MÜNCHEN – Op 12 september besloot de Europese Centrale Bank (ECB) opnieuw een programma voor de aankoop van obligaties te lanceren, met plannen om maandelijks voor €20 mrd aan nieuwe obligaties te kopen, voor onbepaalde tijd, met gebruikmaking van dezelfde structuur als in het verleden. Het besluit werd niet unaniem genomen: de Duitse, Franse, Nederlandse, Oostenrijkse en Estse leden van de bestuursraad van de ECB hebben allemaal uiting gegeven aan hun stevige weerzin tegen verdere kwantitatieve versoepeling (QE).
ECB-president Mario Draghi beweert dat de meerderheid vóór verdere versoepelingen zó groot was, dat het zelfs niet nodig was om de stemmen te tellen. Daarmee ging hij volledig voorbij aan het feit dat de landen die zich tegen het besluit keerden 56% van de aandelen van de ECB in handen hebben en 60% van de productie van de eurozone voor hun rekening nemen. Als we echter hun vertegenwoordigers in de bestuursraad van de ECB tellen, hebben ze slechts zeven van de 25 potentiële stemmen (afhankelijk van het roteringssysteem). Draghi had dus inderdaad een meerderheid achter zich, maar die vertegenwoordigde een duidelijke minderheid van het kapitaal van de ECB. Dit roept belangrijke vragen op over het besluitvormingsproces van de bestuursraad.
Dergelijke zorgen zijn nog gerechtvaardigder als we bedenken dat de Amerikaanse president Trump luidkeels zijn beklag heeft gedaan over het impliciete wisselkoersbeleid dat voortvloeit uit de obligatie-aankopen door de ECB. Hij heeft een punt. Draghi houdt uiteraard staande dat de ECB “het niet gemunt heeft” op de wisselkoers. Ook al is dat misschien waar, het is niet waar het om gaat. Door langlopende obligaties te kopen zullen de centrale banken van de eurozone opnieuw een afwaardering van de munt teweegbrengen. Het is precies dit effect dat waarschijnlijk een dominante rol speelt bij het aanjagen van de economische activiteit.
MÜNCHEN – Op 12 september besloot de Europese Centrale Bank (ECB) opnieuw een programma voor de aankoop van obligaties te lanceren, met plannen om maandelijks voor €20 mrd aan nieuwe obligaties te kopen, voor onbepaalde tijd, met gebruikmaking van dezelfde structuur als in het verleden. Het besluit werd niet unaniem genomen: de Duitse, Franse, Nederlandse, Oostenrijkse en Estse leden van de bestuursraad van de ECB hebben allemaal uiting gegeven aan hun stevige weerzin tegen verdere kwantitatieve versoepeling (QE).
ECB-president Mario Draghi beweert dat de meerderheid vóór verdere versoepelingen zó groot was, dat het zelfs niet nodig was om de stemmen te tellen. Daarmee ging hij volledig voorbij aan het feit dat de landen die zich tegen het besluit keerden 56% van de aandelen van de ECB in handen hebben en 60% van de productie van de eurozone voor hun rekening nemen. Als we echter hun vertegenwoordigers in de bestuursraad van de ECB tellen, hebben ze slechts zeven van de 25 potentiële stemmen (afhankelijk van het roteringssysteem). Draghi had dus inderdaad een meerderheid achter zich, maar die vertegenwoordigde een duidelijke minderheid van het kapitaal van de ECB. Dit roept belangrijke vragen op over het besluitvormingsproces van de bestuursraad.
Dergelijke zorgen zijn nog gerechtvaardigder als we bedenken dat de Amerikaanse president Trump luidkeels zijn beklag heeft gedaan over het impliciete wisselkoersbeleid dat voortvloeit uit de obligatie-aankopen door de ECB. Hij heeft een punt. Draghi houdt uiteraard staande dat de ECB “het niet gemunt heeft” op de wisselkoers. Ook al is dat misschien waar, het is niet waar het om gaat. Door langlopende obligaties te kopen zullen de centrale banken van de eurozone opnieuw een afwaardering van de munt teweegbrengen. Het is precies dit effect dat waarschijnlijk een dominante rol speelt bij het aanjagen van de economische activiteit.