LONDEN – Nu de klimaatverandering versnelt en de gevolgen ervan andere geopolitieke en ontwikkelingscrises verergeren, is de rol van de milieubescherming bij het behoud en verbeteren van het menselijk welzijn maar al te duidelijk geworden. Dit inzicht ligt ten grondslag aan het concept van de “planetaire gezondheid,” dat de nadruk legt op de gezondheid van de menselijke beschaving en de conditie van de natuurlijke systemen waarvan zij afhankelijk is.
De logica achter het concept is eenvoudig: als we willen proberen een betere gezondheidszorg te verwezenlijken voor een groeiende bevolking, zonder oog te hebben voor de gezondheid en veiligheid van onze natuurlijke hulpbronnen, zullen we niet alleen moeite hebben nieuwe stappen te zetten; we zullen de al gemaakte vooruitgang teniet doen. Waar de zaken ingewikkeld worden is bij de toepassing van dit concept, vooral als we het hebben over het verband tussen waterdiensten, gezondheid en de integriteit van het ecosysteem.
Sinds op z'n minst 1854, toen John Snow ontdekte dat cholera zich verspreidde via besmette waterreservoirs in centraal Londen, hebben mensen begrepen dat verontreinigd water slecht is voor onze gezondheid. De achteruitgang van ecosystemen met zoet water zorgt dikwijls voor ziekten, terwijl de bescherming of versterking van dergelijke ecosytemen de gezondheidsresultaten juist verbetert.
Maar hoewel inmiddels goed wordt begrepen dat vooruitgang op het ene gebied de resultaten op een ander gebied kan bevorderen, is een dergelijke wederzijds voordelige dynamiek dikwijls ontoereikend om de investeringen op beide gebieden aan te jagen.
Investeren in de bescherming van een waterwingebied kan bijvoorbeeld ook de biodiversiteit ten goede komen en de waterkwaliteit in de aangesloten rivieren verbeteren, waar de menselijke gezondheid ook van profiteert. Maar als het doel expliciet de verbetering van de menselijke gezondheid is, kan het wel eens kosteneffectiever zijn om eenvoudigweg in een waterzuiveringsinstallatie te investeren.
Een dwingender dynamiek is complementariteit: als de investeringen op één gebied het rendement op investeringen op andere gebieden verhogen. In dit scenario zouden investeringen in de bescherming van een waterwingebied er niet alleen op gericht zijn rechtstreeks rendement op te leveren, maar tevens het rendement op gelijktijdige investeringen in de menselijke gezondheid te ondersteunen. Complementariteit leidt tot een wederzijds versterkende dynamiek, waardoor de resultaten over de hele linie verbeteren.
At a time of escalating global turmoil, there is an urgent need for incisive, informed analysis of the issues and questions driving the news – just what PS has always provided.
Subscribe to Digital or Digital Plus now to secure your discount.
Subscribe Now
Een goed-functionerende watersector probeert complementaire interventies met elkaar in evenwicht te brengen. Zo'n systeem komt neer op een multidisciplinaire triomf van het menselijke vernuft en de samenwerking – waarbij techniek, hydrologie, bestuur en stedelijke planning zijn betrokken – met verreikende complementaire gevolgen voor zowel de menselijke gezondheid als de economische ontwikkeling.
In 1933 hebben de Verenigde Staten, in de vorm van de Tennessee Valley Authority Act, een lichaam in het leven geroepen waarvan het doel was stuwdammen te bouwen in de Tennessee River. Van die inspanning profiteerden de industrie, de landbouw, de waterbeheersing en het milieubehoud in de hele Tennessee Valley, tot dan toe een van de meest achtergebleven streken van het land.
Sindsdien hebben overheden in de hele wereld het potentieel onderkend van de waterinfrastructuur om ander economisch en sociaal beleid te complementeren, waaronder beleid dat is bedoeld om de gezondheidsresultaten te verbeteren. Het is geen toeval dat een van de grootste kredietportefeuilles van de Wereldbank – $35 mrd aan investeringen – waterprojecten omvat.
Maar het begrijpen van het potentieel van de complementariteit is slechts een eerste stap. Om de resultaten te verbeteren moeten we een coherente strategie ontwerpen die, tegen de laagst mogelijke kosten, haar voordeel doet met deze dynamiek. De vraag is of er een optimale mix bestaat van milieubescherming en rechtstreekse gezondheidsinterventies waarop beleidsmakers zich kunnen verlaten om het investeringsrendement op beide gebieden te optimaliseren.
Uit een recente analyse komt naar voren dat, in plattelandsgebieden, een toename van 30% van het aantal bomen stroomopwaarts leidt tot een vermindering met 4% van de waarschijnlijkheid van diarree bij kinderen – een resultaat dat vergelijkbaar is met het investeren in verbeterde sanitaire voorzieningen. Maar als dat waar is, moeten we nog vaststellen op welk punt herbebossing een betere investering wordt dan verbeterde sanitaire voorzieningen, of – beter nog – het rendement van andere gezondheidsinterventies zoveel mogelijk vergroot.
Uit een ander onderzoek is gebleken dat naar schatting 42% van het mondiale malariaprobleem, inclusief een half miljoen sterfgevallen per jaar, geëlimineerd zou kunnen worden via beleid gericht op zaken als grondgebruik, ontbossing, watermanagement en het vestigen van nederzettingen. Maar het onderzoek omvatte niet de mogelijke voordelen van het gebruik van met insecticiden behandelde netten als instrument voor de bestrijding van malaria, waardoor een vergelijking van de rendementen op de twee investeringen onmogelijk was.
Wereldwijd laat zo'n 40% van de gebieden waaruit steden hun water betrekken een hoog tot gematigd niveau van achteruitgang zien. Sedimenten uit de landbouw en uit andere activiteiten verhogen de kosten van de waterzuivering, terwijl het verlies aan natuurlijke vegetatie en de achteruitgang van de bodem tot verandering van de waterstroompatronen kunnen leiden. Dit alles kan negatieve gevolgen hebben voor de watertoevoer, waardoor de noodzaak toeneemt om water in containers – zoals olievaten, tanks of betonnen vaten – op te slaan, die tevens dienen als woonplaats voor muggenlarven. Kunnen we aantonen dat ecologisch herstel van het waterbeheer méér kan doen dan insecticiden en muskietennetten ter ondersteuning van de inspanningen om malaria (en knokkelkoorts) in de steden terug te dringen?
In al deze gevallen is het voor het vinden van de beste optie nodig niet louter de relatieve bijdrage van verschillende interventies te kennen, maar ook hun complementariteit te begrijpen. In een wereld van beperkte hulpmiddelen moeten beleidsmakers hun investeringen prioriteren, onder meer door het noodzakelijke van het wenselijke te scheiden. Voor dat doel is het van cruciaal belang manieren te vinden om de complementariteit te identificeren en te optimaliseren.
Zo'n 2,1 miljard mensen wereldwijd hebben geen toegang tot veilig, snel beschikbaar (drink-)water thuis, en ruim tweemaal zo veel – een verbijsterende 4,5 miljard mensen – ontberen goede sanitaire voorzieningen, waardoor de gezondheidsresultaten ernstig worden ondermijnd en de verontreiniging van rivierwater wordt bevorderd. Nu een steeds groter deel van de wereldbevolking – waaronder veel van dezelfde mensen – de gevolgen van de achteruitgang van het milieu en de klimaatverandering uit de eerste hand ondervinden, kan het vinden van oplossingen die tegelijkertijd de milieubescherming, de watertoevoer en de gezondheid bevorderen niet belangrijker zijn. De mondiale gezondheids- en milieuprofessionals moeten nauwer samenwerken om deze oplossingen te vinden – en beleidsmakers ervan te overtuigen ze na te streven.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
US President Donald Trump’s import tariffs have triggered a wave of retaliatory measures, setting off a trade war with key partners and raising fears of a global downturn. But while Trump’s protectionism and erratic policy shifts could have far-reaching implications, the greatest victim is likely to be the United States itself.
warns that the new administration’s protectionism resembles the strategy many developing countries once tried.
It took a pandemic and the threat of war to get Germany to dispense with the two taboos – against debt and monetary financing of budgets – that have strangled its governments for decades. Now, it must join the rest of Europe in offering a positive vision of self-sufficiency and an “anti-fascist economic policy.”
welcomes the apparent departure from two policy taboos that have strangled the country's investment.
LONDEN – Nu de klimaatverandering versnelt en de gevolgen ervan andere geopolitieke en ontwikkelingscrises verergeren, is de rol van de milieubescherming bij het behoud en verbeteren van het menselijk welzijn maar al te duidelijk geworden. Dit inzicht ligt ten grondslag aan het concept van de “planetaire gezondheid,” dat de nadruk legt op de gezondheid van de menselijke beschaving en de conditie van de natuurlijke systemen waarvan zij afhankelijk is.
De logica achter het concept is eenvoudig: als we willen proberen een betere gezondheidszorg te verwezenlijken voor een groeiende bevolking, zonder oog te hebben voor de gezondheid en veiligheid van onze natuurlijke hulpbronnen, zullen we niet alleen moeite hebben nieuwe stappen te zetten; we zullen de al gemaakte vooruitgang teniet doen. Waar de zaken ingewikkeld worden is bij de toepassing van dit concept, vooral als we het hebben over het verband tussen waterdiensten, gezondheid en de integriteit van het ecosysteem.
Sinds op z'n minst 1854, toen John Snow ontdekte dat cholera zich verspreidde via besmette waterreservoirs in centraal Londen, hebben mensen begrepen dat verontreinigd water slecht is voor onze gezondheid. De achteruitgang van ecosystemen met zoet water zorgt dikwijls voor ziekten, terwijl de bescherming of versterking van dergelijke ecosytemen de gezondheidsresultaten juist verbetert.
Maar hoewel inmiddels goed wordt begrepen dat vooruitgang op het ene gebied de resultaten op een ander gebied kan bevorderen, is een dergelijke wederzijds voordelige dynamiek dikwijls ontoereikend om de investeringen op beide gebieden aan te jagen.
Investeren in de bescherming van een waterwingebied kan bijvoorbeeld ook de biodiversiteit ten goede komen en de waterkwaliteit in de aangesloten rivieren verbeteren, waar de menselijke gezondheid ook van profiteert. Maar als het doel expliciet de verbetering van de menselijke gezondheid is, kan het wel eens kosteneffectiever zijn om eenvoudigweg in een waterzuiveringsinstallatie te investeren.
Een dwingender dynamiek is complementariteit: als de investeringen op één gebied het rendement op investeringen op andere gebieden verhogen. In dit scenario zouden investeringen in de bescherming van een waterwingebied er niet alleen op gericht zijn rechtstreeks rendement op te leveren, maar tevens het rendement op gelijktijdige investeringen in de menselijke gezondheid te ondersteunen. Complementariteit leidt tot een wederzijds versterkende dynamiek, waardoor de resultaten over de hele linie verbeteren.
Winter Sale: Save 40% on a new PS subscription
At a time of escalating global turmoil, there is an urgent need for incisive, informed analysis of the issues and questions driving the news – just what PS has always provided.
Subscribe to Digital or Digital Plus now to secure your discount.
Subscribe Now
Een goed-functionerende watersector probeert complementaire interventies met elkaar in evenwicht te brengen. Zo'n systeem komt neer op een multidisciplinaire triomf van het menselijke vernuft en de samenwerking – waarbij techniek, hydrologie, bestuur en stedelijke planning zijn betrokken – met verreikende complementaire gevolgen voor zowel de menselijke gezondheid als de economische ontwikkeling.
In 1933 hebben de Verenigde Staten, in de vorm van de Tennessee Valley Authority Act, een lichaam in het leven geroepen waarvan het doel was stuwdammen te bouwen in de Tennessee River. Van die inspanning profiteerden de industrie, de landbouw, de waterbeheersing en het milieubehoud in de hele Tennessee Valley, tot dan toe een van de meest achtergebleven streken van het land.
Sindsdien hebben overheden in de hele wereld het potentieel onderkend van de waterinfrastructuur om ander economisch en sociaal beleid te complementeren, waaronder beleid dat is bedoeld om de gezondheidsresultaten te verbeteren. Het is geen toeval dat een van de grootste kredietportefeuilles van de Wereldbank – $35 mrd aan investeringen – waterprojecten omvat.
Maar het begrijpen van het potentieel van de complementariteit is slechts een eerste stap. Om de resultaten te verbeteren moeten we een coherente strategie ontwerpen die, tegen de laagst mogelijke kosten, haar voordeel doet met deze dynamiek. De vraag is of er een optimale mix bestaat van milieubescherming en rechtstreekse gezondheidsinterventies waarop beleidsmakers zich kunnen verlaten om het investeringsrendement op beide gebieden te optimaliseren.
Uit een recente analyse komt naar voren dat, in plattelandsgebieden, een toename van 30% van het aantal bomen stroomopwaarts leidt tot een vermindering met 4% van de waarschijnlijkheid van diarree bij kinderen – een resultaat dat vergelijkbaar is met het investeren in verbeterde sanitaire voorzieningen. Maar als dat waar is, moeten we nog vaststellen op welk punt herbebossing een betere investering wordt dan verbeterde sanitaire voorzieningen, of – beter nog – het rendement van andere gezondheidsinterventies zoveel mogelijk vergroot.
Uit een ander onderzoek is gebleken dat naar schatting 42% van het mondiale malariaprobleem, inclusief een half miljoen sterfgevallen per jaar, geëlimineerd zou kunnen worden via beleid gericht op zaken als grondgebruik, ontbossing, watermanagement en het vestigen van nederzettingen. Maar het onderzoek omvatte niet de mogelijke voordelen van het gebruik van met insecticiden behandelde netten als instrument voor de bestrijding van malaria, waardoor een vergelijking van de rendementen op de twee investeringen onmogelijk was.
Wereldwijd laat zo'n 40% van de gebieden waaruit steden hun water betrekken een hoog tot gematigd niveau van achteruitgang zien. Sedimenten uit de landbouw en uit andere activiteiten verhogen de kosten van de waterzuivering, terwijl het verlies aan natuurlijke vegetatie en de achteruitgang van de bodem tot verandering van de waterstroompatronen kunnen leiden. Dit alles kan negatieve gevolgen hebben voor de watertoevoer, waardoor de noodzaak toeneemt om water in containers – zoals olievaten, tanks of betonnen vaten – op te slaan, die tevens dienen als woonplaats voor muggenlarven. Kunnen we aantonen dat ecologisch herstel van het waterbeheer méér kan doen dan insecticiden en muskietennetten ter ondersteuning van de inspanningen om malaria (en knokkelkoorts) in de steden terug te dringen?
In al deze gevallen is het voor het vinden van de beste optie nodig niet louter de relatieve bijdrage van verschillende interventies te kennen, maar ook hun complementariteit te begrijpen. In een wereld van beperkte hulpmiddelen moeten beleidsmakers hun investeringen prioriteren, onder meer door het noodzakelijke van het wenselijke te scheiden. Voor dat doel is het van cruciaal belang manieren te vinden om de complementariteit te identificeren en te optimaliseren.
Zo'n 2,1 miljard mensen wereldwijd hebben geen toegang tot veilig, snel beschikbaar (drink-)water thuis, en ruim tweemaal zo veel – een verbijsterende 4,5 miljard mensen – ontberen goede sanitaire voorzieningen, waardoor de gezondheidsresultaten ernstig worden ondermijnd en de verontreiniging van rivierwater wordt bevorderd. Nu een steeds groter deel van de wereldbevolking – waaronder veel van dezelfde mensen – de gevolgen van de achteruitgang van het milieu en de klimaatverandering uit de eerste hand ondervinden, kan het vinden van oplossingen die tegelijkertijd de milieubescherming, de watertoevoer en de gezondheid bevorderen niet belangrijker zijn. De mondiale gezondheids- en milieuprofessionals moeten nauwer samenwerken om deze oplossingen te vinden – en beleidsmakers ervan te overtuigen ze na te streven.
Vertaling: Menno Grootveld