CAMBRIDGE – In haar nieuwe nationale veiligheidsstrategie erkent de regering van de Amerikaanse president Joe Biden dat Rusland en China elk een ander soort uitdaging vormen. Terwijl Rusland ʻ[met] zijn brute aanvalsoorlog een onmiddellijke bedreiging vormt voor het vrije en open internationale systeem…,ʼ is China de enige concurrent van de VS ʻmet zowel de intentie om de internationale orde opnieuw vorm te geven als, in toenemende mate, de economische, diplomatieke, militaire en technologische macht om dat doel te bereiken.ʼ Het Pentagon noemt China dan ook zijn ʻpacing challenge.ʼ
Nu de Chinese president Xi Jinping het twintigste congres van de Communistische Partij van China (CPC) heeft gebruikt om zijn macht te consolideren en zijn ideologische en nationalistische doelstellingen te bevorderen, is het de moeite waard de evolutie van Amerikaʼs China-strategie opnieuw te bekijken. Sommige critici zien in de huidige situatie het bewijs dat de presidenten Bill Clinton en George W. Bush naïef waren om een strategie van betrokkenheid te volgen, met inbegrip van het aan China verlenen van het lidmaatschap van de Wereldhandelsorganisatie (WTO). Maar hoewel er twee decennia geleden zeker sprake was van overdreven optimisme over China, was dat niet noodzakelijkerwijs naïef.
Na de Koude Oorlog waren de VS, Japan en China de drie grootmachten in Oost-Azië, en elementair realisme duidde erop dat de VS hun bondgenootschap met Japan nieuw leven moesten inblazen, in plaats van het af te doen als een achterhaald overblijfsel uit het tijdperk na de Tweede Wereldoorlog. Lang voordat China in 2001 tot de Wereldhandelsorganisatie werd toegelaten, had de regering-Clinton het bondgenootschap tussen de VS en Japan, dat het fundament blijft van de strategie van Biden, opnieuw bevestigd.
CAMBRIDGE – In haar nieuwe nationale veiligheidsstrategie erkent de regering van de Amerikaanse president Joe Biden dat Rusland en China elk een ander soort uitdaging vormen. Terwijl Rusland ʻ[met] zijn brute aanvalsoorlog een onmiddellijke bedreiging vormt voor het vrije en open internationale systeem…,ʼ is China de enige concurrent van de VS ʻmet zowel de intentie om de internationale orde opnieuw vorm te geven als, in toenemende mate, de economische, diplomatieke, militaire en technologische macht om dat doel te bereiken.ʼ Het Pentagon noemt China dan ook zijn ʻpacing challenge.ʼ
Nu de Chinese president Xi Jinping het twintigste congres van de Communistische Partij van China (CPC) heeft gebruikt om zijn macht te consolideren en zijn ideologische en nationalistische doelstellingen te bevorderen, is het de moeite waard de evolutie van Amerikaʼs China-strategie opnieuw te bekijken. Sommige critici zien in de huidige situatie het bewijs dat de presidenten Bill Clinton en George W. Bush naïef waren om een strategie van betrokkenheid te volgen, met inbegrip van het aan China verlenen van het lidmaatschap van de Wereldhandelsorganisatie (WTO). Maar hoewel er twee decennia geleden zeker sprake was van overdreven optimisme over China, was dat niet noodzakelijkerwijs naïef.
Na de Koude Oorlog waren de VS, Japan en China de drie grootmachten in Oost-Azië, en elementair realisme duidde erop dat de VS hun bondgenootschap met Japan nieuw leven moesten inblazen, in plaats van het af te doen als een achterhaald overblijfsel uit het tijdperk na de Tweede Wereldoorlog. Lang voordat China in 2001 tot de Wereldhandelsorganisatie werd toegelaten, had de regering-Clinton het bondgenootschap tussen de VS en Japan, dat het fundament blijft van de strategie van Biden, opnieuw bevestigd.