LONDEN – Kort na haar aantreden maakte de nieuwe Labourregering van het Verenigd Koninkrijk de ontdekking bekend van een ‘zwart gat’ van 22 miljard pond in de overheidsfinanciën, naar verluidt achtergelaten door haar conservatieve voorganger. Premier Keir Starmer, die had beloofd de groei te herstellen na jaren van economische stagnatie, stijgende staatsschulden en een recordhoge belastingdruk, zei dat hij ‘geen andere keuze’ had dan ‘pijnlijke’ maatregelen te nemen, waaronder mogelijke belastingverhogingen, vanwege het eerdere beleid van de Tories.
Sindsdien heeft een groot deel van het politieke debat zich gericht op de omvang van het fiscale gat van het Verenigd Koninkrijk. Is het echt 22 miljard pond, of is het groter? Hoeveel daarvan was geërfde schuld en hoeveel was het gevolg van de loonsverhogingen voor werknemers in de publieke sector door de nieuwe regering? Zoals sommige critici hebben opgemerkt, hebben nieuwe regeringen de neiging om hun voorgangers de schuld te geven van problemen die ze zelf hebben gecreëerd. Wat meestal over het hoofd wordt gezien, is dat dit ‘zwarte gat’ een product is van arbitraire begrotingsregels. Uitgaven die ‘buiten het budget’ en ‘binnen het budget’ worden gehouden, verschillen bijvoorbeeld van land tot land.
De huidige begrotingsregels werden in 1997 ingevoerd door de toenmalige minister van Financiën Gordon Brown om de obligatiemarkten gerust te stellen dat de Labourregering geen roekeloze uitgaven zou doen. In 2010 versterkte de Conservatieve regering van toenmalig premier David Cameron dit raamwerk door het onafhankelijke Office for Budgetary Responsibility op te richten, dat ervoor moest zorgen dat de regering zich aan haar eigen regels hield.
LONDEN – Kort na haar aantreden maakte de nieuwe Labourregering van het Verenigd Koninkrijk de ontdekking bekend van een ‘zwart gat’ van 22 miljard pond in de overheidsfinanciën, naar verluidt achtergelaten door haar conservatieve voorganger. Premier Keir Starmer, die had beloofd de groei te herstellen na jaren van economische stagnatie, stijgende staatsschulden en een recordhoge belastingdruk, zei dat hij ‘geen andere keuze’ had dan ‘pijnlijke’ maatregelen te nemen, waaronder mogelijke belastingverhogingen, vanwege het eerdere beleid van de Tories.
Sindsdien heeft een groot deel van het politieke debat zich gericht op de omvang van het fiscale gat van het Verenigd Koninkrijk. Is het echt 22 miljard pond, of is het groter? Hoeveel daarvan was geërfde schuld en hoeveel was het gevolg van de loonsverhogingen voor werknemers in de publieke sector door de nieuwe regering? Zoals sommige critici hebben opgemerkt, hebben nieuwe regeringen de neiging om hun voorgangers de schuld te geven van problemen die ze zelf hebben gecreëerd. Wat meestal over het hoofd wordt gezien, is dat dit ‘zwarte gat’ een product is van arbitraire begrotingsregels. Uitgaven die ‘buiten het budget’ en ‘binnen het budget’ worden gehouden, verschillen bijvoorbeeld van land tot land.
De huidige begrotingsregels werden in 1997 ingevoerd door de toenmalige minister van Financiën Gordon Brown om de obligatiemarkten gerust te stellen dat de Labourregering geen roekeloze uitgaven zou doen. In 2010 versterkte de Conservatieve regering van toenmalig premier David Cameron dit raamwerk door het onafhankelijke Office for Budgetary Responsibility op te richten, dat ervoor moest zorgen dat de regering zich aan haar eigen regels hield.