KIGALI – Zoals uit de COVID-19-pandemie is gebleken kan communicatie een zwaard zijn dat aan twee kanten snijdt. Het is een van de krachtigste instrumenten om gedragsverandering te bewerkstelligen. Communicatie kan bewustzijn creëren over – en mededogen voor – de noden van kwetsbare groepen, die onevenredig te lijden hebben tijdens crises. Als het middel wordt gekoppeld aan een krachtige rechtvaardigheidsagenda en geloofwaardig leiderschap, kan het leiden tot positief en inclusief handelen. Maar als het wordt misbruikt – verdraaid door valse veronderstellingen, kortzichtigheid en bekrompen eigenbelang – kan communicatie een gevaarlijk wapen zijn.
Een vergelijking tussen de COVID-19-reactie in het Verenigd Koninkrijk en Rwanda illustreert deze dichotomie. De Britse reactie had te kampen met een gebrek aan snelle en coherente politieke betrokkenheid en actie, en de Britse bevolking was aanvankelijk minder ontvankelijk voor boodschappen inzake de volksgezondheid. Communicatiefouten speelden daarbij een belangrijke rol.
De regering begon haar eigen beleid al in een vroegtijdig stadium te ondermijnen, toen zij het sterftecijfer als gevolg van COVID-19 stelselmatig bleef onderschatten. Leiders bleven tegenstrijdige informatie en voorbeelden delen, waardoor wijdverbreide verwarring ontstond over de richtlijnen en het vertrouwen in de overheid nog verder achteruitging. Uit een recent onderzoek is gebleken dat het publieke vertrouwen in de overheid zich nog moet herstellen van de flagrante schending van de lockdown-regels in mei door Dominic Cummings, de voornaamste adviseur van de Britse premier Boris Johnson.
KIGALI – Zoals uit de COVID-19-pandemie is gebleken kan communicatie een zwaard zijn dat aan twee kanten snijdt. Het is een van de krachtigste instrumenten om gedragsverandering te bewerkstelligen. Communicatie kan bewustzijn creëren over – en mededogen voor – de noden van kwetsbare groepen, die onevenredig te lijden hebben tijdens crises. Als het middel wordt gekoppeld aan een krachtige rechtvaardigheidsagenda en geloofwaardig leiderschap, kan het leiden tot positief en inclusief handelen. Maar als het wordt misbruikt – verdraaid door valse veronderstellingen, kortzichtigheid en bekrompen eigenbelang – kan communicatie een gevaarlijk wapen zijn.
Een vergelijking tussen de COVID-19-reactie in het Verenigd Koninkrijk en Rwanda illustreert deze dichotomie. De Britse reactie had te kampen met een gebrek aan snelle en coherente politieke betrokkenheid en actie, en de Britse bevolking was aanvankelijk minder ontvankelijk voor boodschappen inzake de volksgezondheid. Communicatiefouten speelden daarbij een belangrijke rol.
De regering begon haar eigen beleid al in een vroegtijdig stadium te ondermijnen, toen zij het sterftecijfer als gevolg van COVID-19 stelselmatig bleef onderschatten. Leiders bleven tegenstrijdige informatie en voorbeelden delen, waardoor wijdverbreide verwarring ontstond over de richtlijnen en het vertrouwen in de overheid nog verder achteruitging. Uit een recent onderzoek is gebleken dat het publieke vertrouwen in de overheid zich nog moet herstellen van de flagrante schending van de lockdown-regels in mei door Dominic Cummings, de voornaamste adviseur van de Britse premier Boris Johnson.