LONDEN/MELBOURNE – In 2010 passeerde de mensheid een belangrijke grens; volgens de Global Burden of Disease Study, gepubliceerd in het Britse medische tijdschrift The Lancet, is obesitas sindsdien een groter probleem voor de volksgezondheid dan honger.
Volgens de meest recente editie van de studie lijden er momenteel meer dan 2,1 miljard mensen (bijna 30% van de wereldbevolking) aan overgewicht of obesitas. Dat is bijna tweeëneenhalf keer het aantal volwassenen en kinderen dat ondervoed is. Obesitas is wereldwijd verantwoordelijk voor ongeveer 5% van de sterfgevallen.
Deze crisis is niet alleen een nijpend gevaar voor de volksgezondheid, maar bedreigt ook de wereldeconomie. De totale economische impact van obesitas is ongeveer 2 biljoen dollar per jaar, ofwel 2,8% van het mondiale bbp (wat volgens nieuw onderzoek door het McKinsey Global Institute (MGI) ruwweg equivalent is aan de economische schade veroorzaakt door roken of wapengeweld, oorlog en terrorisme.)
En het probleem zal waarschijnlijk alleen maar groter worden. Als de huidige trend doorzet zal bijna de helft van de volwassen wereldbevolking tegen 2030 last van overgewicht of obesitas hebben. Zoals de directeur-generaal van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) Margaret Chan heeft opgemerkt, “is geen enkel land in staat gebleken om de obesitas-epidemie in alle bevolkingsgroepen terug te dringen”. Volgens de OESO groeide het aantal mensen met obesitas van 2000 tot 2013 met minstens 0,5% in 130 van de 196 landen waar data van voorhanden is.
Deze mondiale epidemie beperkt zich niet tot ontwikkelde landen. Terwijl de opkomende economieën uit de armoede klimmen worden hun burgers dikker. Meer dan 60% van ’s werelds obese mensen woont in ontwikkelingslanden, waar een snelle industrialisatie en urbanisatie de inkomens omhoog jagen en daarmee de calorieëninname. In India en China komt obesitas in steden 3 tot 4 maal zo vaak voor als op het platteland.
Het bewijs suggereert zelfs dat ontwikkelingslanden in het bijzonder kwetsbaar zijn voor de epidemie. De obesitascijfers hebben de neiging te exploderen in landen waar voedsel eens schaars was en plotseling overvloedig aanwezig is. In het midden van de 20e eeuw bijvoorbeeld transformeerde een hausse in het delven van fosfaat de Micronesische eilandstaat Nauru van een land van voedseltekorten en hongersnood tot wereldleider op het gebied van obesitas en diabetes type 2. In 2005 waren op Nauru volgens de WHO 94% van de mannen en 93% van de vrouwen te zwaar en was meer dan 70% van de bevolking obees.
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
Om het nog erger te maken komen de zorgkosten in landen met een beperkt zorgsysteem direct voor rekening van de getroffen huishoudens. Als resultaat hiervan kan obesitas armoede bestendigen en ongelijkheid in stand houden.
Door een beoordeling van 500 interventietrajecten overal ter wereld heeft het MGI 74 potentiele interventies geïdentificeerd die gebruikt zouden kunnen worden om obesitas aan te pakken. Hieronder vallen gesubsidieerde schoolmaaltijden, een stadsinrichting die lopen aanmoedigt, betere voedseletikettering, restricties op reclame voor voedsel en drank met veel calorieën, en fiscale maatregelen.
Onderwijs dat de gevaren van obesitas naar voren brengt is belangrijk, net zoals het nemen van persoonlijke verantwoordelijkheid voor je gezondheid, conditie en gewicht. Maar al het bewijs laat zien dat alleen vertrouwen op kennis over obesitas en wilskracht niet genoeg is om het evolutionaire instinct om te overeten uit te schakelen. Dit effect wordt verergerd door een levensstijl die weinig of geen lichamelijke activiteit vereist.
Mensen hebben behoefte aan hulp, en dat betekent het veranderen van de omgevingskrachten die hun beslissingen sturen; dit kan bijvoorbeeld door het verkleinen van standaardporties, het veranderen van gewoontes in de handel, en het ontwerpen van steden en onderwijsgelegenheden die het mensen makkelijker maken om aan lichaamsbeweging te doen of actief te zijn.
Het MGI was voor 44 van deze 74 potentiele interventies in staat om een initiële schatting van hun impact wanneer opgeschaald naar nationaal niveau te maken. Als bijvoorbeeld Groot-Brittannië alle 44 interventies in zou zetten, zou dit de obesitascijfers kunnen indammen en zo’n 20% van de mensen met overwicht of obesitas kunnen helpen om binnen 5 jaar naar een gezond gewicht terug te keren.
Op de lange termijn zouden spaartegoeden, opgebouwd door verminderde uitgaven aan gezondheidszorg en winsten uit een verhoogde productiviteit, de investeringen die nodig zijn om de interventies aan te bieden kunnen compenseren In Groot-Brittannië zou het omkeren van de obesitas-trends de National Health Service ongeveer 1,2 miljard dollar per jaar kunnen besparen.
Voor veel landen zal het bedwingen van obesitas een nationale, als niet mondiale, inspanning vereisen. Slechts een coherent, duurzaam portfolio aan initiatieven, geïmplementeerd op grote schaal, zal uitwerking hebben. Geen enkele entiteit (of dit nou de overheid, winkeliers, producenten van consumptiegoederen, restaurants, werkgevers, de media, het onderwijs, de gezondheidszorg, of individuen zijn) kan obesitas in zijn eentje aanpakken.
We weten vooralsnog niet wat de beste manier is om obesitas te bedwingen. Maar de snelle stijging van de obesitascijfers overal ter wereld is een goed argument om met interventies te gaan experimenteren, om uit te vinden wat er het beste werkt. Op dit moment bedragen de investeringen in obesitasonderzoek wereldwijd ongeveer 4 miljard dollar per jaar; slechts 0,2% van de geschatte sociale kosten van obesitas. We kunnen – en moeten – hier veel meer aan doen.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
Adekeye Adebajo
argues that Israel’s war in Gaza is accelerating the trend toward global apartheid, highlights the strengths and weaknesses of United Nations peacekeeping missions, criticizes the militarization of US engagement with Africa, and more.
The models are in place to achieve clean cooking for all, which would have enormous benefits for the climate, health, and gender equality. Now rich-country governments, the private sector, and international organizations must agree to provide the necessary funding at this week’s IEA Summit on Clean Cooking in Africa.
urge global leaders to provide the financing to end a practice with dire effects for health and the climate.
The dollar's strength, particularly against major Asian currencies, has triggered a wave of skittishness in financial markets. Can anything be done to stem the greenback's rise, and even if something can be done, should it?
asks whether anything can or should be done about the greenback's strength, especially against Asian currencies.
LONDEN/MELBOURNE – In 2010 passeerde de mensheid een belangrijke grens; volgens de Global Burden of Disease Study, gepubliceerd in het Britse medische tijdschrift The Lancet, is obesitas sindsdien een groter probleem voor de volksgezondheid dan honger.
Volgens de meest recente editie van de studie lijden er momenteel meer dan 2,1 miljard mensen (bijna 30% van de wereldbevolking) aan overgewicht of obesitas. Dat is bijna tweeëneenhalf keer het aantal volwassenen en kinderen dat ondervoed is. Obesitas is wereldwijd verantwoordelijk voor ongeveer 5% van de sterfgevallen.
Deze crisis is niet alleen een nijpend gevaar voor de volksgezondheid, maar bedreigt ook de wereldeconomie. De totale economische impact van obesitas is ongeveer 2 biljoen dollar per jaar, ofwel 2,8% van het mondiale bbp (wat volgens nieuw onderzoek door het McKinsey Global Institute (MGI) ruwweg equivalent is aan de economische schade veroorzaakt door roken of wapengeweld, oorlog en terrorisme.)
En het probleem zal waarschijnlijk alleen maar groter worden. Als de huidige trend doorzet zal bijna de helft van de volwassen wereldbevolking tegen 2030 last van overgewicht of obesitas hebben. Zoals de directeur-generaal van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) Margaret Chan heeft opgemerkt, “is geen enkel land in staat gebleken om de obesitas-epidemie in alle bevolkingsgroepen terug te dringen”. Volgens de OESO groeide het aantal mensen met obesitas van 2000 tot 2013 met minstens 0,5% in 130 van de 196 landen waar data van voorhanden is.
Deze mondiale epidemie beperkt zich niet tot ontwikkelde landen. Terwijl de opkomende economieën uit de armoede klimmen worden hun burgers dikker. Meer dan 60% van ’s werelds obese mensen woont in ontwikkelingslanden, waar een snelle industrialisatie en urbanisatie de inkomens omhoog jagen en daarmee de calorieëninname. In India en China komt obesitas in steden 3 tot 4 maal zo vaak voor als op het platteland.
Het bewijs suggereert zelfs dat ontwikkelingslanden in het bijzonder kwetsbaar zijn voor de epidemie. De obesitascijfers hebben de neiging te exploderen in landen waar voedsel eens schaars was en plotseling overvloedig aanwezig is. In het midden van de 20e eeuw bijvoorbeeld transformeerde een hausse in het delven van fosfaat de Micronesische eilandstaat Nauru van een land van voedseltekorten en hongersnood tot wereldleider op het gebied van obesitas en diabetes type 2. In 2005 waren op Nauru volgens de WHO 94% van de mannen en 93% van de vrouwen te zwaar en was meer dan 70% van de bevolking obees.
Subscribe to PS Digital
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
Om het nog erger te maken komen de zorgkosten in landen met een beperkt zorgsysteem direct voor rekening van de getroffen huishoudens. Als resultaat hiervan kan obesitas armoede bestendigen en ongelijkheid in stand houden.
Door een beoordeling van 500 interventietrajecten overal ter wereld heeft het MGI 74 potentiele interventies geïdentificeerd die gebruikt zouden kunnen worden om obesitas aan te pakken. Hieronder vallen gesubsidieerde schoolmaaltijden, een stadsinrichting die lopen aanmoedigt, betere voedseletikettering, restricties op reclame voor voedsel en drank met veel calorieën, en fiscale maatregelen.
Onderwijs dat de gevaren van obesitas naar voren brengt is belangrijk, net zoals het nemen van persoonlijke verantwoordelijkheid voor je gezondheid, conditie en gewicht. Maar al het bewijs laat zien dat alleen vertrouwen op kennis over obesitas en wilskracht niet genoeg is om het evolutionaire instinct om te overeten uit te schakelen. Dit effect wordt verergerd door een levensstijl die weinig of geen lichamelijke activiteit vereist.
Mensen hebben behoefte aan hulp, en dat betekent het veranderen van de omgevingskrachten die hun beslissingen sturen; dit kan bijvoorbeeld door het verkleinen van standaardporties, het veranderen van gewoontes in de handel, en het ontwerpen van steden en onderwijsgelegenheden die het mensen makkelijker maken om aan lichaamsbeweging te doen of actief te zijn.
Het MGI was voor 44 van deze 74 potentiele interventies in staat om een initiële schatting van hun impact wanneer opgeschaald naar nationaal niveau te maken. Als bijvoorbeeld Groot-Brittannië alle 44 interventies in zou zetten, zou dit de obesitascijfers kunnen indammen en zo’n 20% van de mensen met overwicht of obesitas kunnen helpen om binnen 5 jaar naar een gezond gewicht terug te keren.
Op de lange termijn zouden spaartegoeden, opgebouwd door verminderde uitgaven aan gezondheidszorg en winsten uit een verhoogde productiviteit, de investeringen die nodig zijn om de interventies aan te bieden kunnen compenseren In Groot-Brittannië zou het omkeren van de obesitas-trends de National Health Service ongeveer 1,2 miljard dollar per jaar kunnen besparen.
Voor veel landen zal het bedwingen van obesitas een nationale, als niet mondiale, inspanning vereisen. Slechts een coherent, duurzaam portfolio aan initiatieven, geïmplementeerd op grote schaal, zal uitwerking hebben. Geen enkele entiteit (of dit nou de overheid, winkeliers, producenten van consumptiegoederen, restaurants, werkgevers, de media, het onderwijs, de gezondheidszorg, of individuen zijn) kan obesitas in zijn eentje aanpakken.
We weten vooralsnog niet wat de beste manier is om obesitas te bedwingen. Maar de snelle stijging van de obesitascijfers overal ter wereld is een goed argument om met interventies te gaan experimenteren, om uit te vinden wat er het beste werkt. Op dit moment bedragen de investeringen in obesitasonderzoek wereldwijd ongeveer 4 miljard dollar per jaar; slechts 0,2% van de geschatte sociale kosten van obesitas. We kunnen – en moeten – hier veel meer aan doen.
Vertaling Melle Trap