MASERU – De COVID-19-pandemie heeft de enorme, systemische ongelijkheden op het gebied van de toegang en de kansen in onderwijsstelsels over de hele wereld blootgelegd. Terwijl de sluiting van scholen en de overschakeling op afstandsonderwijs een zware tol hebben geëist van honderden miljoenen schoolkinderen, zijn de ondergefinancierde openbare scholen in Afrika het zwaarst getroffen. Noodzaak mag dan de moeder van innovaties zijn, het is vrijwel onmogelijk om te innoveren en vooruit te komen zonder voldoende middelen of infrastructuur.
Lesotho, een klein land met een lager middeninkomen in zuidelijk Afrika, is een goed voorbeeld. Volgens een recent rapport van de Verenigde Naties is slechts 83 procent van de kinderen in het land weer naar school gegaan sinds de lessen daar weer zijn hervat. In een land als Lesotho, waar bijna veertig procent van de bevolking jonger is dan achttien jaar en slechts vier op de tien kinderen naar het voortgezet onderwijs gaan, komt dit neer op een regelrechte crisis die de decennialange vooruitgang op het gebied van leerresultaten en de toegang tot kwaliteitsonderwijs ongedaan dreigt te maken.
Tussen april en augustus 2020 heeft Human Rights Watch 57 interviews op afstand gehouden met leerlingen, ouders, leraren en overheidsfunctionarissen in heel Afrika over de gevolgen van de pandemie voor het onderwijs. Toen de scholen aan het begin van de pandemie sloten, stopten veel kinderen feitelijk met leren. Velen van hen deelden gevoelens van stress, angst, isolatie en depressie door het gebrek aan contact met hun vrienden en leraren op school. Sommige kinderen die in extreme armoede leven, kregen niet alleen geen toegang tot onderwijs, maar ook niet tot de gratis schoolmaaltijden, met ondervoeding als gevolg. Ook het onderwijs aan meisjes kreeg het zwaar te verduren, omdat van veel vrouwelijke studenten werd verwacht dat zij huishoudelijke taken uitvoerden in plaats van dat zij leerden.
MASERU – De COVID-19-pandemie heeft de enorme, systemische ongelijkheden op het gebied van de toegang en de kansen in onderwijsstelsels over de hele wereld blootgelegd. Terwijl de sluiting van scholen en de overschakeling op afstandsonderwijs een zware tol hebben geëist van honderden miljoenen schoolkinderen, zijn de ondergefinancierde openbare scholen in Afrika het zwaarst getroffen. Noodzaak mag dan de moeder van innovaties zijn, het is vrijwel onmogelijk om te innoveren en vooruit te komen zonder voldoende middelen of infrastructuur.
Lesotho, een klein land met een lager middeninkomen in zuidelijk Afrika, is een goed voorbeeld. Volgens een recent rapport van de Verenigde Naties is slechts 83 procent van de kinderen in het land weer naar school gegaan sinds de lessen daar weer zijn hervat. In een land als Lesotho, waar bijna veertig procent van de bevolking jonger is dan achttien jaar en slechts vier op de tien kinderen naar het voortgezet onderwijs gaan, komt dit neer op een regelrechte crisis die de decennialange vooruitgang op het gebied van leerresultaten en de toegang tot kwaliteitsonderwijs ongedaan dreigt te maken.
Tussen april en augustus 2020 heeft Human Rights Watch 57 interviews op afstand gehouden met leerlingen, ouders, leraren en overheidsfunctionarissen in heel Afrika over de gevolgen van de pandemie voor het onderwijs. Toen de scholen aan het begin van de pandemie sloten, stopten veel kinderen feitelijk met leren. Velen van hen deelden gevoelens van stress, angst, isolatie en depressie door het gebrek aan contact met hun vrienden en leraren op school. Sommige kinderen die in extreme armoede leven, kregen niet alleen geen toegang tot onderwijs, maar ook niet tot de gratis schoolmaaltijden, met ondervoeding als gevolg. Ook het onderwijs aan meisjes kreeg het zwaar te verduren, omdat van veel vrouwelijke studenten werd verwacht dat zij huishoudelijke taken uitvoerden in plaats van dat zij leerden.