CAMBRIDGE – Het twintigste Nationale Congres van de Communistische Partij van China, dat president Xi Jinping een ongekende derde termijn als algemeen secretaris heeft bezorgd, kende ook een verschuiving in het leiderschap waarbij marktgerichte technocraten werden vervangen door Xi-getrouwen, wat vragen oproept over Chinaʼs plannen voor zijn haperende economie. Excessieve staatscontrole is immers een beproefd recept om vast te lopen in de ʻmiddeninkomensvalʼ die de Chinese leiders reeds lang geleden hebben gezworen te zullen vermijden.
De razendsnelle investeringen van de staat in vastgoed en infrastructuur – Chinaʼs stimuleringsstrategie bij uitstek – hebben geleid tot afnemende meeropbrengsten, waarbij de vertragende economische groei een onvermijdelijke daling van de huizen- en kantoorprijzen met zich meebrengt. Dit geldt vooral voor de kleinere, armere en minder ontwikkelde steden, die samen goed zijn voor ruim zestig procent van het Chinese bbp. De huizenprijzen in de Chinese steden van het zogenaamde derde en vierde echelon zijn de afgelopen twee jaar met ongeveer vijftien tot twintig procent gedaald. Er zal waarschijnlijk een vorm van aanhoudende financiële stagnatie ontstaan. Maar zelfs als dit niet lijkt op een bankcrisis naar westers model, zal de daarmee gepaard gaande daling van de kredietverlening de groei afremmen.
Het aandeel van vastgoed in de Chinese economie is zó groot dat een aanhoudende groeivertraging kan leiden tot een jarenlange stagnatie, vergelijkbaar met de verloren decennia in Japan sinds 1990. Met inbegrip van de directe en indirecte vraag is vastgoed goed voor ongeveer 23 procent van de productie en 26 procent van de eindvraag (dit laatste cijfer omvat de netto ingevoerde inhoud).
CAMBRIDGE – Het twintigste Nationale Congres van de Communistische Partij van China, dat president Xi Jinping een ongekende derde termijn als algemeen secretaris heeft bezorgd, kende ook een verschuiving in het leiderschap waarbij marktgerichte technocraten werden vervangen door Xi-getrouwen, wat vragen oproept over Chinaʼs plannen voor zijn haperende economie. Excessieve staatscontrole is immers een beproefd recept om vast te lopen in de ʻmiddeninkomensvalʼ die de Chinese leiders reeds lang geleden hebben gezworen te zullen vermijden.
De razendsnelle investeringen van de staat in vastgoed en infrastructuur – Chinaʼs stimuleringsstrategie bij uitstek – hebben geleid tot afnemende meeropbrengsten, waarbij de vertragende economische groei een onvermijdelijke daling van de huizen- en kantoorprijzen met zich meebrengt. Dit geldt vooral voor de kleinere, armere en minder ontwikkelde steden, die samen goed zijn voor ruim zestig procent van het Chinese bbp. De huizenprijzen in de Chinese steden van het zogenaamde derde en vierde echelon zijn de afgelopen twee jaar met ongeveer vijftien tot twintig procent gedaald. Er zal waarschijnlijk een vorm van aanhoudende financiële stagnatie ontstaan. Maar zelfs als dit niet lijkt op een bankcrisis naar westers model, zal de daarmee gepaard gaande daling van de kredietverlening de groei afremmen.
Het aandeel van vastgoed in de Chinese economie is zó groot dat een aanhoudende groeivertraging kan leiden tot een jarenlange stagnatie, vergelijkbaar met de verloren decennia in Japan sinds 1990. Met inbegrip van de directe en indirecte vraag is vastgoed goed voor ongeveer 23 procent van de productie en 26 procent van de eindvraag (dit laatste cijfer omvat de netto ingevoerde inhoud).