NEW DELHI – De vraag hoe de inflatie het best onder controle kan worden gehouden, staat opnieuw op de economische beleidsagenda en de meningen zijn verdeeld over de aanpak ervan. De heersende opvatting benadrukt de noodzaak van een strakker monetair beleid, en acht hogere rentetarieven en minder liquiditeitsverschaffing gerechtvaardigd, zelfs als die een rem zetten op het broze economische herstel dat thans in vele landen gaande is. Anderen stellen dat de huidige inflatie van voorbijgaande aard is en het gevolg van tijdelijke knelpunten aan de aanbodzijde en verschuivingen op de arbeidsmarkt, die zichzelf spoedig zullen corrigeren.
In de rijke landen vertrouwen de beleidsmakers nog steeds hoofdzakelijk op macro-economische instrumenten om de inflatie aan te pakken. Maar één reeks prijsstijgingen is anders dan de andere: de voedselprijsinflatie. Niet alleen heeft dit verschijnsel een veel grotere directe impact op het leven van de mensen, vooral in de ontwikkelingslanden, het heeft ook complexere oorzaken en voor een doeltreffende aanpak ervan is een heel andere reeks strategieën nodig. Helaas wordt hierover door de regeringen niet voldoende gediscussieerd.
Dit verzuim is zeer verontrustend. Eind 2021 stond de voedselprijsindex van de Voedsel- en Landbouworganisatie van de Verenigde Naties (FAO) op het hoogste niveau in tien jaar en dicht bij de vorige piek van juni 2011, toen velen waarschuwden voor een wereldwijde voedselcrisis. Bovendien was de stijging van vorig jaar plotseling: van 2015 tot 2020 waren de voedselprijzen relatief laag en stabiel geweest, maar in 2021 stegen ze met gemiddeld 28 procent.
NEW DELHI – De vraag hoe de inflatie het best onder controle kan worden gehouden, staat opnieuw op de economische beleidsagenda en de meningen zijn verdeeld over de aanpak ervan. De heersende opvatting benadrukt de noodzaak van een strakker monetair beleid, en acht hogere rentetarieven en minder liquiditeitsverschaffing gerechtvaardigd, zelfs als die een rem zetten op het broze economische herstel dat thans in vele landen gaande is. Anderen stellen dat de huidige inflatie van voorbijgaande aard is en het gevolg van tijdelijke knelpunten aan de aanbodzijde en verschuivingen op de arbeidsmarkt, die zichzelf spoedig zullen corrigeren.
In de rijke landen vertrouwen de beleidsmakers nog steeds hoofdzakelijk op macro-economische instrumenten om de inflatie aan te pakken. Maar één reeks prijsstijgingen is anders dan de andere: de voedselprijsinflatie. Niet alleen heeft dit verschijnsel een veel grotere directe impact op het leven van de mensen, vooral in de ontwikkelingslanden, het heeft ook complexere oorzaken en voor een doeltreffende aanpak ervan is een heel andere reeks strategieën nodig. Helaas wordt hierover door de regeringen niet voldoende gediscussieerd.
Dit verzuim is zeer verontrustend. Eind 2021 stond de voedselprijsindex van de Voedsel- en Landbouworganisatie van de Verenigde Naties (FAO) op het hoogste niveau in tien jaar en dicht bij de vorige piek van juni 2011, toen velen waarschuwden voor een wereldwijde voedselcrisis. Bovendien was de stijging van vorig jaar plotseling: van 2015 tot 2020 waren de voedselprijzen relatief laag en stabiel geweest, maar in 2021 stegen ze met gemiddeld 28 procent.