BERLIJN – Ingrijpende veranderingen werpen een lange schaduw over China. Het politieke systeem van het land zal binnenkort een diepgaande hervorming ondergaan, in afwachting van de definitieve goedkeuring (een quasi-formaliteit) op het congres van de Communistische Partij van China (CPC) van volgend jaar. President Xi Jinping, de partijvoorzitter en ʻnavigatorʼ van het land, heeft besloten een nieuwe koers in te slaan en het beginsel van collectief leiderschap los te laten. Xi leidt China weg van het pad dat Deng Xiaoping is ingeslagen na de terreur van de Culturele Revolutie, en terug naar een systeem van absolute heerschappij door één persoon, zonder afgebakende termijnen, zoals onder Mao Zedong.
Vanuit westers perspectief lijken deze veranderingen misschien triviaal. Het politieke monopolie van de CPC blijft immers onaangetast, zodat er geen mogelijkheid is voor echte democratisering. Maar voor China – dat binnenkort de grootste economie ter wereld zal zijn en een van de twee grootmachten van deze eeuw (samen met de Verenigde Staten) – betekenen de recente ontwikkelingen een terugkeer naar een rampzalig verleden. De formele verheffing van Xi tot dezelfde status als Mao impliceert een overgang van autoritarisme naar persoonlijke dictatuur. Gezien de enorme toename van Chinaʼs macht en strategisch belang sinds het bewind van Mao, zal deze verandering verstrekkende gevolgen hebben voor de rest van de wereld.
Voorlopig lijkt de CPC erin geslaagd haar eenpartijstelsel te combineren met consumentisme naar westers model. De communistische ideologie is naar de achtergrond gedrongen door massale welvaart en individuele rijkdom, wat heeft geleid tot een succesvol hybride systeem dat elementen van zowel een markteconomie als een staatseconomie combineert – alles onder de exclusieve en absolute controle van de CPC.
BERLIJN – Ingrijpende veranderingen werpen een lange schaduw over China. Het politieke systeem van het land zal binnenkort een diepgaande hervorming ondergaan, in afwachting van de definitieve goedkeuring (een quasi-formaliteit) op het congres van de Communistische Partij van China (CPC) van volgend jaar. President Xi Jinping, de partijvoorzitter en ʻnavigatorʼ van het land, heeft besloten een nieuwe koers in te slaan en het beginsel van collectief leiderschap los te laten. Xi leidt China weg van het pad dat Deng Xiaoping is ingeslagen na de terreur van de Culturele Revolutie, en terug naar een systeem van absolute heerschappij door één persoon, zonder afgebakende termijnen, zoals onder Mao Zedong.
Vanuit westers perspectief lijken deze veranderingen misschien triviaal. Het politieke monopolie van de CPC blijft immers onaangetast, zodat er geen mogelijkheid is voor echte democratisering. Maar voor China – dat binnenkort de grootste economie ter wereld zal zijn en een van de twee grootmachten van deze eeuw (samen met de Verenigde Staten) – betekenen de recente ontwikkelingen een terugkeer naar een rampzalig verleden. De formele verheffing van Xi tot dezelfde status als Mao impliceert een overgang van autoritarisme naar persoonlijke dictatuur. Gezien de enorme toename van Chinaʼs macht en strategisch belang sinds het bewind van Mao, zal deze verandering verstrekkende gevolgen hebben voor de rest van de wereld.
Voorlopig lijkt de CPC erin geslaagd haar eenpartijstelsel te combineren met consumentisme naar westers model. De communistische ideologie is naar de achtergrond gedrongen door massale welvaart en individuele rijkdom, wat heeft geleid tot een succesvol hybride systeem dat elementen van zowel een markteconomie als een staatseconomie combineert – alles onder de exclusieve en absolute controle van de CPC.