CAMBRIDGE – Wie gaat de onvermijdelijke financiële puinhoop op de opkomende markten opruimen als de aanhoudende inflatie de Amerikaanse Federal Reserve (Fed) dwingt de rente aanzienlijk te gaan verhogen? Het Internationale Monetaire Fonds (IMF), dat gewoonlijk tot taak heeft landen bij de rand van de afgrond weg te halen, lijkt ontevreden over deze taak. In plaats van zijn traditionele rol te omarmen van het helpen van in moeilijkheden verkerende debiteurenlanden om zichzelf te helpen, heeft het IMF geprobeerd zich te transformeren in een hulporganisatie.
Natuurlijk is het leuker om de kerstman te zijn dan Scrooge, en rijke landen geven veel te weinig buitenlandse hulp. Ik pleit al lang voor de oprichting van een wereldbank voor koolstof om subsidies en technologie naar ontwikkelingslanden te sluizen. Evenzo is er veel te zeggen voor de financiering van een geherstructureerde Wereldgezondheidsorganisatie om pandemieën te bestrijden. Maar in een wereld waar de particuliere kapitaalstromen veel groter zijn dan de officiële kredieten, is voor de traditionele IMF-programmaʼs nog steeds een cruciale rol weggelegd bij het opvangen en beheersen van financiële crises.
Die rol is tijdens de pandemie verwaarloosd, en het zal moeilijk zijn om die weer in ere te herstellen. Het verstrekken van leningen met weinig voorwaarden was zinvol in de beginfase van de COVID-19-crisis. Maar omdat het IMF nog steeds in hoge mate een kredietinstantie is, zal het uiteindelijk moeten worden terugbetaald als het niet zelf failliet wil gaan. Om een idee te krijgen van hoe dat eruit zou kunnen zien, kun je denken aan de spanningen met Argentinië, dat in 2018 een lening kreeg van 57 miljard dollar, met ongewoon zwakke IMF-voorwaarden, die het land nu weigert terug te betalen.
CAMBRIDGE – Wie gaat de onvermijdelijke financiële puinhoop op de opkomende markten opruimen als de aanhoudende inflatie de Amerikaanse Federal Reserve (Fed) dwingt de rente aanzienlijk te gaan verhogen? Het Internationale Monetaire Fonds (IMF), dat gewoonlijk tot taak heeft landen bij de rand van de afgrond weg te halen, lijkt ontevreden over deze taak. In plaats van zijn traditionele rol te omarmen van het helpen van in moeilijkheden verkerende debiteurenlanden om zichzelf te helpen, heeft het IMF geprobeerd zich te transformeren in een hulporganisatie.
Natuurlijk is het leuker om de kerstman te zijn dan Scrooge, en rijke landen geven veel te weinig buitenlandse hulp. Ik pleit al lang voor de oprichting van een wereldbank voor koolstof om subsidies en technologie naar ontwikkelingslanden te sluizen. Evenzo is er veel te zeggen voor de financiering van een geherstructureerde Wereldgezondheidsorganisatie om pandemieën te bestrijden. Maar in een wereld waar de particuliere kapitaalstromen veel groter zijn dan de officiële kredieten, is voor de traditionele IMF-programmaʼs nog steeds een cruciale rol weggelegd bij het opvangen en beheersen van financiële crises.
Die rol is tijdens de pandemie verwaarloosd, en het zal moeilijk zijn om die weer in ere te herstellen. Het verstrekken van leningen met weinig voorwaarden was zinvol in de beginfase van de COVID-19-crisis. Maar omdat het IMF nog steeds in hoge mate een kredietinstantie is, zal het uiteindelijk moeten worden terugbetaald als het niet zelf failliet wil gaan. Om een idee te krijgen van hoe dat eruit zou kunnen zien, kun je denken aan de spanningen met Argentinië, dat in 2018 een lening kreeg van 57 miljard dollar, met ongewoon zwakke IMF-voorwaarden, die het land nu weigert terug te betalen.