TOKIO – De invasie van Rusland in Oekraïne heeft velen herinnerd aan de gespannen relatie tussen China en Taiwan. Maar hoewel er drie overeenkomsten zijn tussen de situatie in Oekraïne en die in Taiwan, zijn er ook belangrijke verschillen.
De eerste overeenkomst is dat er een zeer grote militaire machtskloof bestaat tussen Taiwan en China, net zoals er een was tussen Oekraïne en Rusland. Bovendien wordt die kloof elk jaar groter.
In de tweede plaats heeft noch Oekraïne noch Taiwan formele militaire bondgenoten. Beide landen zijn gedwongen bedreigingen of aanvallen op eigen kracht het hoofd te bieden.
In de derde plaats kan, omdat zowel Rusland als China permanent lid van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties is met een vetorecht, bij conflicten waarbij deze landen betrokken zijn niet worden vertrouwd op de bemiddelingsfunctie van de VN. Dit is het geval geweest bij de huidige Russische aanval op Oekraïne, en het zou ook het geval zijn bij een crisis over Taiwan.
Maar de situatie rond Taiwan is nog ongemakkelijker. Hoewel Taiwan geen bondgenoten heeft, is er wel de Taiwan Relations Act, een Amerikaanse wet uit 1979 die de Verenigde Staten verplicht Taiwan te voorzien van de militaire uitrusting en voorraden ʻdie nodig zijn om Taiwan in staat te stellen een voldoende zelfverdedigingscapaciteit te handhaven.ʼ Deze wet heeft gefunctioneerd als een vorm van compensatie voor Amerikaʼs onwil om expliciet te zeggen dat het ʻTaiwan zal verdedigenʼ mocht het worden aangevallen. Deze regeling moet nu veranderen.
In reactie op de Russische agressie tegen Oekraïne verklaarden de VS al in een vroeg stadium dat zij hun troepen niet zouden inzetten ter verdediging van Oekraïne. Maar als het om Taiwan gaat, hebben de VS een beleid van strategische dubbelzinnigheid gevoerd. Dit is het tweede punt van verschil: het blijft onduidelijk of de VS met geweld zouden interveniëren in een crisis waarbij Taiwan betrokken is.
At a time of escalating global turmoil, there is an urgent need for incisive, informed analysis of the issues and questions driving the news – just what PS has always provided.
Subscribe to Digital or Digital Plus now to secure your discount.
Subscribe Now
Omdat de VS er de voorkeur aan geven hun standpunt over hoe zij op een aanval op Taiwan zouden reageren, in het midden te laten, is China (althans tot nu toe) ontmoedigd om militair avonturisme te bedrijven. De Chinese machthebbers moeten namelijk rekening houden met de mogelijkheid dat de VS inderdaad militair zullen ingrijpen. Tegelijkertijd heeft de ambiguïteit van de VS Taiwan gedwongen rekening te houden met de mogelijkheid dat de VS niet militair zullen ingrijpen, en dit heeft radicale pro-onafhankelijkheidsgroeperingen op het eiland afgeschrikt.
De VS houden al tientallen jaren vast aan deze Januskop-politiek. Maar het derde, belangrijkste verschil tussen Oekraïne en Taiwan doet sterk vermoeden dat het tijd is dat de VS hun aanpak heroverwegen. Eenvoudig gezegd is Oekraïne een onafhankelijke staat, maar Taiwan is dat niet.
De invasie van Rusland is niet alleen een gewapende schending van de territoriale soevereiniteit van Oekraïne, maar ook een poging om met raketten en granaten de regering van een soevereine staat omver te werpen. Op dit punt bestaat er in de internationale gemeenschap geen onenigheid over de interpretatie van het internationaal recht en het VN-Handvest. Hoewel de mate waarin landen deelnemen aan de sancties tegen Rusland verschilt, heeft geen enkel land beweerd dat Rusland het internationale recht niet ernstig schendt.
China beweert daarentegen dat Taiwan ʻdeel uitmaakt van de Chinese staat,ʼ en het standpunt van de VS en Japan is deze bewering te respecteren. Noch Japan noch de VS hebben officiële diplomatieke betrekkingen met Taiwan, en de meeste landen in de wereld erkennen Taiwan niet als een soevereine staat. Anders dan in Oekraïne zouden de Chinese leiders kunnen beweren dat een eventuele invasie van Taiwan door China noodzakelijk is om anti-regeringsactiviteiten in een van zijn eigen regioʼs te onderdrukken, en dat dergelijke acties daarom niet in strijd zijn met het internationale recht.
Toen Rusland de Krim annexeerde, legde de internationale gemeenschap zich daar uiteindelijk bij neer, ook al had Rusland de Oekraïense soevereiniteit geschonden. Gezien dit precedent is het niet verwonderlijk dat de Chinese leiders verwachten dat de wereld toleranter zal zijn als ook zij de logica van ʻregionaleʼ onderwerping – in plaats van nationale onderwerping – volgen.
Deze logica heeft het beleid van strategische ambiguïteit onhoudbaar gemaakt. Dit beleid werkte uitstekend zolang de VS sterk genoeg waren om het te handhaven, en zolang China qua militaire macht ver onderdeed voor de VS. Maar die dagen zijn voorbij. Het dubbelzinnige beleid van de VS ten aanzien van Taiwan werkt thans instabiliteit in de Indo-Pacifische regio in de hand, doordat het China aanmoedigt de vastberadenheid van de VS te onderschatten, terwijl het de regering in Taipei onnodig ongerust maakt.
Gezien de veranderde omstandigheden sinds het beleid van strategische dubbelzinnigheid werd geïntroduceerd, zouden de VS een verklaring moeten afleggen die niet vatbaar is voor verkeerde of meervoudige interpretaties. De tijd is gekomen voor de VS om duidelijk te maken dat zij Taiwan zullen verdedigen tegen iedere poging tot Chinese invasie.
Wanneer ik in mijn tijd als premier president Xi Jinping ontmoette, heb ik er altijd een gewoonte van gemaakt om hem duidelijk te maken dat hij de intentie van Japan om de Senkaku-eilanden te verdedigen niet verkeerd mocht inschatten en dat de intenties van Japan onwrikbaar waren. De menselijke tragedie die Oekraïne heeft getroffen, heeft ons een bittere les geleerd. Er mag niet langer twijfel bestaan over onze vastberadenheid ten aanzien van Taiwan en over onze vastberadenheid om vrijheid, democratie, mensenrechten en de rechtsstaat te verdedigen.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
With German voters clearly demanding comprehensive change, the far right has been capitalizing on the public's discontent and benefiting from broader global political trends. If the country's democratic parties cannot deliver, they may soon find that they are no longer the mainstream.
explains why the outcome may decide whether the political “firewall” against the far right can hold.
The Russian and (now) American vision of "peace" in Ukraine would be no peace at all. The immediate task for Europe is not only to navigate Donald’s Trump unilateral pursuit of a settlement, but also to ensure that any deal does not increase the likelihood of an even wider war.
sees a Korea-style armistice with security guarantees as the only viable option in Ukraine.
Rather than engage in lengthy discussions to pry concessions from Russia, US President Donald Trump seems committed to giving the Kremlin whatever it wants to end the Ukraine war. But rewarding the aggressor and punishing the victim would amount to setting the stage for the next war.
warns that by punishing the victim, the US is setting up Europe for another war.
Within his first month back in the White House, Donald Trump has upended US foreign policy and launched an all-out assault on the country’s constitutional order. With US institutions bowing or buckling as the administration takes executive power to unprecedented extremes, the establishment of an authoritarian regime cannot be ruled out.
The rapid advance of AI might create the illusion that we have created a form of algorithmic intelligence capable of understanding us as deeply as we understand one another. But these systems will always lack the essential qualities of human intelligence.
explains why even cutting-edge innovations are not immune to the world’s inherent unpredictability.
TOKIO – De invasie van Rusland in Oekraïne heeft velen herinnerd aan de gespannen relatie tussen China en Taiwan. Maar hoewel er drie overeenkomsten zijn tussen de situatie in Oekraïne en die in Taiwan, zijn er ook belangrijke verschillen.
De eerste overeenkomst is dat er een zeer grote militaire machtskloof bestaat tussen Taiwan en China, net zoals er een was tussen Oekraïne en Rusland. Bovendien wordt die kloof elk jaar groter.
In de tweede plaats heeft noch Oekraïne noch Taiwan formele militaire bondgenoten. Beide landen zijn gedwongen bedreigingen of aanvallen op eigen kracht het hoofd te bieden.
In de derde plaats kan, omdat zowel Rusland als China permanent lid van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties is met een vetorecht, bij conflicten waarbij deze landen betrokken zijn niet worden vertrouwd op de bemiddelingsfunctie van de VN. Dit is het geval geweest bij de huidige Russische aanval op Oekraïne, en het zou ook het geval zijn bij een crisis over Taiwan.
Maar de situatie rond Taiwan is nog ongemakkelijker. Hoewel Taiwan geen bondgenoten heeft, is er wel de Taiwan Relations Act, een Amerikaanse wet uit 1979 die de Verenigde Staten verplicht Taiwan te voorzien van de militaire uitrusting en voorraden ʻdie nodig zijn om Taiwan in staat te stellen een voldoende zelfverdedigingscapaciteit te handhaven.ʼ Deze wet heeft gefunctioneerd als een vorm van compensatie voor Amerikaʼs onwil om expliciet te zeggen dat het ʻTaiwan zal verdedigenʼ mocht het worden aangevallen. Deze regeling moet nu veranderen.
In reactie op de Russische agressie tegen Oekraïne verklaarden de VS al in een vroeg stadium dat zij hun troepen niet zouden inzetten ter verdediging van Oekraïne. Maar als het om Taiwan gaat, hebben de VS een beleid van strategische dubbelzinnigheid gevoerd. Dit is het tweede punt van verschil: het blijft onduidelijk of de VS met geweld zouden interveniëren in een crisis waarbij Taiwan betrokken is.
Winter Sale: Save 40% on a new PS subscription
At a time of escalating global turmoil, there is an urgent need for incisive, informed analysis of the issues and questions driving the news – just what PS has always provided.
Subscribe to Digital or Digital Plus now to secure your discount.
Subscribe Now
Omdat de VS er de voorkeur aan geven hun standpunt over hoe zij op een aanval op Taiwan zouden reageren, in het midden te laten, is China (althans tot nu toe) ontmoedigd om militair avonturisme te bedrijven. De Chinese machthebbers moeten namelijk rekening houden met de mogelijkheid dat de VS inderdaad militair zullen ingrijpen. Tegelijkertijd heeft de ambiguïteit van de VS Taiwan gedwongen rekening te houden met de mogelijkheid dat de VS niet militair zullen ingrijpen, en dit heeft radicale pro-onafhankelijkheidsgroeperingen op het eiland afgeschrikt.
De VS houden al tientallen jaren vast aan deze Januskop-politiek. Maar het derde, belangrijkste verschil tussen Oekraïne en Taiwan doet sterk vermoeden dat het tijd is dat de VS hun aanpak heroverwegen. Eenvoudig gezegd is Oekraïne een onafhankelijke staat, maar Taiwan is dat niet.
De invasie van Rusland is niet alleen een gewapende schending van de territoriale soevereiniteit van Oekraïne, maar ook een poging om met raketten en granaten de regering van een soevereine staat omver te werpen. Op dit punt bestaat er in de internationale gemeenschap geen onenigheid over de interpretatie van het internationaal recht en het VN-Handvest. Hoewel de mate waarin landen deelnemen aan de sancties tegen Rusland verschilt, heeft geen enkel land beweerd dat Rusland het internationale recht niet ernstig schendt.
China beweert daarentegen dat Taiwan ʻdeel uitmaakt van de Chinese staat,ʼ en het standpunt van de VS en Japan is deze bewering te respecteren. Noch Japan noch de VS hebben officiële diplomatieke betrekkingen met Taiwan, en de meeste landen in de wereld erkennen Taiwan niet als een soevereine staat. Anders dan in Oekraïne zouden de Chinese leiders kunnen beweren dat een eventuele invasie van Taiwan door China noodzakelijk is om anti-regeringsactiviteiten in een van zijn eigen regioʼs te onderdrukken, en dat dergelijke acties daarom niet in strijd zijn met het internationale recht.
Toen Rusland de Krim annexeerde, legde de internationale gemeenschap zich daar uiteindelijk bij neer, ook al had Rusland de Oekraïense soevereiniteit geschonden. Gezien dit precedent is het niet verwonderlijk dat de Chinese leiders verwachten dat de wereld toleranter zal zijn als ook zij de logica van ʻregionaleʼ onderwerping – in plaats van nationale onderwerping – volgen.
Deze logica heeft het beleid van strategische ambiguïteit onhoudbaar gemaakt. Dit beleid werkte uitstekend zolang de VS sterk genoeg waren om het te handhaven, en zolang China qua militaire macht ver onderdeed voor de VS. Maar die dagen zijn voorbij. Het dubbelzinnige beleid van de VS ten aanzien van Taiwan werkt thans instabiliteit in de Indo-Pacifische regio in de hand, doordat het China aanmoedigt de vastberadenheid van de VS te onderschatten, terwijl het de regering in Taipei onnodig ongerust maakt.
Gezien de veranderde omstandigheden sinds het beleid van strategische dubbelzinnigheid werd geïntroduceerd, zouden de VS een verklaring moeten afleggen die niet vatbaar is voor verkeerde of meervoudige interpretaties. De tijd is gekomen voor de VS om duidelijk te maken dat zij Taiwan zullen verdedigen tegen iedere poging tot Chinese invasie.
Wanneer ik in mijn tijd als premier president Xi Jinping ontmoette, heb ik er altijd een gewoonte van gemaakt om hem duidelijk te maken dat hij de intentie van Japan om de Senkaku-eilanden te verdedigen niet verkeerd mocht inschatten en dat de intenties van Japan onwrikbaar waren. De menselijke tragedie die Oekraïne heeft getroffen, heeft ons een bittere les geleerd. Er mag niet langer twijfel bestaan over onze vastberadenheid ten aanzien van Taiwan en over onze vastberadenheid om vrijheid, democratie, mensenrechten en de rechtsstaat te verdedigen.
Vertaling: Menno Grootveld