan op de plekken waar het vandaan is gekomen: in Irak en Syrië.
Op de avond van de aanslagen in Parijs heeft Duitsland belooft Frankrijk terzijde te zullen staan. We hebben onlangs besloten dat onze verantwoordelijkheid om deze belofte na te komen betekent dat we een militaire bijdrage zullen leveren aan de strijd tegen ISIS.
We weten allemaal dat het terrorisme niet met bommen alleen kan worden verslagen. Maar we weten ook dat we de dreiging van ISIS niet zonder militaire middelen het hoofd zullen kunnen bieden, en dat er, tenzij ISIS militair wordt verslagen, over een jaar misschien niets meer zal zijn om een politieke oplossing voor Syrië of Irak op te bouwen.
Ik ben onlangs twee dagen in Irak geweest. Het afgelopen jaar is ISIS met succes uit een kwart van het territorium verdreven dat de beweging eerder in handen had. Maar de moeilijkste taken bij het bestrijden van ISIS liggen nog vóór ons. Drie componenten zijn van cruciaal belang voor het slagen van onze politieke strategie.
De eerste component bestaat uit steun voor degenen die de strijd met ISIS aangaan. De Duitse beslissing van afgelopen zomer om de Koerdische pesjmerga's wapens en munitie te leveren was niet zonder risico, maar het was de juiste stap. In november hebben de pesjmerga's, eveneens dankzij Duitse steun, de Syrische stad Sinjar weten te bevrijden, waar ISIS vorig jaar zomer vreselijke bloedbaden onder de Yazidi's aanrichtte. De opmars van ISIS had geen halt toegeroepen kunnen worden zonder de luchtaanvallen van de geallieerden.
HOLIDAY SALE: PS for less than $0.7 per week
At a time when democracy is under threat, there is an urgent need for incisive, informed analysis of the issues and questions driving the news – just what PS has always provided. Subscribe now and save $50 on a new subscription.
Subscribe Now
In de tweede plaats weten we van vroegere conflicten hoe belangrijk het is om het publieke vertrouwen te herstellen in gebieden die van ISIS zijn bevrijd. Dat is de reden dat we investeren in het stabiliseren van deze regio's, en de politiemacht, scholen, elektriciteitsnetwerken en watertoevoer herstellen. Dankzij Duitse hulp konden ruim 150.000 mensen naar huis terugkeren nadat de stad Tikrit was bevrijd.
De derde component van de strategie is het moeilijkst te verwezenlijken en desondanks het belangrijkst. Op de lange termijn kunnen de conflicten en de chaos die het ISIS mogelijk hebben gemaakt zich te verspreiden alleen maar worden overwonnen als alle bevolkingsgroepen in Irak en Syrië een gedeeld politiek perspectief hebben.
In Irak heeft premier Haider al-Abadi een moedig hervormingsprogramma gelanceerd om de weg te plaveien voor meer politieke participatie van de soennieten. In Syrië is zo'n politiek proces uiteraard nog ver te zoeken: niettemin moeten we allemaal doen wat we kunnen om in deze richting te werken.
Het Duits buitenlands beleid staat bij deze inspanningen in de frontlinie. Ik heb het afgelopen jaar talloze (en dikwijls moeilijke) gesprekken gevoerd in Riyad, Teheran, Ankara, Beiroet, Amman en Wenen om te helpen de kloof tussen de landen in de regio te overbruggen – en aldus hun handlangers in te tomen, die elkaar in Syrië bestrijden.
Ik ben gesterkt door het feit dat we er voor het eerst na bijna vijf jaar burgeroorlog in zijn geslaagd alle belangrijke staten aan de onderhandelingstafel in Wenen te krijgen, en we het eens zijn geworden over een routekaart naar een staakt-het-vuren en een politiek overgangsproces, Het is nog te vroeg om te juichen, maar er is eindelijk een minimale consensus – niet alleen gedeeld door Rusland en de Verenigde Staten, maar ook door Iran en Saoedi-Arabië – over een weg voorwaarts om het Syrische conflict op te lossen. De bijeenkomst tussen Syrische oppositiegroeperingen in Riyad in december was de eerste stap op deze route.
Het bereiken van een politieke overeenkomst zal een lange en moeilijke weg zijn, en de uitkomst daarvan ligt niet geheel in onze handen. Sommige partners die we graag aan boord zien komen streven belangen na die heel anders zijn dan de onze. Sommige belangen zijn strijdig met elkaar.
Maar klagen over de complexiteit van de situatie in Syrië mag geen alternatief zijn voor actie. Het feit dat sommige politieke realiteiten niet sporen met het vriend-vijand-schema mag geen excuus zijn om achterover te leunen en te wachten tot de tegenstellingen en conflicten in de regio zichzelf oplossen – of tot er geen Syrische staat of instellingen meer zijn om te redden.
De succesvolle onderhandelingen om het Iraanse nucleaire programma aan banden te leggen hebben aangetoond dat een doortastend beleid van goed vertrouwen kan werken. Ook in Libië, met een ervaren Duitse diplomaat aan het roer bij besprekingen die worden gehouden onder auspiciën van de Verenigde Naties, hebben we de kans een politieke route te vinden die terugvoert naar een ordelijke staat.
Als makers van het buitenlands beleid moeten we de realiteit, met al haar onzekerheden, onder ogen zien en de verantwoordelijkheid nemen voor onze daden en het ontbreken daarvan – zelfs als er geen garanties zijn op succes. Dit maakt het des te belangrijker dat we zeker van onze zaak zijn. We zullen niet in staat zijn ISIS te weerstaan en de dreiging van het islamistisch terrorisme het hoofd te bieden door de ophaalbrug omhoog te trekken; wat we nodig hebben is vasthoudendheid en een politieke strategie die zorgvuldig het militaire, humanitaire en diplomatieke engagement integreert.
Vertaling: Menno Grootveld