BERKELEY – Eind vorige maand bood de Amerikaanse acteur John Cena in het openbaar zijn excuses aan, nadat hij Taiwan in een interview ter promotie van zijn nieuwste film een ʻlandʼ had genoemd. Hoewel hij de term gebruikte om te verwijzen naar een linguïstische mediamarkt met een afzonderlijk distributiekanaal, en niet naar de status van het eiland Taiwan in het internationale recht, houdt de Chinese regering geen rekening met een dergelijk onderscheid.
Wat moeten we van deze episode denken? Het is duidelijk dat de mondialisering vreselijk is misgegaan. De door de autoritaire Chinese regering opgelegde beperkingen van de vrijheid van meningsuiting gelden niet alleen voor China maar ook, en in toenemende mate, voor de buitenwereld. Zelfs in mijn eigen dagelijkse ervaring heb ik gemerkt dat veel te veel mensen nu elliptisch, ongrijpbaar en eufemistisch over het hedendaagse China spreken.
Ik zou dat ook kunnen doen. Ik zou er subtiel op kunnen wijzen dat geen enkel keizerrijk ooit meer dan vijf goede keizers op een rij heeft gehad, en dat het voor een samenleving belangrijk is om een plek in te ruimen voor goedbedoelende critici als de zestiende-eeuwse Chinese ambtenaar Hai Rui, de vroege communistische militaire leider Peng Dehuai, en de economische hervormer Deng Xiaoping. Maar ik geef er de voorkeur aan om openhartig en rechtstreeks te spreken over de echte kwesties die schuilgaan achter de terminologische geschillen over Taiwan.
BERKELEY – Eind vorige maand bood de Amerikaanse acteur John Cena in het openbaar zijn excuses aan, nadat hij Taiwan in een interview ter promotie van zijn nieuwste film een ʻlandʼ had genoemd. Hoewel hij de term gebruikte om te verwijzen naar een linguïstische mediamarkt met een afzonderlijk distributiekanaal, en niet naar de status van het eiland Taiwan in het internationale recht, houdt de Chinese regering geen rekening met een dergelijk onderscheid.
Wat moeten we van deze episode denken? Het is duidelijk dat de mondialisering vreselijk is misgegaan. De door de autoritaire Chinese regering opgelegde beperkingen van de vrijheid van meningsuiting gelden niet alleen voor China maar ook, en in toenemende mate, voor de buitenwereld. Zelfs in mijn eigen dagelijkse ervaring heb ik gemerkt dat veel te veel mensen nu elliptisch, ongrijpbaar en eufemistisch over het hedendaagse China spreken.
Ik zou dat ook kunnen doen. Ik zou er subtiel op kunnen wijzen dat geen enkel keizerrijk ooit meer dan vijf goede keizers op een rij heeft gehad, en dat het voor een samenleving belangrijk is om een plek in te ruimen voor goedbedoelende critici als de zestiende-eeuwse Chinese ambtenaar Hai Rui, de vroege communistische militaire leider Peng Dehuai, en de economische hervormer Deng Xiaoping. Maar ik geef er de voorkeur aan om openhartig en rechtstreeks te spreken over de echte kwesties die schuilgaan achter de terminologische geschillen over Taiwan.