LONDEN – De aankondiging, na het gebruik van chemische wapens in Syrië, van spoedoverleg op topniveau in Jordanië vorige week tussen de militaire leiders van de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Frankrijk, Duitsland, Italië, Canada, Turkije, Saoedi-Arabië en Qatar is een welkome ontwikkeling. Het beleid van het Westen is op een kruispunt aangeland: commentaar of actie; het vormgeven van de gebeurtenissen of het erop reageren.
Na de lange en pijnlijke campagnes in Irak en Afghanistan begrijp ik iedere impuls om uit de buurt te blijven van de onrust, om wél te kijken maar niet tussenbeide te komen, om ons taalgebruik te verharden maar ons niet in te laten met het harde, soms zelfs uiterst onaangename handwerk van het veranderen van de realiteit ter plekke. Maar we moeten de gevolgen onder ogen zien als we alleen maar vertwijfeld onze handen wringen, zonder ze aan het werk te zetten.
Mensen trekken een pijnlijk gezicht bij de gedachte aan een interventie. Maar denk eens aan wat er zou gebeuren als er niet zou worden ingegrepen, en huiver: Syrië, weggezakt in het bloedbad dat zich afspeelt tussen het meedogenloze regime van Bashar al-Assad en diverse zusterorganisaties van Al Qaeda, ontwikkelt zich tot een broedplaats voor extremisme die oneindig veel gevaarlijker is dan het Afghanistan van de jaren negentig; Egypte verzandt in chaos, terwijl het Westen, hoe oneerlijk dat ook is, steun lijkt te willen bieden aan degenen die van dat land een soennitische versie van Iran willen maken; en Iran zelf is ondanks zijn nieuwe president nog steeds een theocratische dictatuur met een kernbom. Het Westen zou een verwarde indruk maken, zijn bondgenoten zouden ontstemd zijn, en zijn vijanden zouden moed vatten. Dit nachtmerrie-scenario is helemaal niet zo vergezocht.
LONDEN – De aankondiging, na het gebruik van chemische wapens in Syrië, van spoedoverleg op topniveau in Jordanië vorige week tussen de militaire leiders van de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Frankrijk, Duitsland, Italië, Canada, Turkije, Saoedi-Arabië en Qatar is een welkome ontwikkeling. Het beleid van het Westen is op een kruispunt aangeland: commentaar of actie; het vormgeven van de gebeurtenissen of het erop reageren.
Na de lange en pijnlijke campagnes in Irak en Afghanistan begrijp ik iedere impuls om uit de buurt te blijven van de onrust, om wél te kijken maar niet tussenbeide te komen, om ons taalgebruik te verharden maar ons niet in te laten met het harde, soms zelfs uiterst onaangename handwerk van het veranderen van de realiteit ter plekke. Maar we moeten de gevolgen onder ogen zien als we alleen maar vertwijfeld onze handen wringen, zonder ze aan het werk te zetten.
Mensen trekken een pijnlijk gezicht bij de gedachte aan een interventie. Maar denk eens aan wat er zou gebeuren als er niet zou worden ingegrepen, en huiver: Syrië, weggezakt in het bloedbad dat zich afspeelt tussen het meedogenloze regime van Bashar al-Assad en diverse zusterorganisaties van Al Qaeda, ontwikkelt zich tot een broedplaats voor extremisme die oneindig veel gevaarlijker is dan het Afghanistan van de jaren negentig; Egypte verzandt in chaos, terwijl het Westen, hoe oneerlijk dat ook is, steun lijkt te willen bieden aan degenen die van dat land een soennitische versie van Iran willen maken; en Iran zelf is ondanks zijn nieuwe president nog steeds een theocratische dictatuur met een kernbom. Het Westen zou een verwarde indruk maken, zijn bondgenoten zouden ontstemd zijn, en zijn vijanden zouden moed vatten. Dit nachtmerrie-scenario is helemaal niet zo vergezocht.