STANFORD – Als de bondgenoten van Amerika bezorgd waren over de opmerkingen van president Joe Biden over het buitenlands beleid van de VS in zijn toespraak tot het Congres op 28 april, dan hadden ze daar alle recht toe. Hoewel Bidens binnenlandse economische agenda niet minder Trumpiaans had kunnen zijn – hogere belastingen voor de rijken en een aanzienlijke uitbreiding van het sociale vangnet – verschilde het buitenlands beleid dat hij schetste niet veel van het ʻAmerica Firstʼ-credo van zijn barokke voorganger.
Zoals Richard Haass, de voorzitter van de Council on Foreign Relations, onlangs opmerkte: ʻEr is meer continuïteit in het buitenlands beleid tussen Biden en Trump dan je op het eerste gezicht zou denken… Het Trumpisme speelt nog steeds een grote rol.ʼ Bidens toespraak was dus een vreemd brouwsel: Franklin D. Roosevelts New Deal vermengd met krachtige vleugjes Trumpiaans nationalisme.
Toen Biden zich op het buitenlands beleid richtte, lag zijn nadruk op China en de Verenigde Staten, alsof Europa niet bestond en de VS deze competitie konden winnen zonder de actieve deelname van de Europeanen. In Europese oren klinkt dat natuurlijk als iets dat dicht in de buurt komt van de Trumpiaanse minachting van weleer. De VS hadden de Koude Oorlog niet kunnen winnen zonder hun Europese bondgenoten, en ze zullen China niet de loef kunnen afsteken zonder Europese medewerking. Op haar uitgesproken zachte manier heeft de Duitse bondskanselier Angela Merkel die boodschap net vóór het aantreden van Biden overgebracht door er bij de Europese Unie op aan te dringen de alomvattende investeringsovereenkomst tussen de EU en China versneld uit te voeren.
STANFORD – Als de bondgenoten van Amerika bezorgd waren over de opmerkingen van president Joe Biden over het buitenlands beleid van de VS in zijn toespraak tot het Congres op 28 april, dan hadden ze daar alle recht toe. Hoewel Bidens binnenlandse economische agenda niet minder Trumpiaans had kunnen zijn – hogere belastingen voor de rijken en een aanzienlijke uitbreiding van het sociale vangnet – verschilde het buitenlands beleid dat hij schetste niet veel van het ʻAmerica Firstʼ-credo van zijn barokke voorganger.
Zoals Richard Haass, de voorzitter van de Council on Foreign Relations, onlangs opmerkte: ʻEr is meer continuïteit in het buitenlands beleid tussen Biden en Trump dan je op het eerste gezicht zou denken… Het Trumpisme speelt nog steeds een grote rol.ʼ Bidens toespraak was dus een vreemd brouwsel: Franklin D. Roosevelts New Deal vermengd met krachtige vleugjes Trumpiaans nationalisme.
Toen Biden zich op het buitenlands beleid richtte, lag zijn nadruk op China en de Verenigde Staten, alsof Europa niet bestond en de VS deze competitie konden winnen zonder de actieve deelname van de Europeanen. In Europese oren klinkt dat natuurlijk als iets dat dicht in de buurt komt van de Trumpiaanse minachting van weleer. De VS hadden de Koude Oorlog niet kunnen winnen zonder hun Europese bondgenoten, en ze zullen China niet de loef kunnen afsteken zonder Europese medewerking. Op haar uitgesproken zachte manier heeft de Duitse bondskanselier Angela Merkel die boodschap net vóór het aantreden van Biden overgebracht door er bij de Europese Unie op aan te dringen de alomvattende investeringsovereenkomst tussen de EU en China versneld uit te voeren.