ISLAMABAD – Het aantal dagen per jaar waarop de temperatuur hoger is dan 50°C (122°F) is sinds de jaren tachtig verdubbeld en doet zich op meer plaatsen voor dan ooit. Deze extreme hitte heeft een dramatisch effect op de gezondheid van mens, dier en milieu. Volgens een recent rapport van de Wereldbank over klimaatmigratie zouden 216 miljoen mensen de komende dertig jaar ontheemd kunnen raken door stijgende temperaturen, waterschaarste en afnemende gewasproductiviteit. Zij zullen gedwongen worden hun gemeenschappen en bestaansmiddelen achter zich te laten op zoek naar betere vooruitzichten.
Toen de temperatuur in Jacobabad, Pakistan, in juni 52°C bereikte, deden degenen die de middelen hadden om te vertrekken dat ook. De armen hadden geen andere keuze dan te proberen te overleven in de straffe hitte, met een tekort aan water.
Dit verhaal van haves en have-nots doet zich overal ter wereld voor. Het laat zien hoe arme en gemarginaliseerde gemeenschappen dikwijls het zwaarst worden getroffen door de manifestaties van klimaatverandering. Hoewel het nog steeds mogelijk is de klimaatnoodtoestand te vertragen en eventueel te corrigeren, indien onmiddellijk drastische maatregelen worden genomen, zijn sommige veranderingen van het milieu nu al onvermijdelijk. Om ervoor te zorgen dat mensen in steden als Jacobabad kunnen blijven wonen, moeten radicale maatregelen tegen de opwarming van de aarde gepaard gaan met een progressief armoedebestrijdingsbeleid om sterkere gemeenschappen op te bouwen.
Pakistan heeft deze tweeledige doelstelling – sociaal welzijn en klimaatactie – een centrale plaats gegeven in zijn wetgevingsagenda voor de langere termijn. Er worden initiatieven ontwikkeld om gemeenschappen samen te brengen en tegelijk vitale ecosystemen te herstellen. DeTen Billion Tree Tsunami creëert nu al groene banen en legt tegelijk de basis voor een gezonde, duurzame economie.
De inspanningen van Pakistan om de klimaatverandering te beperken en zich eraan aan te passen, gaan hand in hand met het doel om het grootste sociale beschermingsprogramma in de geschiedenis van het land op te zetten. Het programma, Ehsaas (ʻmededogenʼ in het Urdu) genaamd, wil voorzien in de acute behoeften van degenen die het meeste risico lopen, en tegelijk investeren in gelijkheid en welvaart op de langere termijn. Het bieden van een vangnet dat voorkomt dat de armsten door de mazen van het net vallen, is de sleutel tot een betere toekomst voor iedereen.
Omdat Pakistan zich in de frontlinie van de klimaatverandering bevindt, moet iedere strategie voor sociale bescherming mechanismen omvatten die voldoende flexibel zijn om op rampen te reageren. Ehsaas heeft onlangs Pakistans grootste sociaaleconomische register ooit voltooid, waarin gegevens over 38 miljoen huishoudens zijn verzameld. Dankzij de informatie in het register zal Ehsaas beter in staat zijn te voorspellen welke gezinnen en boeren kwetsbaar zijn voor rampen zoals droogte, en dienovereenkomstig geld kunnen uitkeren. We weten dat dit systeem werkt – toen van de ene dag op de andere de landbouw werd getroffen door een lockdown om de verspreiding van COVID-19 te voorkomen, werd via het Ehsaas Emergency Cash-initiatief contante noodhulp verleend, waardoor 15 miljoen gezinnen werden behoed voor nog grotere armoede.
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
Veel van de armsten in Pakistan leven van hand tot mond, en zij worden nog steeds het eerst en het hardst getroffen door pieken in de voedselprijzen, die door de klimaatverandering nog worden verergerd. Extreme weersomstandigheden beperken de mogelijkheden van gezinnen die op of onder de armoedegrens leven om voedzaam voedsel te kopen. Een gebrek aan toegang tot gezond voedsel leidt tot ondervoeding bij kinderen, wat een belangrijk langetermijneffect heeft op de algemene ontwikkeling, waaronder de groei van de hersenen. We weten dat de toegang van een kind tot voedzame voeding en gezondheidszorg in de eerste duizend dagen van zijn leven een cruciale rol speelt bij het bepalen van de algehele gezondheid gedurende zijn hele leven. Om kinderen en gezinnen te beschermen tegen de negatieve gevolgen van slechte voeding en intergenerationele armoede, investeert Pakistan in een voorwaardelijk geldoverdrachtprogramma, dat ondanks de financiële beperkingen als gevolg van de pandemie in het hele land wordt uitgebreid.
Een slechte gezondheid ondermijnt ook het vermogen van huishoudens om de armoedespiraal te doorbreken. Als mensen tijd en geld moeten besteden aan gezondheidszorg in plaats van aan voedsel, onderwijs of sparen voor onverwachte noodsituaties, zijn ze minder goed voorbereid om de volgende crisis het hoofd te bieden. Sinds de lancering van de Sehat Insaf Card in 2016, heeft het welzijnsprogramma van Pakistan gratis gezondheidszorg verstrekt aan meer dan 7,9 miljoen gezinnen (ofwel ruim 50 miljoen individuen). Toegang bieden tot kwaliteitsgezondheidszorg, ongeacht de financiële middelen, is een manier om sterkere gemeenschappen op te bouwen en een pad naar welvaart te creëren.
De klimaatcrisis en endemische armoede zijn complexe problemen die beleidskaders vereisen waarmee meerdere factoren tegelijk kunnen worden aangepakt. Er zijn voor de hand liggende armoedebestrijdingsinstrumenten – waaronder toegang tot gezondheidsdiensten, kwaliteitsonderwijs en voedingssteun – die kunnen helpen. Maar om belangrijke stappen te zetten teneinde de gevolgen van de klimaatverandering te beperken, zoals de invoering van een koolstofafvangtechnologie, de ontwikkeling van betaalbare, duurzame batterijen en kundig migratiebeheer, zijn moreel leiderschap, begrotingssteun en wereldwijde solidariteit nodig.
Pakistan wil aantonen dat het mogelijk is om mensen uit de armoede te halen en tegelijk de klimaatnoodtoestand aan te pakken. Als wereldgemeenschap staan we voor vele uitdagingen om de uitstoot van broeikasgassen te verminderen en ons aan te passen aan een opwarmende planeet, maar de uitdagingen om de armoede terug te dringen en een inclusieve duurzame economie te creëren zijn niet minder ontmoedigend. Maar we weten dat het niet langer mogelijk is het ene te bereiken zonder het andere.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
Iran’s mass ballistic missile and drone attack on Israel last week raised anew the specter of a widening Middle East war that draws in Iran and its proxies, as well as Western countries like the United States. The urgent need to defuse tensions – starting by ending Israel’s war in Gaza and pursuing a lasting political solution to the Israeli-Palestinian conflict – is obvious, but can it be done?
The most successful development stories almost always involve major shifts in the sources of economic growth, which in turn allow economies to reinvent themselves out of necessity or by design. In China, the interplay of mounting external pressures, lagging household consumption, and falling productivity will increasingly shape China’s policy choices in the years ahead.
explains why the Chinese authorities should switch to a consumption- and productivity-led growth model.
Designing a progressive anti-violence strategy that delivers the safety for which a huge share of Latin Americans crave is perhaps the most difficult challenge facing many of the region’s governments. But it is also the most important.
urge the region’s progressives to start treating security as an essential component of social protection.
ISLAMABAD – Het aantal dagen per jaar waarop de temperatuur hoger is dan 50°C (122°F) is sinds de jaren tachtig verdubbeld en doet zich op meer plaatsen voor dan ooit. Deze extreme hitte heeft een dramatisch effect op de gezondheid van mens, dier en milieu. Volgens een recent rapport van de Wereldbank over klimaatmigratie zouden 216 miljoen mensen de komende dertig jaar ontheemd kunnen raken door stijgende temperaturen, waterschaarste en afnemende gewasproductiviteit. Zij zullen gedwongen worden hun gemeenschappen en bestaansmiddelen achter zich te laten op zoek naar betere vooruitzichten.
Toen de temperatuur in Jacobabad, Pakistan, in juni 52°C bereikte, deden degenen die de middelen hadden om te vertrekken dat ook. De armen hadden geen andere keuze dan te proberen te overleven in de straffe hitte, met een tekort aan water.
Dit verhaal van haves en have-nots doet zich overal ter wereld voor. Het laat zien hoe arme en gemarginaliseerde gemeenschappen dikwijls het zwaarst worden getroffen door de manifestaties van klimaatverandering. Hoewel het nog steeds mogelijk is de klimaatnoodtoestand te vertragen en eventueel te corrigeren, indien onmiddellijk drastische maatregelen worden genomen, zijn sommige veranderingen van het milieu nu al onvermijdelijk. Om ervoor te zorgen dat mensen in steden als Jacobabad kunnen blijven wonen, moeten radicale maatregelen tegen de opwarming van de aarde gepaard gaan met een progressief armoedebestrijdingsbeleid om sterkere gemeenschappen op te bouwen.
Pakistan heeft deze tweeledige doelstelling – sociaal welzijn en klimaatactie – een centrale plaats gegeven in zijn wetgevingsagenda voor de langere termijn. Er worden initiatieven ontwikkeld om gemeenschappen samen te brengen en tegelijk vitale ecosystemen te herstellen. De Ten Billion Tree Tsunami creëert nu al groene banen en legt tegelijk de basis voor een gezonde, duurzame economie.
De inspanningen van Pakistan om de klimaatverandering te beperken en zich eraan aan te passen, gaan hand in hand met het doel om het grootste sociale beschermingsprogramma in de geschiedenis van het land op te zetten. Het programma, Ehsaas (ʻmededogenʼ in het Urdu) genaamd, wil voorzien in de acute behoeften van degenen die het meeste risico lopen, en tegelijk investeren in gelijkheid en welvaart op de langere termijn. Het bieden van een vangnet dat voorkomt dat de armsten door de mazen van het net vallen, is de sleutel tot een betere toekomst voor iedereen.
Omdat Pakistan zich in de frontlinie van de klimaatverandering bevindt, moet iedere strategie voor sociale bescherming mechanismen omvatten die voldoende flexibel zijn om op rampen te reageren. Ehsaas heeft onlangs Pakistans grootste sociaaleconomische register ooit voltooid, waarin gegevens over 38 miljoen huishoudens zijn verzameld. Dankzij de informatie in het register zal Ehsaas beter in staat zijn te voorspellen welke gezinnen en boeren kwetsbaar zijn voor rampen zoals droogte, en dienovereenkomstig geld kunnen uitkeren. We weten dat dit systeem werkt – toen van de ene dag op de andere de landbouw werd getroffen door een lockdown om de verspreiding van COVID-19 te voorkomen, werd via het Ehsaas Emergency Cash-initiatief contante noodhulp verleend, waardoor 15 miljoen gezinnen werden behoed voor nog grotere armoede.
Subscribe to PS Digital
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
Veel van de armsten in Pakistan leven van hand tot mond, en zij worden nog steeds het eerst en het hardst getroffen door pieken in de voedselprijzen, die door de klimaatverandering nog worden verergerd. Extreme weersomstandigheden beperken de mogelijkheden van gezinnen die op of onder de armoedegrens leven om voedzaam voedsel te kopen. Een gebrek aan toegang tot gezond voedsel leidt tot ondervoeding bij kinderen, wat een belangrijk langetermijneffect heeft op de algemene ontwikkeling, waaronder de groei van de hersenen. We weten dat de toegang van een kind tot voedzame voeding en gezondheidszorg in de eerste duizend dagen van zijn leven een cruciale rol speelt bij het bepalen van de algehele gezondheid gedurende zijn hele leven. Om kinderen en gezinnen te beschermen tegen de negatieve gevolgen van slechte voeding en intergenerationele armoede, investeert Pakistan in een voorwaardelijk geldoverdrachtprogramma, dat ondanks de financiële beperkingen als gevolg van de pandemie in het hele land wordt uitgebreid.
Een slechte gezondheid ondermijnt ook het vermogen van huishoudens om de armoedespiraal te doorbreken. Als mensen tijd en geld moeten besteden aan gezondheidszorg in plaats van aan voedsel, onderwijs of sparen voor onverwachte noodsituaties, zijn ze minder goed voorbereid om de volgende crisis het hoofd te bieden. Sinds de lancering van de Sehat Insaf Card in 2016, heeft het welzijnsprogramma van Pakistan gratis gezondheidszorg verstrekt aan meer dan 7,9 miljoen gezinnen (ofwel ruim 50 miljoen individuen). Toegang bieden tot kwaliteitsgezondheidszorg, ongeacht de financiële middelen, is een manier om sterkere gemeenschappen op te bouwen en een pad naar welvaart te creëren.
De klimaatcrisis en endemische armoede zijn complexe problemen die beleidskaders vereisen waarmee meerdere factoren tegelijk kunnen worden aangepakt. Er zijn voor de hand liggende armoedebestrijdingsinstrumenten – waaronder toegang tot gezondheidsdiensten, kwaliteitsonderwijs en voedingssteun – die kunnen helpen. Maar om belangrijke stappen te zetten teneinde de gevolgen van de klimaatverandering te beperken, zoals de invoering van een koolstofafvangtechnologie, de ontwikkeling van betaalbare, duurzame batterijen en kundig migratiebeheer, zijn moreel leiderschap, begrotingssteun en wereldwijde solidariteit nodig.
Pakistan wil aantonen dat het mogelijk is om mensen uit de armoede te halen en tegelijk de klimaatnoodtoestand aan te pakken. Als wereldgemeenschap staan we voor vele uitdagingen om de uitstoot van broeikasgassen te verminderen en ons aan te passen aan een opwarmende planeet, maar de uitdagingen om de armoede terug te dringen en een inclusieve duurzame economie te creëren zijn niet minder ontmoedigend. Maar we weten dat het niet langer mogelijk is het ene te bereiken zonder het andere.
Vertaling: Menno Grootveld