ADDIS ABABA – Voor Afrikaanse economieën die nog moeten herstellen van de COVID-19-pandemie had de oorlog van Rusland in Oekraïne niet op een slechter moment kunnen komen. De economische wonden van de vorige crisis waren gehecht, maar er was méér tijd nodig om ze te laten helen, laat staan om de littekens te laten vervagen. Pieken in de grondstoffenprijzen en ontwrichtingen van de aanbodketen versterken nu de inflatiedruk, waardoor valutaʼs in waarde dalen en voedsel- en brandstofkosten de pan uit rijzen. Sinds het begin van de oorlog hebben de olieprijzen het hoogste niveau sinds 2008 bereikt, zijn de tarweprijzen gestegen naar het hoogste niveau in veertien jaar en zijn de prijzen van meststoffen met bijna dertig procent omhooggeschoten.
Deze macrotrends hebben een hoge menselijke tol geëist. Maar liefst 25 Afrikaanse landen zijn afhankelijk van de invoer van tarwe uit Rusland en Oekraïne. Rwanda en Tanzania importeren ruim zestig procent van hun tarwe uit deze twee landen. In de Democratische Republiek Congo is dat bijna zeventig procent en in Egypte ruim tachtig procent. Rusland alleen al levert 45 procent van de tarwe van Namibië, en honderd procent van die van Benin. Aangezien graanproducten vaak een groot deel van het lokale dieet uitmaken, neemt het risico op honger en ondervoeding snel toe – en niet alleen voor huishoudens met lage inkomens.
Maar veel Afrikaanse regeringen hebben weinig ruimte om op deze escalerende crisis te reageren. De pandemie-gerelateerde onzekerheid leidde tot massale kapitaalvlucht uit het continent, de productie kromp en de schuldenlast van landen werd zwaarder. In 2021 moest voor ruim veertig miljard dollar aan schulden worden terugbetaald, en verwacht wordt dat de schuldendienst in 2022 ruim zeven procent van het Afrikaanse bbp zal bedragen, zelfs nog vóórdat de effecten van de Oekraïnecrisis en de renteverhogingen door de Amerikaanse Federal Reserve zijn meegerekend.
ADDIS ABABA – Voor Afrikaanse economieën die nog moeten herstellen van de COVID-19-pandemie had de oorlog van Rusland in Oekraïne niet op een slechter moment kunnen komen. De economische wonden van de vorige crisis waren gehecht, maar er was méér tijd nodig om ze te laten helen, laat staan om de littekens te laten vervagen. Pieken in de grondstoffenprijzen en ontwrichtingen van de aanbodketen versterken nu de inflatiedruk, waardoor valutaʼs in waarde dalen en voedsel- en brandstofkosten de pan uit rijzen. Sinds het begin van de oorlog hebben de olieprijzen het hoogste niveau sinds 2008 bereikt, zijn de tarweprijzen gestegen naar het hoogste niveau in veertien jaar en zijn de prijzen van meststoffen met bijna dertig procent omhooggeschoten.
Deze macrotrends hebben een hoge menselijke tol geëist. Maar liefst 25 Afrikaanse landen zijn afhankelijk van de invoer van tarwe uit Rusland en Oekraïne. Rwanda en Tanzania importeren ruim zestig procent van hun tarwe uit deze twee landen. In de Democratische Republiek Congo is dat bijna zeventig procent en in Egypte ruim tachtig procent. Rusland alleen al levert 45 procent van de tarwe van Namibië, en honderd procent van die van Benin. Aangezien graanproducten vaak een groot deel van het lokale dieet uitmaken, neemt het risico op honger en ondervoeding snel toe – en niet alleen voor huishoudens met lage inkomens.
Maar veel Afrikaanse regeringen hebben weinig ruimte om op deze escalerende crisis te reageren. De pandemie-gerelateerde onzekerheid leidde tot massale kapitaalvlucht uit het continent, de productie kromp en de schuldenlast van landen werd zwaarder. In 2021 moest voor ruim veertig miljard dollar aan schulden worden terugbetaald, en verwacht wordt dat de schuldendienst in 2022 ruim zeven procent van het Afrikaanse bbp zal bedragen, zelfs nog vóórdat de effecten van de Oekraïnecrisis en de renteverhogingen door de Amerikaanse Federal Reserve zijn meegerekend.