LONDEN – De liberale democratie heeft te maken met een legitimiteitscrisis, krijgen we herhaaldelijk te horen. Mensen wantrouwen de regering door liberale elites en geloven steeds vaker dat de democratie die hen wordt geboden een schijnvertoning is. Dit gevoel wordt weerspiegeld in het succes van populisten in Europa en de Verenigde Staten, en in de autoritaire neigingen van de regeringen van Turkije, Brazilië, de Filippijnen en andere landen. In feite wordt de liberale democratie niet alleen uitgedaagd in zijn Europese en Amerikaanse kernlanden, maar is zij er ook niet in geslaagd mondiaal tot bloei te komen.
Democratieën, zo wordt alom nog steeds aangenomen, voeren geen oorlogen met elkaar. Tijdens een toespraak in Chicago in 1999 beweerde de toenmalige Britse premier Tony Blair dat “de verspreiding van onze waarden ons veiliger maakt,” waardoor sommigen ertoe aangezet werden om de eerdere voorspelling van Francis Fukuyama in herinnering te roepen dat de mondiale triomf van de liberale democratie het einde van de geschiedenis zou inhouden. Het hoeft geen verbazing te wekken dat het daaropvolgende onvermogen van Rusland en China om het Fukuyama-script te volgen zorgen heeft opgeroepen over een nieuwe koude oorlog. Met name de economische “opkomst van China” wordt geïnterpreteerd als een “uitdaging” aan het adres van het Westen.
Volgens deze redenering is een vreedzame overdracht van de internationale macht uitsluitend mogelijk tussen staten die dezelfde ideologie delen. In de eerste helft van de twintigste eeuw kon Groot-Brittannië derhalve veilig “de fakkel overdragen” aan de VS, maar niet aan Duitsland. Vandaag de dag, zo luidt het betoog, is China zowel een ideologische als een geopolitieke uitdaging voor een aftakelende westerse hegemonie.
LONDEN – De liberale democratie heeft te maken met een legitimiteitscrisis, krijgen we herhaaldelijk te horen. Mensen wantrouwen de regering door liberale elites en geloven steeds vaker dat de democratie die hen wordt geboden een schijnvertoning is. Dit gevoel wordt weerspiegeld in het succes van populisten in Europa en de Verenigde Staten, en in de autoritaire neigingen van de regeringen van Turkije, Brazilië, de Filippijnen en andere landen. In feite wordt de liberale democratie niet alleen uitgedaagd in zijn Europese en Amerikaanse kernlanden, maar is zij er ook niet in geslaagd mondiaal tot bloei te komen.
Democratieën, zo wordt alom nog steeds aangenomen, voeren geen oorlogen met elkaar. Tijdens een toespraak in Chicago in 1999 beweerde de toenmalige Britse premier Tony Blair dat “de verspreiding van onze waarden ons veiliger maakt,” waardoor sommigen ertoe aangezet werden om de eerdere voorspelling van Francis Fukuyama in herinnering te roepen dat de mondiale triomf van de liberale democratie het einde van de geschiedenis zou inhouden. Het hoeft geen verbazing te wekken dat het daaropvolgende onvermogen van Rusland en China om het Fukuyama-script te volgen zorgen heeft opgeroepen over een nieuwe koude oorlog. Met name de economische “opkomst van China” wordt geïnterpreteerd als een “uitdaging” aan het adres van het Westen.
Volgens deze redenering is een vreedzame overdracht van de internationale macht uitsluitend mogelijk tussen staten die dezelfde ideologie delen. In de eerste helft van de twintigste eeuw kon Groot-Brittannië derhalve veilig “de fakkel overdragen” aan de VS, maar niet aan Duitsland. Vandaag de dag, zo luidt het betoog, is China zowel een ideologische als een geopolitieke uitdaging voor een aftakelende westerse hegemonie.